Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 29 มีนาคม พ.ศ.2553 ช่วงที่ 4กรณีศึกษากฎแห่งกรรมCase Study (ตอนพิเศษ)บุพเพสันนิวาสเรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างยิ่งผม ภรรยา และลูกๆ ได้มาร่วมสร้างบุญบารมีกับหมู่คณะในช่วงต้นของการสร้างเจดีย์ครับ และร่วมบุญอย่างเต็มกำลังในทุกงานบุญ ไม่เคยตกบุญเลยแม้แต่งานเดียว เพราะว่าเข้าใจในโครงงานของหลวงพ่อ ผมเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา จึงกราบขอความเมตตาคุณครูไม่ใหญ่ ฝันในฝัน ดังนี้ครับ เรื่องมีอยู่ว่า... คุณพ่อของผม ท่านได้มาจากประเทศจีนกับคุณปู่ ตอนท่านอายุสิบเอ็ดปี ส่วนคุณแม่ตามมาตอนอายุสิบหกปี เพื่อมาแต่งงานกับคุณพ่อ ซึ่งผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันตอนที่ท่านยังเป็นเด็ก หรือเรียกว่า คลุมถุงชน ซึ่งเป็นค่านิยมในสมัยนั้น จากนั้นท่านจึงมาอาศัยอยู่ในสลัมวัดดวงแข คุณแม่ได้ให้กำเนิดพี่ชายและพี่สาวของผม ในเวลานั้น คุณพ่อได้เริ่มทำกระดาษไหว้เจ้าขายเพื่อเพิ่มรายได้ โดยใช้เวลาหลังจากทำงานประจำ คุณพ่อประดิษฐ์กระดาษไหว้เจ้าถึงตีหนึ่งตีสองทุกวัน บางวันต้องทำงานถึงสว่าง พอผมคลอด ท่านไม่ได้เป็นลูกจ้างใครแล้ว ท่านจึงได้หยิบยืมเงินจากญาติๆและเพื่อนๆ เพื่อทำกิจการกระดาษไหว้เจ้า ส่งตามร้านต่างๆและวางขายเองที่หน้าบ้าน แม้ว่าครอบครัวจะดีขึ้นแต่ก็ยังมีหนี้สินอยู่ เงินที่หามาได้ก็ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด ท่านต้องหมุนเงินใช้หนี้แก่เจ้าหนี้ กำไรของท่านคือการให้การเลี้ยงดูให้การศึกษาแก่บุตรธิดา สิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่ทำให้ท่านมีพละกำลังต่อสู้ชีวิตมาตลอด ในปี พ.ศ.2517_ขณะที่ท่านกำลังต่อชั้นวางสินค้า แท่งเหล็กแป๊บกลม เส้นผ่าศูนย์กลางสี่นิ้ว ไหลล้มมาตีศีรษะของคุณพ่อ คุณหมอบอกว่าเส้นประสาทเส้นที่สิบเจ็ดขาด ปากเบี้ยว ตัวชาไปทั่วทั้งร่างกาย ถ้ารักษาต่อเนื่องจึงมีโอกาสหาย ทำให้เราสี่พี่น้องต้องหยุดเรียนทั้งหมด พี่ชายของผมเรียนหนังสือเก่งมาก คุณแม่อยากให้เรียนต่อ ท่านจึงไปขอความช่วยเหลือจากทางสมาคมแซ่ตั้ง สมาคมจึงให้ทุนการศึกษาแก่พี่ชายจนจบวิศวะจุฬาฯ ส่วนผมจบ มศ.3_น้องสาวจบ ป.7_คุณแม่จึงตัดสินใจให้ออกจากโรงเรียน เพราะไม่มีเงินส่งให้เรียน คุณพ่อป่วย ต้องปิดกิจการ มืดมนไปหมด หลังจากปิดกิจการไปประมาณสามเดือน เพื่อนในวัยเดียวกันได้เข้าเรียนหนังสือชั้น มศ.4_แต่ผมต้องข้ามชั้นมาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งชีวิต เรียนหลายคณะในเวลาเดียวกัน มีเจ้าหนี้เป็นอาจารย์พิเศษ ติวพิเศษให้ผมรอบข้างเลย เจ้าหนี้หลายคน...ทั้งหมด คือ อาจารย์ของผม หลายๆครั้งที่ผมต้องแอบไปร้องไห้ เพราะเจ้าหนี้มาทวงเงินคุณพ่อกับคุณแม่ แต่เราไม่มีให้ ผมก็ตอบไปว่า จะจ่ายหนี้ให้ทุกบาททุกสตางค์ไม่หนีไปไหน ตอนนั้น ผมไม่รู้ว่าคุณพ่อมีหนี้กับเจ้าหนี้ท่านนี้เป็นเงินเท่าไหร่ แต่พอผมรู้...