Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 7 เมษายน พ.ศ.2553 ช่วงที่ 2.1ตอน แรงบันดาลใจครั้งยิ่งใหญ่ของสมณะบรรยากาศการเดินธุดงค์ธรรมชัยของธรรมทายาท วัดโคกโพธิ์สถิตย์ อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช ข่าวการเดินธุดงค์ของพระธรรมทายาท รุ่นแสนรูป ทุกหมู่บ้านทั่วไทย ได้สร้างความปลื้มปีติให้กับชาวบ้านเป็นอย่างยิ่ง มีการเตรียมการต้อนรับพระธุดงค์เป็นอย่างดี ชาวบ้านมาร่วมพัฒนาวัด และปฏิบัติธรรมเป็นจำนวนมาก อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนวัดแรกที่พระธุดงค์ไปถึง คือ วัดสมอ เป็นวัดเก่าแก่และเป็นที่เลื่องลือว่าผีดุ เมื่อพระธุดงค์เดินทางไปถึง พระครูจันทรัตนคุณ เจ้าคณะตำบลกำโลน เจ้าอาวาสวัดสมอ ท่านได้นำชาวบ้านมาร่วมพัฒนาวัดและปฏิบัติธรรมทุกคืน ท่านได้เมตตานำปฏิบัติธรรมเอง พร้อมยืนยันอย่างหนักแน่นว่า วิชชาธรรมกายนั้นมีจริง เพราะท่านได้มาวัดพระธรรมกาย และนั่งสมาธิ(Meditation)จนได้พบกับความสว่างและความสุขภายใน พระธุดงค์และชาวบ้านจึงพากันอะเลิร์ท ปฏิบัติธรรมกันตัวตั้ง เมื่อเดินธุดงค์ไปยังวัดดินดอน พระครูศรีเมธาวิมล เจ้าคณะตำบลท่าดี เจ้าอาวาสวัดดินดอน ท่านได้เมตตานำพระธุดงค์ออกบิณฑบาตทุกเช้า ผ่านไปยังวัดร้างในเขตการปกครองของท่านที่อยู่ห่างออกไปห้ากิโลเมตร ชาวบ้านละแวกนั้นต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ เพราะไม่ได้ตักบาตรมานานถึงสองปีแล้ว การเดินทางไปเห็นวัดร้าง และเห็นศรัทธาปสาทะของญาติโยมครั้งนี้ ได้สร้างแรงบันดาลใจให้พระธรรมทายาทขอบวชอยู่ต่อห้ารูป เพื่อพัฒนาวัดร้างให้เป็นวัดรุ่ง และหลังจบโครงการมีพระธรรมทายาทขอบวชอยู่ต่อถึง 18รูป ที่ศูนย์อบรมวัดอินทะวิชัย อำเภอสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ แม้จะมีพระธรรมทายาทหลายรูปมีภารกิจที่ทำให้ต้องรีบลาสิกขา แต่กิจกรรมการเดินธุดงค์ธรรมชัยก็สะกดทุกดวงใจ ให้เลื่อนการลาสิกขาออกไปก่อน เพราะบวชครั้งหนึ่งในชีวิต อยากจะมีโอกาสได้เดินธุดงค์และได้รับบุญพัฒนาวัดด้วย พระธรรมทายาทได้ออกเดินธุดงค์ไปยังวัดแรก คือ วัดถ้ำจอมธรรม หมู่บ้านห้วยเดื่อ ตำบลทาขุมเงิน ซึ่งเป็นวัดที่เพิ่งจะร้างมาไม่กี่เดือน พ่อหลวงเสน่ห์ จี้สละ ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านห้วยเดื่อแห่งนี้ ก็ได้เข้ามาอบรมในโครงการด้วยเช่นกัน ท่านได้ไปประชาสัมพันธ์ให้ชาวบ้านในหมู่บ้านห้วยเดื่อ และหมู่บ้านใกล้เคียงอีกหลายแห่ง ให้เตรียมใส่บาตรพระธุดงค์ รวมทั้งชักชวนชาวบ้านให้มาช่วยกันพัฒนาทำความสะอาดวัด ทำให้บรรยากาศวัดที่ดูรกร้างเงียบเหงา กลับดูชุ่มฉ่ำมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง จนชาวบ้านพากันรำพึงว่า ไม่อยากให้พระธุดงค์จากไปเลย การเดินธุดงค์แต่ละวัน ต้องเดินทางเป็นระยะทางประมาณ 15กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณสามชั่วโมง ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ แต่หัวใจของพระธุดงค์กลับชุ่มฉ่ำเย็นด้วยกำลังใจจากญาติโยม ที่ได้จัดที่พักและหาเครื่องดื่มเย็นๆไว้ถวายพระเป็นระยะๆ เมื่อเดินธุดงค์ไปถึงวัดเป้าหมายทุกวัด พระธรรมทายาทก็จะช่วยกันพัฒนาวัด ทำความสะอาดห้องน้ำ อาคารสถานที่ ทาสีกำแพงวัด ตัดหญ้า บรรดาพระผู้ใหญ่ ทั้งเจ้าคณะอำเภอ รองเจ้าคณะอำเภอ เจ้าคณะตำบล เจ้าอาวาส ต่างก็เมตตาหมุนเวียนกันมาให้โอวาทแก่พระธุดงค์ ทำให้ทุกรูปมีกำลังใจเข้มแข็งในการครองชีวิตสมณะ การเดินธุดงค์ครั้งนี้ ทำให้พระธรรมทายาทรู้จักชีวิตสมณะที่แท้จริง และเข้าใจคุณค่าของการบวช และได้เห็นว่าชาวบ้านขาดแคลนเนื้อนาบุญ จึงมีพระธรรมทายาทขอบวชอยู่ต่อกว่า 20รูป พระธรรมทายาทไพศาล เมตฺติชโย แมนแมนเจ้าแรกที่มาสมัครบวชที่ศูนย์อบรมวัดอินทะวิชัย หลังจากเห็นแผ่นพับชวนบวชวางอยู่ที่อบต.