ไม่ได้มาโพสต์นาน คิดถึงเพื่อน วันนี้หยิบเรื่องใกล้ตัวมาฝาก
สาเหตุที่พลาดไม่ได้ไปเป็นวีเชียร์ (จริงๆ เป็นวีเก๋า แต่อยากเป็นวีเชียร์) คือเพื่อนบ้านที่น่ารัก มาเดินทางออกจากกายมนุษย์หยาบ โดยไม่ได้นัดหมายมาก่อนว่าเราว่างหรือไม่ จึงต้องไปช่วยงานศพ เป็นการสั่งลากันครั้งสุดท้าย
เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน ช่วยกันรดน้ำต้นไม้ พูดคุย ดูแล เอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน ในฐานะที่เป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียง แล้วอยู่ดีๆ แกก็หยุดหายใจซะอย่างงั้น
งง... จริง ๆ กินข้าวเสร็จ แล้วขึ้นไปพักผ่อน นอนเล่น เปิดแอร์ ห่มผ้าห่มเรียบร้อย เอามือประสานวางบนหน้าอก แล้วหลับไปเลย ไม่ตื่นมาอีก ทำเอาเพื่อนๆ บ้าน ตกกะใจกันไปหมด ทำไมจะตายง่ายกันอย่างนี้
จริงๆ แล้ว ตายกันง่ายๆ อย่างที่คิดไม่ถึงอย่างนี้แหละค่ะ เพียงแต่ถ้ามันไกลตัว เราก็ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่ ที่นี่มาซะใกล้ตัวเลย เห็นๆ กันอยู่ดี ๆ ทุกเมื่อเชื่อวัน อ้าว ตายเสียแล้ว
นึกแล้ว เสียวสันหลังเลยค่ะ นั่งตัวตั้งตรงเลย ที่นี่ ไม่ต้องมีใครมาจ้ำจี้ จ้ำไซ แล้ว นั่งสมาธิตัวตั้งตรงเลย อ้าวก็มันจะตายไม่รู้เมื่อไหร เตรียมเสบียงดีกว่า

ว่าแล้ว อย่าลืมนั่งตัวตั้งตรงกันน่ะค่ะ (ก็นั่งสมาธิไง ตัวเอง)