ผมตกตะลึงไม่รู้จะทำอย่างไร จะพึ่งใครได้ จึงหันมาพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มาสวดมนต์ ไหว้พระ พึ่งพระรัตนตรัย ทุกเช้าและกลางคืนก่อนนอน...เท่านั้น ผมสวดมนต์แทนที่จะแอบร้องไห้ แล้วบุญก็มาช่วยครอบครัวของเราจริงๆ คุณแม่พาผมไปพบคุณลุง ท่านสอนให้ผมเป็นเท้าแชร์ ทำให้ครอบครัวของเรามีเงินก้อนแรกมาซื้อวัตถุดิบหลังจากที่ปิดกิจการไป เมื่ออายุสิบเจ็ดปี ผมก็ได้เป็นเท้าแชร์ ทำงานเพื่อจ่ายหนี้ ปี พ.ศ.2519_ผมมีโอกาสได้เจอกับคู่บุญ(ภรรยาของผม)เธอเป็นลูกโทน คุณพ่อคุณแม่ได้แยกทางกันตอนเธออายุได้สามขวบ แม่ภรรยาเป็นลูกคนโต เป็นลูกแสนขยันและแสนกตัญญู ช่วยเลี้ยงน้องๆอีกแปดคน แต่ว่าท่านต้องเสียนัยน์ตาตอนอายุสิบเก้าปี เรื่องก็คือ ท่านไปงานศพญาติ พอกลับจากงานศพ วันรุ่งขึ้นท่านก็เป็นโรคตาแดงอย่างฉับพลัน หมอลงความเห็นวิธีการรักษา...โดยการควักลูกตาข้างขวาออก มิฉะนั้นจะลุกลามไปถึงรากตาข้างซ้าย ทำให้ท่านเหลือดวงตาเพียงข้างเดียว ทางครอบครัวฝ่ายภรรยา ถึงแม้จะมาจากเมืองจีน แต่ก็ศรัทธาพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯมากๆ พากันไปทำบุญเลี้ยงภัตตาหารแด่พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯและพระสงฆ์วัดปากน้ำภาษีเจริญ ได้รับพระผงจากพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ รุ่นหนึ่ง มาหลายองค์ทีเดียว เพื่อให้ลูกๆทุกคนได้ใส่ คุณตาของภรรยาบอกว่า พระที่ไหนๆก็จะสู้ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯไม่ได้ พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ตลอดเวลาห้าปีที่เราคบกัน ภรรยาของผมไม่ทราบภาวะกิจการของผมเลย ตอนแต่งงาน ขอเรียนว่า...โอ่อ่าพอสมควร ผมไปเช่ารถเบนซ์มารับเจ้าสาว สินสอดทองหมั้น...ก็โอเค เราแต่งงานมีความสุขไปได้หนึ่งเดือน ผมก็บอกความจริงทุกเรื่อง เล่าทุกอย่างให้ภรรยาทราบว่า กิจการของเราติดลบเป็นหลักล้านบาท มีหนี้กับธนาคาร เรามีอยู่สองทางเลือก คือ 1.เราจะต้องขายบ้าน โรงงาน เครื่องจักรทั้งหมด และต้องสมัครเป็นลูกจ้าง และครอบครัวของเราต้องหาบ้านเช่าอยู่กัน หรือ 2.กิจการโรงงานก็ทำไปเท่าที่เราทำได้ แต่ต้องหางานอื่นมาทำเสริม เพื่อจะได้มาใช้หนี้ที่มีอยู่ เธอก็ไม่ได้เสียใจอะไร ผมก็ไม่ทราบว่าเธอคิดอย่างไร แต่ภรรยาของผมน้ำตาไหลนองอาบแก้มทั้งคืน แล้วสิ่งแรกที่เธอพูดออกมาทั้งน้ำตา...เธอพูดว่า “ยังไงๆ ก็ต้องร่วมหัวจมท้ายด้วยกัน” จากนั้น ภรรยาของผมก็ฮึดสู้ ตัดเย็บกระโปรงสำเร็จรูปขาย โดยฝากให้คุณแม่ของเธอช่วยขายให้ บางทีเราสองคนก็ไปเร่ขายที่ตลาดดาวคะนองบ้าง ตลาดสะพานควายบ้าง ตัดด้วยกรรไกรทีละสามตัว ตัดจนนิ้วหัวแม่มือบวมเป็นหนองก็ยังไม่พอใช้หนี้ เหตุการณ์ทุกข์ยากลำบากเช่นนี้ ทำให้ภรรยาของผมยิ่งกราบไหว้ขอพรพระทุกวัน ต่อมาวันหนึ่ง แม่ภรรยาพาผมไปติดต่อขายกระโปรงที่ตลาดขายส่งโบ๊เบ๊ ไปรับงานใหญ่เลย ครั้งแรกสามร้อยตัว ผมจึงขอยืมเงินทุนจากท่านซึ่งท่านก็ให้เงินทุนทันที ตอนนั้น ผมและภรรยา ตอนกลางวันก็จะทำงานโรงงาน ส่วนกลางคืนก็จะช่วยกันตัดกระโปรง เราร่วมใจทำธุรกิจสองอย่างในเวลาเดียวกัน ทำงานประมาณวันละไม่ต่ำกว่ายี่สิบชั่วโมง ภรรยาของผมทำงานตั้งแต่เริ่มตั้งท้องลูกคนแรก จนถึงคืนที่ไปคลอด ด้วยความเพียรอุตสาหะอดทนในการทำงานไปพร้อมๆกับอธิษฐานจิต เธอตักบาตรทุกๆเช้า ถึงจะไม่มีเงิน...