สยบเพลิงไหม้...ตลาดพลู

จดหมายจากหลานคุณยาย IN MY HEART

ตอน  : สยบเพลิงไหม้...ตลาดพลู

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงสุดค่ะ

 

 

กัลฯ ผศ.ดร.สมสุดา  ผู้พัฒน์

 

     ลูก ผศ.ดร.สมสุดา  ผู้พัฒน์ ผู้ ALERT ในบุญสร้างอาคาร 100 ปีคุณยายมาแล้วค่ะ หลวงพ่อคะ..สร้างอาคาร 100 ปีนี่ดีจริงๆ นะคะ..เมื่อลูกประเดิมทำบุญอย่างสุดกำลังไปแล้ว ใจมันเฟรชชี่เหมือนสาว 16 วันนี้..จึงมีกลอนดีๆ มาฝากค่ะ

 

“ 1 แผ่นทอง  ทองแผ่นเดียว   เกี่ยวกันไว้

เกี่ยวด้วยใจ  เกี่ยวกับยาย  เกี่ยวกับป๋า

รักหลวงพ่อ  รักคุณยาย  ให้รีบมา

อย่ารอช้า  100 ปี  มีหนเดียว”

 

     หากรู้สึก เฟรชชี่กันแล้ว..มาฟัง  อานุภาพเด็ดๆ กันเลยค่ะ...

 

     ย้อนไปเมื่อปี 2515 ขณะที่สาธุชน กำลังนั่งธรรมะอยู่ในบ้านธรรมประสิทธิ์ อยู่ๆ คุณยายท่านก็บอกกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกว่า “คุณ..กลับบ้านเถอะ” ผู้หญิงคนนั้นจึงรำพึงเบาๆ ว่า แหม..ยังไม่อยากกลับเลย นั่งสมาธิ(Meditation)กำลังดี แต่คงด้วยความเกรงใจคุณยายอาจารย์ เธอจึงคลานเข่าเข้ามากราบลาคุณยายอาจารย์ และคลานหันหลังกลับจะออกไป ด้วยท่าทางงงๆ สักครู่..ยังไม่ทันออกจากบ้านธรรมประสิทธิ์เลยค่ะ..เธอก็หวีดร้องขึ้นอย่างสุดเสียงว่า “ไฟไหม้.. ไฟไหม้.......!!!! มันไหม้ทางทิศของบ้านฉันนี่..” เธอตะโกนเสียงหลง และก็มีคนๆ หนึ่ง พูดให้สติเธอขึ้นว่า ..ถ้าเกิดอะไรขึ้น..ให้นึกถึงคุณยายไว้นะ จากนั้นเธอก็ตาลีตาเหลือกพรวดพราดลงจากบ้านธรรมประสิทธิ์ไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความตะลึงไว้แก่สาธุชนที่นั่งปฏิบัติธรรมอยู่บนบ้าน ตอนนั้นทุกคนเห็นควันไฟดำทะมึนเต็มท้องฟ้า ซึ่งเป็นสัญญานบอกว่าไฟกำลังลุกโชนไหม้อย่างหนัก ลูกจึงตั้งจิตภาวนาเอาใจช่วยเธอว่า ขออย่าให้บ้านเธอเป็นอะไรเลย พลางชำเลืองดูคุณยาย เห็นท่านมองลอดผ่านหน้าต่างเหนือศีรษะ สายตานิ่งจับไปที่ควันไฟทึบนั้น แล้วหลับตานิ่งประมาณ 1 นาที แล้วก็ลุกไปปฏิบัติภารกิจของท่านต่อ

 

     หลวงพ่อคะ..คุณยายท่านสุดยอดเลยนะคะ..ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งมาครั้งแรกแท้ๆ ยังไม่ได้คุยอะไรกับคุณยายเลย ทำไม..คุณยายถึงรู้ว่าบ้านเธออยู่ในกองเพลิงนั้น และได้พูดบอกเธออย่างนั้น ซึ่งพอวันรุ่งขึ้น..พาดหัวข่าวหน้า 1 ของหนังสือพิมพ์ ก็ลงเรื่องไฟไหม้ครั้งยิ่งใหญ่ทุกฉบับแล้ววันนั้นเองเธอก็มากราบคุณยายค่ะ ลูกเห็นเธอค่อยๆ คลานเข้ามากราบคุณยายอาจารย์อย่างนอบน้อม ในมือของเธอมีซองสีขาวพร้อมกับตะกร้าผลไม้ เธอน้อมตัวถวายคุณยายแล้วพูดว่า.. “เมื่อวานคุณยายช่วยหนูไว้ใช่ไหมคะ..!! ” พอลูกฟังดังนั้น ก็หูผึ่งเลยค่ะ จากเดิมที่คิดจะลุกไปทำธุระหลังบ้าน ก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังต่ออย่างใจจดใจจ่อ เธอเล่าต่อด้วยความตื่นเต้นว่า “..พอหนูกลับไปถึงบ้านแถวตลาดพลู ไฟกำลังไหม้เป็นทะเลเพลิงเลยค่ะ แต่ละคนวิ่งพล่านขนของออกมาจากซอยบ้านหนู มีแต่ตำรวจดับเพลิงเท่านั้นที่วิ่งสวนเข้าไป หนูตกใจสุดขีด.. จึงวิ่งตามตำรวจดับเพลิงเข้าไป แต่ชาวบ้านปากซอยยื้อยุดฉุดหนูเอาไว้ และต่างพากันตะโกนเตือนว่า..ทรัพย์สมบัติอย่าไปเสียดายเลย รักษาชีวิตไว้ดีกว่า... พอดีชายข้างบ้านที่หนูรู้จัก กำลังวิ่งขนของออกจากปากซอย ระล่ำระลักห้ามหนูว่า อย่าเข้าไปนะ..มันอันตรายมาก เพราะไฟมันไหม้มาถึงบ้านคุณแล้ว ไม่มีใครอยู่ในบ้านคุณหรอก... แต่หนูไม่ฟังใครทั้งนั้นค่ะ พยายามรวบรวมกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด สะบัดมือคนที่จับหนูไว้ แล้วก็ตะโกนเรียกให้คุณยายช่วย  แล้วรีบกระโจนวิ่งไปในซอยที่ไฟกำลังลุกโชนเป็นทะเลเพลิง ทั้งๆ ที่ตำรวจดับเพลิงห้ามหนูเข้าไปเด็ดขาด ตอนนั้น หนูคิดอย่างเดียวว่าเป็นตายร้ายดียังไง ก็ขอให้เข้าไปที่บ้าน ..พอหนูวิ่งมาถึงหน้าประตูบ้านจริงๆ...หนูก็เห็นไฟมันกำลังจะไหม้บ้านหนูจริงๆ ค่ะ เพราะชายคาบ้านหนูติดไฟแล้ว อีกทั้งลูกไฟมันแย่งกันตกเข้ามาในบ้าน และลมมันกรรโชกโหมพัดทะเลเพลิงมาที่ตัวบ้านแล้ว

