เจ้าชายนิทราคำถามจากทางบ้าน:พ่อของลูก มีอุปนิสัยชอบช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ย่อท้อต่อความลำบาก ท่านประกอบอาชีพเป็นเจ้าของโรงงานทำติ่มซำและขนมจีบซาลาเปา ลูกชวนพ่อเข้าวัดพระธรรมกาย ตั้งแต่ปี พ.ศ.2530ต่อมาลูกได้ชวนพ่อไปปฏิบัติธรรม 7 วันที่สวนบัว ไปสวนบัวครั้งแรก พ่อเห็นองค์พระ จากนั้นมา ทำให้พ่อเข้าใจวัด และทำบุญทุกบุญอย่างสม่ำเสมอ เป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาตัวจริง ตั้งแต่ถ่ายทอดเสียงทางโทรศัพท์ จนกระทั่งได้ติด DMCคุณพ่อดู DMC และนั่งสมาธิทุกวันไม่ขาดเลย ท่านมีโรคประจำตัว คือ โรคหอบหืด ครั้งสุดท้ายท่านมีอาการหอบอย่างหนัก ทำให้ขาดออกซิเจนและหยุดหายใจนานกว่า ๑๐ นาที ทำให้พ่อกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ลูกได้เปิดซาวอะเบาว์เสียงสวดมนต์ครอบที่หูของท่านตลอด ๑๙ วัน ที่ท่านเป็นเจ้าชายนิทรา ในที่สุดคุณพ่อเสียชีวิตเมื่ออายุ ๖๗ ปีวิบากกรรมใดทำให้คุณพ่อป่วยเป็นโรคหอบหืด และต้องมาเป็นเจ้าชายนิทรา ขณะที่คุณพ่อเป็นเจ้าชายนิทรา จิตใจของท่านสามารถรับรู้อะไรได้บ้าง เวลาที่ลูกไปเยี่ยมคุณพ่อที่ห้องไอซียู ทำไมพ่อมีอาการกระตุกที่เปลือกตา เป็นเพราะท่านรับรู้ที่ลูกมาเยี่ยม หรือเพราะเหตุบังเอิญ และขณะที่พ่อเป็นเจ้าชายนิทรา กายละเอียดท่านอยู่อย่างไรคะที่นี่มีคำตอบ:พ่อเป็นโรคหอบหืด เพราะกรรมในอดีตที่ใช้แรงงานสัตว์แล้วไม่ดูแลอย่างดี ปล่อยให้มันตากแดดตากฝน มาส่งผลเหตุที่พ่อเป็นโรคหอบหืดและเป็นเจ้าชายนิทราเป็นเจ้าชายนิทรา เพราะกรรมในอดีตได้ฆ่าสัตว์ทำอาหารโดยทุบหัวให้สลบก่อนแล้วจึงเชือด เช่น ทุบหัวหมู ให้มันสลบก่อน แล้วจึงเชือดบ่อยๆ มาส่งผลที่เปลือกตาท่านกระตุกนั้นเพราะท่านรับรู้ว่าลูกมาเยี่ยมขณะเป็นเจ้าชายนิทรา ท่านรู้ตัวบ้าง ไม่รู้บ้าง แต่ขยับตัวไม่ได้ มีลักษณะคล้ายๆ สะลึมสะลือ เวลาลูกไปเยี่ยมท่านที่ห้องไอซียู แล้วท่านกระตุกที่เปลือกตานั้น เพราะท่านรับรู้ว่า ลูกมาเยี่ยม ได้พยายามขยับเปลือกตา แต่ขยับไม่ได้ในขณะที่พ่อป่วยเป็นเจ้าชายนิทรานั้น กายละเอียดบางทีก็หลับเมื่อกายหยาบพ่อหลับสนิท บางทีก็ออกไปทำหน้าที่ฝัน บางทีก็อยู่กับตัวพ่อช่วงที่พ่อเป็นเจ้าชายนิทรา กายละเอียดบางทีก็หลับ บางทีก็ออกไปทำหน้าที่ฝัน บางทีก็อยู่กับตัวพ่อช่วงที่ลูกเปิดเทปสวดมนต์ กายละเอียดก็จะนั่งสวดมนต์ไปด้วย เพราะใจพ่อผูกพัน นึกถึงบุญได้ เนื่องจากทำอย่างนี้จนคุ้นเคยตั้งแต่ยังแข็งแรง นี่แปลว่าตอนยังแข็งแรงอยู่ต้องทำให้คุ้น สภาพอย่างนี้จะเป็นเฉพาะรายเท่านั้น ไม่ใช่เป็นอย่างนี้ทุกรายโดย คุณครูไม่ใหญ่๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๐













