Mobile Versionเหตุแห่งความมีอายุยืน
กุศลกรรมบถ 10 ประการ
เหตุแห่งความมีอายุยืนเรื่อง : พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ. ๙ / พระมหาวิริยะ ธมฺมสารี ป.ธ. ๙
ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์“..ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม เหมือนร่มใหญ่ที่กางกั้นฝนในฤดูฝนหรือกันแดด
ในฤดูร้อน เพราะฉะนั้นธรรมบาลกุมารย่อมได้รับการคุ้มครองโดยธรรม
เราจึงเชื่อว่า เขาต้องไม่ตายแน่นอน..”
จากธรรมภาษิตที่อ้างมาข้างต้นนั้นเรามาหาคำตอบกันเลยว่า ธรรมบาลกุมารประพฤติธรรมอะไร จึงเป็นเหตุให้ผู้พูดมั่นใจยิ่งนักว่า เขาจะไม่ตายและมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างแน่นอน เรื่องก็มีอยู่ว่า..
ในสมัยก่อน มีบ้านของผู้มีบุญครอบครัวหนึ่ง ชื่อบ้านธรรมบาล หมายถึงบ้านที่ทุกคนในครอบครัวประพฤติธรรมมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเพื่อนร่วมโลกที่สำคัญ ทุกคนในบ้านต่างรักษากุศลธรรม 10 ประการ ได้อย่างบริสุทธิ์ จนชาวบ้านยกย่องสรรเสริญ ใหเป็นหัวหน้าหมู่บ้านพร้อมทั้งเรียกครอบครัวนี้ว่า “ครอบครัวธรรมบาล” ทำนองเดียวกันกับ “บ้านกัลยาณมิตร” บ้านแสงสว่างของโลกอย่างพวกเรานี่แหละที่ทุกคนในบ้านมุ่งมั่นสร้างบารมี ชักชวนชาวโลกให้มาทำความดี ชักชวนนั่งสมาธิ(Meditation)มิได้ขาด จนเป็นครอบครัวแก้ว ครอบครัวธรรมกาย ครอบครัวตัวอย่างของโลก
เมื่อทุกคนในบ้านประพฤติธรรมผู้มีบุญ คือ พระบรมโพธิสัตว์ ก็ลงมาเกิดพ่อแม่ตั้งชื่อว่า “ธรรมบาลกุมาร” เมื่อเติบโตขึ้นพ่อแม่ได้ส่งไปเรียนหนังสือที่เมืองตักสิลาธรรมบาลกุมารเป็นลูกศิษย์ที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ จึงได้รับเลือกเป็นหัวหน้า วันหนึ่งลูกชายคนโตของอาจารย์เสียชีวิตกะทันหัน อาจารย์และบรรดาลูกศิษย์ตางพากันร้องไห้คร่ำครวญ แม้ฌาปนกิจศพลูกชายอาจารย์แล้ว ก็ยังเฝ้าร้องไห้รพึงรำพันที่เชิงตะกอน มีเพียงธรรมบาลคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ร้องไห้
ธรรมบาลถามเพื่อน ๆ ว่า “ทำไมลูกชายอาจารย์ต้องตายในวัยที่ไม่สมควร” เพื่อนๆ ตอบว่า “สังขารทั้งปวงไม่เที่ยงเป็นทุกข์ บังคับบัญชาไม่ได้ มีเกิดแล้วก็ต้องมีดับ พวกเราห้ามความตายของลูกชายอาจารย์ไม่ได้” แต่ธรรมบาลสงสัยว่า “มันก็จริงที่ว่าสังขารไม่เที่ยง แต่ก็ควรตายตอนแก่มิใช่หรือ” เพื่อน ๆ จึงถามว่า “แล้วที่บ้านของท่านไม่มีคนตายขณะที่ยังหนุ่มเลยหรือ” ทุกคนต่างอัศจรรย์ไปตามๆ กัน ที่ได้คำตอบว่าบ้านของธรรมบาลไม่มีใครตายตั้งแต่ยังเด็กหรือยังหนุ่ม และยังเป็นประเพณีสืบต่อกันมายาวนานของบ้านนี้อีกด้วย