 

     ขณะนั้นก็แว้บคิดถึงคำพูดของคนที่บอกหนูที่บ้านธรรมประสิทธิ์ว่า.. ถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้คิดถึงคุณยายอาจารย์ หนูจึงตะโกนร้องว่า คุณยาย.. ช่วยด้วยๆ นี่คือสมบัติชิ้นเดียวที่มีอยู่ในชีวิต หนูร้องเรียกแต่ชื่อคุณยายๆ ๆ.. สักครู่..ก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่มหึมาหอบอุ้มให้ทะเลไฟทั้งหมดให้ตั้งขึ้น ไม่ให้ลาม ไปทางไหนทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ทิศของกระแสลม มันกรรโชกพัดแรงมากมาทางบ้านหนู แต่แปลก ที่ไฟไม่มา.. จนหนูงงไปหมดเลยค่ะ ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่ามันเป็นไปได้ยังไง เมื่อหนูเห็นดังนั้น ก็รีบกระโจนถลาวิ่งเข้าไปในบ้าน ไม่มีทรัพย์สินใดสูญหายเลย ยกเว้นสังกะสี 3 แผ่นเท่านั้น และสักครู่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็บุกเข้ามาเอาน้ำพ่นฉีด สกัดไฟไว้ได้ในที่สุด..  วันนี้..หนูจึงมากราบขอบพระคุณคุณยาย มาขอทำบุญกับคุณยายค่ะ ที่ช่วยรักษาบ้านไว้ให้หนู”

 

     หลวงพ่อคะ..เธอคนนี้เล่าด้วยความตื่นเต้นอย่างแรงค่ะ แต่แปลก..ที่คุณยายอาจารย์กลับสงบนิ่งเยือกเย็นเป็นปกติ พอคุณยายท่านฟังเธอเล่าเรื่องเสร็จ ลูกก็ไม่เห็นคุณยายท่านพูดอะไรแม้แต่คำเดียวค่ะ นอกจากความสงบเยือกเย็น ที่ก่อตัวเป็นกระแสความอบอุ่นและความมั่นคง ถ่ายทอดสู่เธอผู้นั้นจนลูกรู้สึกสัมผัสได้ ภาพเหตุการณ์และคำบอกเล่าของเธอผู้นี้ ติดหู ติดตา ตรึงใจ ให้ลูกระลึกถึงความเป็นสุดยอดของครูบาอาจารย์ของคุณยายมิรู้วาย แม้เหตุการณ์นี้จะผ่านมา 38 ปีแล้วก็ตาม

 

     หลวงพ่อคะ..เหลืออีกเพียง 30 กว่าวันเท่านั้น ก็จะถึงวันทอดกฐินแล้วค่ะ ลูกอยากเห็นอาคาร 100 ปีสร้างเสร็จเร็วๆ เพราะอาคารนี้ หมายถึงการปักหลักเผยแผ่คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างเป็นทางการ เป็นศูนย์รวมคำสอนของหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยาย ให้เชื่อมต่อถึงรุ่นลูกหลานสืบไป อย่างมหาธรรมกายเจดีย์ วิหารหลวงปู่ วิหารคุณยาย ก็เปรียบเสมือนแหล่งความรู้ แต่จะไม่มีความหมายอะไร ถ้าแหล่งความรู้ที่ดีที่สุดนี้ ไม่ถูกเผยแผ่ไปสู่ใจชาวโลก ซึ่งอาคาร 100 ปีนี่แหละค่ะ.. จะทำหน้าที่นำคำสอน นำแหล่งความรู้ตรงนี้ ถ่ายทอดไปสู่ใจชาวโลก โดยผ่านสื่อต่างๆ เช่น DMC วารสารอยู่ในบุญ หนังสือธรรมะ CD ต่างๆ ตลอดจนสื่อวิทยุ บุญนี้เป็นบุญใหญ่จริงๆ ค่ะ ลูกขอ CONFIRM…

 

 

 ลูก (ผศ.ดร.สมสุดา)  ยืนติดขวามือคุณยาย ใส่เสื้อลายสีน้ำเงินค่ะ

 

ด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

ลูก ผศ.ดร.สมสุดา  ผู้พัฒน์

 

http://goo.gl/jwhGk