มะขุนหวาน แต่เดิมคิดจะลาสิกขาเมื่อจบโครงการ แต่หลังการเดินธุดงค์ก็เกิดแรงบันดาลใจใหม่ สมัครใจขอบวชต่อที่วัดดงป่าซางในหมู่บ้านของท่าน เพื่อใช้ชีวิตที่แหลืออยู่ ตั้งใจสอนสามเณรให้รู้จักชีวิตสมณะที่แท้จริง และโปรดญาติโยมในหมู่บ้าน ท่านบอกว่า ยิ่งบวชก็ยิ่งปลื้ม จึงบวชอยู่ต่อมาเรื่อยๆ บรรยากาศการเดินธุดงค์ของพระธรรมทายาท 280รูป จากศูนย์อบรมเยาวชน จังหวัดนครราชสีมา แบ่งการเดินธุดงค์ออกเป็นห้าสาย ที่วัดหนองหญ้าขาว หลวงพ่อ...ท่านมอบศาลาสวดศพให้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม สวดมนต์ทำวัตรกันไปใจก็เข้ากลางดีมาก พอสวดเสร็จมองออกไปนอกศาลา ในความมืดมีเงาตะคุ่มๆอยู่มากมาย พร้อมเสียงใบไม้...กรอบแกรบๆ นึกว่าจะได้พบกายละเอียดด้วยตาเนื้อ แต่แท้จริงภาพที่เห็น คือ ญาติโยมที่ทยอยมาร่วมสวดมนต์ทำวัตรเย็นกับพระธุดงค์ แต่มาช้าเพราะเพิ่งกลับจากการทำไร่มัน กลัวจะเสียงดังรบกวนพระที่สวดมนต์อยู่ จึงแอบนั่งสวดมนต์กันอยู่ข้างล่าง ที่วัดโนนสะพานหิน วัดนี้มีหลวงตาสมภพ ญาณทตโต(หลวงตาไก่)เป็นรักษาการณ์เจ้าอาวาสอยู่รูปเดียว ท่านเป็นพระธรรมทายาท รุ่นเข้าพรรษา ปี พ.ศ.2550_ของวัดพระธรรมกาย ที่มาอยู่ที่ศูนย์อบรมเยาวชน และได้รับการนิมนต์จากชาวบ้านให้มาอยู่ประจำวัดที่เกือบจะร้าง ที่นี่มีโยมตาบอดคนหนึ่งชื่อ ขันตี จะมาอุปัฏฐากพระทุกวัน พอใส่บาตรตอนเช้าเสร็จก็จะเดินมาที่วัด มากวาดลานวัด และอยู่เป็นเพื่อนหลวงตา บางวันก็นอนที่วัดเลย โยมขันตีบอกว่า ที่นี่มีวัดเดียวแต่มีโยมถึงสามหมู่บ้าน ออกเดินบิณฑบาตไปทุกบ้านก็ไม่ไหว จึงอยากนิมนต์พระธุดงค์ให้มาอยู่ที่วัดนี้มากๆ ชาวบ้านจะได้ทำบุญกันอย่างเต็มที่ หลังจบโครงการจึงมีพระธรรมทายาทสมัครใจบวชอยู่ต่อที่วัดนี้สามรูป เรื่องการขบฉันนั้นไม่ต้องห่วง ไม่ว่าพระธุดงค์จะไปอยู่ที่ใดก็มีโยมมาคอยอุปัฏฐากดูแลเป็นอย่างดี บางหมู่บ้านตอนธุดงค์ผ่าน ไม่เห็นมีผู้คน บ้านก็อยู่กันห่างๆ พอรุ่งเช้าออกมาบิณฑบาต ชาวบ้านไม่รู้มาจากไหน ออกมาใส่บาตรกันจนล้นบาตร บางหมู่บ้านมีการจัดงานบวชแบบเถิดเทิงถึงสองงานซ้อน ตกกลางคืนก็มีมหรสพ มีวงดนตรี ชาวบ้านจึงนอนกันดึก รุ่งเช้าพระธุดงค์ออกบิณฑบาตก็เลยไม่มีใครออกมาใส่บาตร โยมบางคนเพิ่งจะตื่นก็ออกมานั่งงัวเงียไหว้พระอยู่หน้าบ้าน แล้วก็ล้มฟุบไปกับบันได พระธุดงค์ต่างก็นึกในใจว่าท่าทางวันนี้จะไม่มีคนมาใส่บาตร แต่พอเดินต่อไปก็มีคุณป้าอายุ 70ปี ขี่มอเตอร์ไซค์ตามหลังมาขอใส่บาตร คุณป้าเตรียมข้าวสวยกับแคบหมูมาใส่บาตร พอพระเปิดบาตรมา คุณป้าก็ตกใจมากที่ยังไม่มีข้าวในบาตรพระเลยแม้แต่เม็ดเดียว จึงรีบซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปตามบ้าน เรียกปลุกผู้คนให้ตื่น...ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารใส่บาตร แต่ระหว่างทางก็ยังไม่มีใครมาใส่บาตร จนกระทั่งเมื่อเข้ามาถึงวัดก็พบกับญาติโยมมารอถวายภัตตาหารมากมาย สร้างความประหลาดใจแกมปลื้มปีติแก่พระธุดงค์เป็นอย่างมาก
http://goo.gl/aTf72
พิมพ์บทความนี้