อาจารย์ซึ่งกำลังเศร้าซึมถึงลูกชายได้ยินเรื่องอัศจรรย์นี้แล้ว เกิดความประหลาดใจคิดว่า ลูกศิษย์คนนี้พูดเรื่องเหลือเชื่อเกินไปจึงอยากทดสอบว่า ลูกศิษย์พูดจริงแค่ไหนถ้าเป็นจริงตนจะได้เรียนวิชานี้มาเป็นความรู้สอนลูกศิษย์ต่อไป หลังจากฌาปนกิจลูกชายแล้ว อาจารย์กล่าวกับธรรมบาลว่า ท่านจะไปธุระนอกเมืองหลายวัน ให้ธรรมบาลช่วยสอนศิลปวิทยาแก่ลูกศิษย์ที่มาใหม่แทนด้วย
จากนั้น อาจารย์ได้เก็บกระดูกแพะตัวหนึ่งใส่กระสอบ ให้คนรับใช้ถือตามหลัง แล้วออกเดินทางไปบ้านของธรรมบาล เมื่อไปถึงอาจารย์ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ขณะนั่งสนทนาธรรมกัน อาจารย์แสร้งกล่าวกับพ่อของธรรมบาลว่า “ท่านพราหมณ์ ลูกชายของท่านเป็นคนฉลาดหลักแหลม เรียนจบไตรเพท และศิลปะ 18 ประการ เป็นผู้นำของลูกศิษย์ทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่ลูกชายของท่านเสียชีวิตแล้ว”
ทันทีที่พราหมณ์ฟังจบ เขาตบเข่าหัวเราะลั่น สร้างความงุนงงใหแก่อาจารย์มาก อาจารย์จึงถามขึ้นว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยท่านหัวเราะทำไม” พราหมณตอบว่า“ หัวเราะเรื่องที่ท่านพูดน่ะสิ ที่ตายคงจะเป็นคนอื่นกระมัง” อาจารย์เห็นว่าทุกคนในบ้านไม่เชื่อจึงหยิบกระดูกออกมาให้ดูเป็นหลักฐานถึงกระนั้นคนในบ้านก็แย้งกลับไปว่า “สงสัยจะเป็นกระดูกสัตว์กระมังเรามั่นใจว่าลูกชายเรายังไม่ตายหรอก เพราะในตระกูลนี้ตลอด 7 ชั่วคน ยังไม่เคยมีใครตายตอนเป็นหนุ่มเลย”
อาจารย์รู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งนัก จึงถามถึงเหตุผลว่า “การที่คนหนุ่มไม่ตายเป็นเพราะกรรมอะไร ทำไมตระกูลของท่านจึงไม่มีใครตายตอนยังหนุ่ม” พราหมณ์เล่าให้ฟังว่า “พวกเราประพฤติธรรมกัน ไม่พูดเท็จงดเว้นกรรมชั่วทั้งหมด ก่อนจะให้ทาน พวกเราก็มีจิตเลื่อมใส ขณะให้ก็มีใจศรัทธา ครั้นให้แล้วก็ตามนึกถึงตลอดเวลา จิตเบิกบาน ไม่รู้สึกเสียดายในทานนั้นเลย ฉะนั้นคนในบ้านของเราจึงไม่ตายในวัยที่ยังหนุ่ม พวกเรางดเว้นจากการฆ่าสัตว์ ไม่ลักขโมยสิ่งของของคนอื่นไม่นอกใจสามีภรรยา เว้นขาดจากการพูดเท็จพูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดจาเพ้อเจ้อ ทุกคนพูดแต่เรื่องที่เป็นอรรถเป็นธรรม พูดยกใจกันให้สงูขึ้นไม่โลภอยากได้ของใคร และไม่คิดพยาบาทปองร้ายคนอื่น ใจของทุกคนมุ่งตรงต่อหนทางพระนิพพานอย่างเดียวเพราะฉะนั้นคนในบ้านจึงมีอายุยืน”
หลังจากนั้น พราหมณ์ได้กล่าวเป็นธรรมภาษิตว่า “ธรรมที่ประพฤติแล้ว ย่อมนำสุขมาให้ ผู้ประพฤติธรรมย่อมไม่ไปสู่ทุคติธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม เหมือนร่มใหญ่ที่กางกั้นฝนในฤดูฝน หรือกันแดดในฤดูร้อน เพราะฉะนั้นธรรมบาลย่อมได้รับการคุ้มครองโดยธรรม เราจึงเชื่อว่าเขาต้องไม่ตายแน่นอน”