เราก็จะต้องอดอาหารบางมื้อ แต่หัวใจของสองเราอยู่ในบุญตลอด มีเงินซื้อได้แค่มาม่าหนึ่งห่อและดอกบัวหนึ่งดอก รวมเป็นเงินสามบาท ตักบาตรอย่างนี้ทุกวัน หัวใจสองเราไม่เคยท้อ เราทั้งสองพึ่งในบุญเช่นนี้ ก็ดีขึ้นและดีขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความกตัญญูของเราทั้งสอง เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เก็บมาได้จากลูกค้า เราส่งให้คุณพ่อคุณแม่หมด ประมาณหนึ่งปีเศษก็สามารถใช้หนี้สินเป็นหลักล้านได้หมด แต่ภรรยาของผมล้มป่วยอย่างหนัก จนหมอบอกว่า ถ้ามารักษาตัวช้ากว่านี้เพียงแค่หนึ่งหรือสองวัน อาจต้องตายด้วยโรครูมาติสซึ่ม ที่เกิดจากการเหยียบจักรหามรุ่งหามค่ำ แต่พอรักษาได้ประมาณสองเดือน ด้วยอานุภาพแห่งบุญก็หายป่วย จากนั้น ฐานะเศรษฐกิจก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่เราทั้งสองก็ไม่ลืมการทำบุญ ยิ่งทำบุญก็ยิ่งทำให้ฐานะเศรษฐกิจดีขึ้นเรื่อยๆอีก ขยายกิจการจนกระทั่งขยายโรงงานด้วยเงินจากบริษัทสินเชื่อแห่งหนึ่ง โครงการผ่อนสิบปี แต่เราทั้งคู่ก็สามารถใช้หนี้ที่ยืมมาได้ในเวลาแค่สิบเดือน แล้วเราก็ย้ายครอบครัวมาอยู่ที่โรงงานใหม่ ต่อมา ลูกสาวคนโตก็มีผลการเรียนต่ำ เหลือแค่เกรด0.92_ผู้นำบุญก็แนะนำว่า ให้มากราบคุณยายอาจารย์ ครอบครัวของเราจึงนำปัจจัยใส่ถาดอธิษฐานถวายคุณยายอาจารย์ แล้วขอพรท่าน ให้ช่วยลูกสาวคนโตให้เรียนดีและมีเพื่อนดี หลังจากนั้น ผลการเรียนของลูกสาวคนโตก็ดีขึ้นและดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนลูกสาวคนโตจบปริญญาตรี เธอได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะ และเมื่อจบปริญญาโทก็ได้เกียรตินิยมเช่นกัน และลูกอีกสามคนต่างก็เรียนดีทั้งสิ้น เดือนเมษายน พ.ศ.2540_ผมก็ได้ไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ ได้เข้าใจการสร้างบุญสร้างบารมีของหมู่คณะ โดยภรรยาเป็นกัลยาณมิตรเปิดใจผมได้สำเร็จ จากนั้นผมก็ได้สร้างบุญใหญ่ๆมาโดยตลอด ครอบครัวของเรารวมเจ็ดคน ได้มาวัดสร้างบุญสร้างบารมีอย่างสม่ำเสมอ ไม่พลาดแม้แต่บุญเดียว รวมถึงบุญอสาธารณะในหลายๆบุญ ซึ่งคุณแม่ของภรรยาของผมก็ได้ร่วมบุญตลอด ท่านได้สั่งสมบุญร่วมกับครอบครัวของเราจนวันสุดท้ายของท่าน ครอบครัวของผมต้องกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่ออย่างสูงสุด ที่เมตตาและพร่ำสอนครอบครัวของผมให้รู้ว่า เกิดมาทำไม เป้าหมายชีวิตคืออะไร และผมกราบขอความเมตตาถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ดังนี้... โปรดติดตามตอนต่อไป ปรโลกนิวส์...บุพเพสันนิวาส ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
มีปัญหาการรับชมวิดีโอ กรุณากดที่นี่ เพื่อใช้เครื่องเล่นแบบเก่า window media player
http://goo.gl/MnhWc
พิมพ์บทความนี้
