ขอให้ฝึกฝนสมาธิไปเรื่อยๆ แล้วเดี๋ยวจะดีเอง

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร อีเลน ตันไอฮัว (ประเทศสิงคโปร์)

 

 

    ดิฉันชื่อ อีเลน ตันไอฮัว อายุ 49ปี ชาวสิงคโปร์ เจ้าของบริษัทประกันภัยค่ะ ดิฉันสนใจพระพุทธศาสนามาตั้งแต่เด็ก ได้ค้นคว้าหาหนังสือพระพุทธศาสนามาอ่านหลายเล่ม ซึ่งในหนังสือเหล่านั้นได้กล่าวว่า “ถ้าต้องการตามรอยพระสัมมาสัมพุทธเจ้า การปฏิบัติธรรมเป็นสิ่งสำคัญ ที่จะต้องทำและจำเป็นต้องมีครูฝึกที่ดีด้วย”

 

    จากนั้น ในเดือนตุลาคม ปีพ.ศ.2550 ดิฉันจึงไปอินเดียเพื่อตามรอยพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากับบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง ดิฉันไปกับเพื่อน คือ คุณไอรีน ซึ่งเป็นกัลยาณมิตรที่ ศูนย์ปฏิบัติธรรมสิงคโปร์ เธอแนะนำดิฉันว่า ถ้าอยากปฏิบัติธรรมต้องมาที่ประเทศไทย เข้าร่วมโครงการ The Middle Way ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้ทราบว่า มีการปฏิบัติธรรมอย่างที่ในหนังสือเคยบอกไว้จริงๆด้วย

 

 

    เมื่อดิฉันกลับไปสิงคโปร์ ดิฉันอยากมาปฏิบัติธรรมที่เมืองไทยมาก คุณไอรีนจึงแนะนำให้ดิฉันอธิษฐานกับ Buddha ดิฉันก็ทำตาม และหาโอกาสคุยกับสามีในเช้าวันหนึ่งว่า อยากไปฝึกสมาธิ(Meditation) พอสามีบอกให้ไปได้ ดิฉันก็ดีใจมากค่ะ ทำให้ได้มาร่วมปฏิบัติธรรมครั้งแรกกับโครงการ The Middle Way เมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ.2550 ซึ่งในครั้งนั้น ดิฉันได้พบแสงสว่างภายใน และแสงสว่างก็ติดตัวดิฉันมาตั้งแต่ครั้งนั้นจนถึงบัดนี้เลยค่ะ

 

    ดิฉันชักติดใจ ปีนี้จึงมาปฏิบัติธรรมอีกเป็นครั้งที่2 ในโครงการ The Middle Way รุ่นที่17 ซึ่งจัดขึ้นหลัง วันคุ้มครองโลก (Earth day) การมาเมืองไทยในครั้งนี้ ทำให้ดิฉันได้ร่วมงานวันคุ้มครองโลก เพื่อฉลองวันเกิดให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ และถือเป็นการให้ของขวัญวันเกิดแก่ตนเองด้วย เพราะดิฉันเกิดวันที่ 21 เมษายน ก่อนวันคุ้มครองโลก 1วันค่ะ

 

 

    งานวันนั้น ทำให้ดิฉันร้องไห้โดยไม่รู้ตัว เป็นความรู้สึกจากส่วนลึกๆที่เข้าใจยากจริงๆ เพราะมีสาธุชนผู้มีความศรัทธานับแสน มาร่วมงานฉลองวันเกิดให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ แม้แดดจะแรง คนจะแน่น แต่ดิฉันก็รู้สึกดีมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในงานวันนั้น เหมือนกำลังได้รับพรอันประเสริฐ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อดิฉันหลับตาก็เห็น Buddha อยู่ที่กลางท้อง แล้วดิฉันก็ได้เห็นแสงสว่างเล็กๆ มากมายรอบตัวท่านค่ะ

 

    เวลาทำสมาธิ ดิฉันเพียงแค่หลับตาเบาๆแบบไม่ต้องสนิทมาก วางใจไปที่ท้อง ในช่วงเวลาไม่นาน ดิฉันก็จะเห็นแสง ที่มีรูปทรงคล้ายลูกบอล และมันก็เปลี่ยนสี และขนาดไปเรื่อยๆ จากใหญ่ไปเล็ก เล็กไปใหญ่ สลับไปมา สวยงามและสงบมาก จนดิฉันเริ่มร้องไห้ ปกติแล้ว ดิฉันไม่ได้เป็นคนร้องไห้ง่ายๆนะคะ ขนาดทะเลาะกับสามียังไม่ร้องไห้เลย แต่ไม่รู้ทำไม เวลาที่ดิฉันเข้าวัดและสวดมนต์เป็นประจำ หรือหลังจากพระให้พร มักทำให้ดิฉันร้องไห้ได้เสมอค่ะ