อาจารย์ได้ฟังถ้อยคำที่เป็นสิริมงคล เช่นนั้น เกิดมหาปีติว่าการเดินทางมาในครั้งนี้ไม่สูญเปล่า เพราะได้รู้วิธีที่จะทำให้มีอายุยืนและไม่ต้องตายเมื่อยังไม่ถึงกาลสมควรจึงขอโทษทุกคนในบ้าน แล้วเล่าความจริงว่า “ที่มาก็เพื่อจะทดสอบดูเท่านั้น ขณะนี้ลูกของท่านสุขสบายดี ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้ แถมตั้งใจศึกษาเล่าเรียนด้วยความเคารพ และเป็นที่รักของผองเพื่อนอีกด้วย”
จากนั้น อาจารย์ก็จดจำหัวข้อธรรมที่ครอบครัวของธรรมบาลประพฤติ เพื่อนำไปสั่งสอนและเผยแผ่ให้ลูกศิษย์ประพฤติปฏิบัติกันต่อไป ครั้นลูกศิษย์แต่ละคนนำกลับไปปฏิบัติที่บ้าน พร้อมทั้งแนะนำสมาชิกในครอบครัวให้ลองทำด้วยกัน ความรักความสมัครสมานสามัคคี ความอบอุ่นใจก็พลันบังเกิดขึ้น ในบ้านอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนปลอดกัง วล ประกอบอาชีพการงานด้วยความสบายใจ ไม่มีความหวาดระแวงกันอีกต่อไปไม่มีการทะเลาะวิวาท ไม่ทำร้ายกัน อายุขัยก็ยืนยาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ยุคนั้นผู้คนอายุยืนมากด้วยอำนาจการประพฤติกุศลกรรมบถ 10 ประการ
จากเรื่องนี้จะเห็นไดว่าถ้าคนเราตั้งใจทำความดีเต็มที่ รักษากุศลกรรมบถ 10 ประการ ได้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ย่อมทำให้มีความมั่นใจในชีวิต แม้ในเรื่องความตายที่ไม่มีใครปรารถนา แต่ผู้ประพฤติธรรมกลับเห็นเป็นเรื่องธรรมดา เพราะตระหนักด “มีเกิดย่อมมีตาย ไม่มีใครหลีกหนีความตายไปได้” เพียงแต่เราสามารถเลื่อนการตายออกไปได้หมายถึง ควรตายในวัยที่สมควรตาย คือวัยชรา ไม่ใช่ตายในเวลาที่ยังหนุ่มยังแน่นในขณะทำมาหากินก็สั่งสมบุญควบคู่ไปด้วยเมื่อถึงคราวตายก็ไม่หวั่นไหวในมรณภัยแม้เพียงเล็กน้อย เพราะพร้อมเสมอต่อการไปสู่สัมปรายภพอย่างปลอดภัยและมีชัยชนะเหมือนการย้ายถิ่นฐานบ้านช่องไปอยู่ที่อื่นเป็นการย้ายภพภูมิ ย้ายไปเสวยสุข หลังจากที่ทนทุกข์แบกสังขารร่างกายที่เหม็นเน่านี้ เพื่ออาศัยเป็นที่สั่งสมบุญสร้างบารมี นี่คือการดำเนินชีวิตของบัณฑิตนัก ปราชญ์ในกาลก่อนที่พวกเรานักสร้างบารมีในยุคปัจจุบันก็สามารถทำได้
ชีวิตของเราจะมีคุณค่า กาลเวลาจะทรงความหมายอย่างยิ่ง ถ้าให้เศรษฐกิจกับจิตใจไปด้วยกัน และหมั่นประคองตัวเองให้มีความสะอาดทั้งกาย วาจา ใจ อยู่เสมอ
“สมบัติใดในมนุษย์และสมบัติในสวรรค์ สมบัติทั้งสองนั้น หากผู้มีศีลปรารถนา ก็ทำได้ไม่ยาก
อนึ่ง ใจของผู้มีศีลบริสุทธิ์ ย่อมแล่นไปสู่นิพพานสมบัติอันเป็นสมบัติที่สงบระงับสุดยอดโดยแท้” (พุทธพจน์)
http://goo.gl/JKko73
พิมพ์บทความนี้
