“บวช” คำตอบสุดท้ายของลูกผู้ชายแมนแมน

กราบคารวะพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

        กระผม พระสมเจตน์ ญาณรตโน อายุ 24 ปี ปัจจุบันเป็นพระธรรมทายาทอยู่ ณ ศูนย์อบรมวัดภาวนาภิรตาราม เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร ขอรายงานตัวครับ หลวงพ่อครับ จังหวะชีวิตโดยทั่วไปของกระผม เหมือนเพลงสไตล์ฟังง่ายๆคล้ายๆเพลงคลาสสิคครับ กล่าวคือ กระผมดำเนินชีวิตแบบเรียบๆง่ายๆ แต่ทว่าในหัวใจของกระผม มันช่างหนักแน่นแบบเพลงแนวฮาร์ดคอร์เสียเหลือเกินครับ หรือพูดง่ายๆก็คือ “แม้ตัวกระผมจะเป็นคนที่มีนิสัยเรียบร้อย เงียบๆง่ายๆ แต่กระผมก็มีหัวใจรักและหวงแหนแผ่นดินไทยอย่างแรงกล้า ชนิดเข้าเส้นนะครับ”

 

 

 

        หลวงพ่อครับ ตั้งแต่แม่ได้คลอดกระผมที่โรงพยาบาลศิริราช และเลี้ยงกระผมมาจนเติบใหญ่ในวันนี้ กระผมก็มีความใฝ่ฝันอยู่อย่างหนึ่งว่า “สักวันหนึ่ง กระผมจะต้องเป็นรั้วของชาติให้ได้” กระผมอยากเป็นทหารครับ ในหัวใจลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างกระผม มีความรู้สึกสำนึกมาโดยตลอดว่า “อยากทดแทนพระคุณพ่อแม่ อยากตอบแทนคุณประเทศชาติ กระผมมีใจอยากช่วยเหลือ, อยากปกป้องผองภัยให้ทุกๆคนในชาติได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข” และที่สำคัญ กระผมมีความซาบซึ้งกับการเสียสละของบรรพบุรุษไทย ที่ท่านต้องเสียเลือดเสียเนื้อไม่รู้เท่าไหร่ กว่าจะมาเป็นชาติได้อย่างวันนี้ครับ ดังนั้น เมื่อโตขึ้น หลังจากที่กระผมเรียนจบ ปวส.แล้ว กระผมจึงไม่รอช้าที่จะรีบรุดหน้าไปสมัครเป็นทหารเกณฑ์ทันที

 

        หลวงพ่อครับ สองปีกับชีวิตในค่ายทหาร เหมือนกระผมได้เจออะไรที่หัวใจเรียกร้องมานาน โดยเฉพาะบรรยากาศในค่ายทหาร มันช่างกระแทกใจของกระผมสุดๆ เพราะกระผมชอบการฝึกที่เข้มข้น ชอบอยู่ในกฎระเบียบวินัย และการเป็นทหารทำให้กระผมได้ฝึกความอดทน นอกจากนี้ยังฝึกกระผมให้มีสติมากขึ้นด้วยครับ ซึ่งนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้กระผมสนใจเรื่องการทำสมาธิเป็นครั้งแรกครับ ตอนนั้น กระผมฝึกสมาธิเอง โดยไปหาซื้อเทปสอนสมาธิตามร้านขายเทปทั่วไป แต่พอฝึกไปฝึกไป กระผมก็มีความรู้สึกชักกลัวๆกล้าๆครับ เพราะเวลาทำสมาธิตามเทป กระผมจะรู้สึกว่าจิตของกระผม มันพลอยจะหลุดลอยออกจากร่างอยู่เรื่อยๆ ประมาณว่า “ร่างจ๋า...จิตลาก่อน” ซึ่งกระผมจะรู้สึกเช่นนี้มากๆตอนนอนครับ เมื่อเป็นอย่างนั้น กระผมจึงเริ่มไม่แน่ใจว่า สิ่งที่กระผมฝึกอยู่นั้นถูกต้องหรือไม่ และกระผมก็ไม่รู้จะถามใคร กระผมจึงหยุดฝึกไปชั่วคราวครับ

 

        ต่อมา หลังจากที่กระผมปลดประจำการแล้ว กระผมตั้งใจว่าจะไปสมัครเป็นทหารพรานต่อครับ แต่เผอิญว่าช่วงนั้นเขายังไม่เปิดรับสมัคร กระผมจึงหางานอะไรทำไปพลางๆก่อน โดยเลือกงานแบบที่มีลักษณะคล้ายๆทหาร คือ สามารถที่จะคุ้มครองปกป้องคนอื่นได้ กระผมจึงเลือกไปสมัครเป็น “รปภ.” อยู่ที่ร้านเจ๊เล้งซึ่งขายของนำเข้าอยู่ย่านดอนเมืองครับ จนมีอยู่วันหนึ่ง ขณะที่กระผมกำลังยืนรักษาความปลอดภัยอยู่นั้น กระผมก็พลันได้พบกับสามีภรรยาคู่หนึ่งที่มาซื้อของที่ร้าน ตอนแรกพวกเขาก็เดินเลือกของไปเลือกของมา แล้วพวกเขาก็ชำเลืองมองมาที่กระผม จากนั้นพวกเขาก็เดินตรงมาหากระผมเลยครับ แล้วถามกระผมว่า “น้อง..น้องบวชหรือยัง”