 

    ต่อมา เมื่อดิฉันนั่งสมาธิมากขึ้น แสงก็หายไป เหลือเพียงลูกบอลให้เห็น บางครั้งก็ดูเหมือนดวงอาทิตย์ทรงกลด ถ้าดิฉันมองเข้าไป ดวงอาทิตย์ก็จะขยายใหญ่ขึ้น บางครั้งที่ศูนย์กลางกายฐานที่7 ก็จะปรากฏเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ แล้วก็มีองค์พระขนาดใหญ่นั่งอยู่ในลูกบอลด้วยค่ะ

 

    บางวัน ดิฉันนั่งสมาธิ จะรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่า เหมือนอยู่ตัวคนเดียว และไม่มีอะไรต้องคิดทั้งสิ้น ทุกสิ่งว่างเปล่า ชัดเจน และสงบมาก ดิฉันเริ่มรู้สึกอุ่นที่ท้อง จากนั้นความรู้สึกได้แผ่ขยายใหญ่ขึ้นคลุมทั่วร่างกาย เหมือนดิฉันหลุดไปอยู่อีกที่หนึ่งซึ่งสว่าง และมีความสุขมาก เพียงแค่ดิฉันปฏิบัติตามที่พระอาจารย์สอนเท่านั้น ก็ได้รับพลังชีวิตมากขึ้นแล้ว ดิฉันจึงอยากจะบอกทุกคนว่า ขอให้ฝึกฝนสมาธิไปเรื่อยๆ แล้วเดี๋ยวจะดีเอง

 

    ตอนนี้ ทุกครั้งที่หลับตา ดิฉันก็สามารถเห็นแสงที่สว่างไสวมากเหลือเกิน และเห็นคริสตัลบอลได้ในทันที หรือไม่ก็เป็น Buddha ภาพเหล่านั้นยังคงอยู่กับดิฉันทุกวันเลยค่ะ

 

 

    เนื่องจากดิฉันทำธุรกิจส่วนตัว หลายครั้งที่ไปพบลูกค้าเพื่อรับประทานอาหารกลางวันตามที่ต่างๆ สามีจะเป็นคนขับรถ ดิฉันซึ่งนั่งข้างๆจึงมีเวลามากมายที่จะได้หลับตา

 

พอสามีสังเกตเห็น ก็ถามว่า “ทำไมเธอถึงหลับบ่อย”

ดิฉันก็ตอบไปว่า “ฉันไม่ได้หลับนะ แต่กำลังทำสมาธิอยู่”

 

    นอกจากนี้ ในวันเสาร์-อาทิตย์ สามีก็ไม่เคยห้ามที่จะให้ดิฉันไปเป็นอาสาสมัครที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมสิงคโปร์เลย เพราะเขารู้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ดิฉันจะต้องกลับมาร่วมรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัวที่บ้านเสมอ

 

    ตอนนี้ ดิฉันมีจิตใจผ่องใสมากขึ้น และกลายมาเป็นคนที่แคร์ทุกสิ่ง เมื่อจะคิดพูดหรือทำอะไรก็ตาม ดิฉันจะทำด้วยความระมัดระวัง และทำด้วยใจที่คิดดีเสมอ เมื่อดิฉันได้แผ่เมตตา ลูกค้าที่ขาดการติดต่อกันมานานมากๆ ก็มักจะกลับมาหา เมื่อดิฉันคิดถึงใครสักคน เขาคนนั้นก็จะโทรศัพท์มาหา ดิฉันคิดว่า การแผ่เมตตามีประโยชน์ ดุจดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงไปทุกที่ และทุกมุมบนโลกใบนี้เลยค่ะ แต่บางเวลา ที่มีคนทำให้ดิฉันคับข้องใจ ดิฉันก็จะเป็นผู้ฟังที่ใจเย็นขึ้น กับคำพูดของพวกเขา และคิดว่าการไม่พูดมากเป็นสิ่งดีกว่าเสมอ

 

    ดิฉันเคยเห็นคุณครูไม่ใหญ่ใน DMC ที่บ้านเพื่อนของดิฉัน คือ คุณไอรีน ความประทับใจที่มีต่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อ คือ แว่นตาอันใหญ่ และ ผิวพรรณที่ผ่องใส ดิฉันคิดว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่ออายุประมาณ 50ปี แต่ยังดูหนุ่มอยู่เลย สุดท้ายนี้ ดิฉันขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อแข็งแรง และขอให้เบาหวานจงหายไปไวๆนะเจ้าคะ

http://goo.gl/Fx46x