 

        ตอนแรกกระผมก็ฟังแปลกๆครับ แต่กระผมเห็นว่าพี่สองคนนี้ดูมีราศีมาก พวกเขาดูเหมือนนักบุญ ซึ่งพวกเขาก็บอกว่า พวกเขาเป็นผู้นำบุญ กำลังหาคนไปบวช พอได้ยินอย่างนั้นกระผมก็เลยยืนคุยกับพวกเขาอยู่ตั้งนานสองนาน แล้วจึงได้โอกาสปรึกษาพวกเขาเรื่องการนั่งสมาธิครับ ซึ่งพวกเขาบอกว่า “ถ้าน้องมาบวช ก็จะได้ลองนั่งสมาธิ ในโครงการมีพระอาจารย์แนะนำสมาธิให้ด้วยนะ แล้วน้องจะได้ลองศึกษาวิชชาธรรมกายดู” แล้วพวกเขาก็ทิ้งใบโบร์ชัวร์กับใบสมัครให้กระผมไว้ บอกให้กระผมเอาไปอธิษฐานจิตครับ ตอนนั้นกระผมก็สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากสมัครทหารพราน ใจหนึ่งก็อยากเรียนสมาธิ แต่แล้วจู่ๆวันที่ไปสอบคัดเลือกทหารพราน กระผมกลับไปไม่ทัน กระผมจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาผู้นำบุญสองท่านนั้นทันที และบอกพวกเขาว่า “พี่ๆ...กระผมจะบวช”

 

 

        หลวงพ่อครับ เมื่อได้เข้าโครงการแล้ว กระผมพบว่า “โครงการนี้เน้นเรื่องการฝึกฝนอบรมตนเอง” กระผมก็รู้สึกดีใจและถูกใจมากครับ เพราะกระผมผ่านการฝึกมาหมดแล้วตั้งแต่ตอนเป็นทหาร กระผมจึงเกิดอาการแฮปปี้สุดๆ และที่กระผมชอบเป็นพิเศษ คือ การได้ฝึกนั่งสมาธิ ตอนแรกที่พระอาจารย์บอกให้นึกองค์พระ กระผมนึกอย่างไรก็นึกไม่ออกเลยครับ แต่พอพระอาจารย์บอกให้นึกถึงดวงแก้ว กระผมจึงพอจะนึกได้บ้าง โดยกระผมเริ่มวางใจเบาๆแล้วนึกเอาดวงแก้วใสๆวางไว้ที่กลางท้อง แล้วภาวนา “สัมมาอะระหัง” ไปเรื่อยๆครับ แต่นึกไปนึกมา จู่ๆองค์พระก็ขึ้นมาจากกลางท้องของกระผมครับ องค์พระเป็นแก้วใสๆสวยๆ กระผมเห็นท่านนั่งสมาธิหันหน้าออกไปทางเดียวกับตัวกระผม แล้วท่านก็ขยายใหญ่ขึ้นจนกระผมรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่ในความสว่าง อยู่ในที่โล่งๆว่างๆ เหมือนอยู่ในจักรวาลเลยครับ และกระผมก็รู้สึกว่าตัวเบาสบายไร้น้ำหนัก และอยากนั่งสมาธิต่อไปอีกเรื่อยๆครับ

 

 

        หลวงพ่อครับ ตั้งแต่กระผมมีองค์พระ กระผมก็มีความสุขทั้งกายสุขทั้งใจ ตอนนี้กระผมทำสมาธิได้ตลอดเวลา เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆแล้วนะครับ กล่าวคือ ไม่ว่าจะเป็นตอนนั่ง ตอนเดิน ตอนฉันภัตตาหาร หรือแม้กระทั่งตอนจำวัด ก็ทำได้ครับ กระผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้เข้ามาบวช และเป็นความโชคดีตั้งแต่แรกที่กระผมได้บวชโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายครับ อีกทั้งกระผมยังโชคดีที่สามารถบวชได้อย่างราบรื่นโดยไม่มีอะไรมาขัดขวางด้วยครับ หลวงพ่อครับ กระผมจะตั้งใจบวชให้ดีที่สุด แม้กระผมจะไม่ได้เป็นทหารทางโลก แต่กระผมก็จะขอเป็นทหารทางธรรม เป็นกำลังให้พระพุทธศาสนา กระผมอยากบอกว่า “สิ่งที่หลวงพ่อทำ เป็นอะไรที่สุดยอดมากครับ กระผมอยากจะช่วยหลวงพ่อฟื้นฟูพระพุทธศาสนาให้กลับมาเฟื่องฟูเหมือนย้อนยุคพุทธกาล ให้ได้ในเร็ววันครับ”

 

กราบคารวะด้วยความเคารพอย่างสูง

 

พระสมเจตน์ ญาณรตโน