สมาธิ เป็นสิ่งที่ทำได้ ถ้าได้ทำ

ผลการปฏิบัติธรรม 

จากการนั่งสมาธิ(Meditation)ที่สวนป่าหิมวันต์

 

ร้านเอบีมเฟอร์นิเจอร์ อ.เมือง จ.ภูเก็ต

วันอาทิตย์ที่ 17 มิถุนายน พ.ศ.2550

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    ลูกชื่อ จรัสศรี  ธีรวศิน หรือ ลูกหยก ค่ะ อายุ 46 ปี ลูกเข้าวัดครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ.2527  ขณะเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ  วันแรกที่ลูกมาวัด ลูกรู้สึกแปลกมากเลยค่ะ เพราะทุกอย่าง...ทำไมลูกถึงคุ้นไปหมด เหมือนเคยมาแล้ว เห็นอะไรก็ชอบก็ใช่ไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้พบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ทันทีที่ได้เห็นก็รู้สึกว่า “ใช่เลย...หลวงพ่อองค์นี้แหละ ที่เราหามานาน”

 

    ลูกชอบวัดมาก จนต้องมาวัดทุกวันอาทิตย์ มาช่วยงานอาสาสมัคร ลูกทำทุกอย่างที่เป็นบุญ  ตั้งแต่ขัดวิมานจนถึงเขียนใบอนุโมทนาบัตร  พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...ลูกมีความสุขมากกับชีวิตในช่วงนั้น เพราะวัดของเราเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น  ที่ทุกวันอาทิตย์ลูกจะกลับมาเยี่ยมบ้าน ลูกมาวัดโดยที่ไม่รู้เลยว่า วันหนึ่งครอบครัวของเราจะขยาย จนมีสมาชิกมากมายจนเกือบจะเป็นล้านคนเหมือนปัจจุบัน

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...แม้ลูกจะมาวัดเป็นเวลา 20 กว่าปีแล้ว แต่ลูกมีความผิดอันใหญ่หลวงอยู่เรื่องหนึ่ง ที่อยากขอสารภาพกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เรื่องก็มีอยู่ว่า ที่ผ่านมาลูกนั่งสมาธิอย่างไม่มีเป้าหมาย ลูกคิดว่า นั่งสมาธิขอแค่ความสงบ ความสบายก็พอ คือ ขอแค่ให้ได้นั่ง นั่งคือนั่ง ส่วนจะนิ่งรึเปล่า ลูกดูเบาไม่เคยที่จะสังเกตวิธีการที่ทำใจให้นิ่ง และจะนึกเสมอว่า ถ้าจะนั่งเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย นั่นเป็นเรื่องยากสำหรับเรา ลูกคงไม่มีบุญขนาดนั้น ลูกจึงได้พบกับความปวด และความเมื่อยเป็นรางวัล

 

    จนกระทั่ง คุณพ่อของลูกได้เสียชีวิตด้วยโรคอัมพาต  ลูกคิดถึงคุณพ่อมาก และอยากเอาบุญให้ท่าน  ลูกคิดตลอดเวลาว่าคงไม่มีอะไรที่จะช่วยท่านได้ดีมากเท่ากับที่ตัวเราต้องเข้าถึงพระธรรมกายเท่านั้น และเมื่อได้ฟังการบ้าน 10 ข้อ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน ลูกถึงกับหูผึ่งว่า เราเข้าวัดมา 20 กว่าปี ทำไมเราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ต้องทำอย่างนี้ ลูกจึงเร่ง Speed ตัวเอง เข้าสู่หลักสูตรเร่งรัด

 

    โดยเริ่มเรียนรู้เทคนิควิธีการนั่งสมาธิ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน ทีละวิธี เช่น ทำตัวเหมือนเด็ก Innocent ลูกก็พยายามทำตามโดยลูกลดอายุตัวเองลงทีละ 10 ปี จนเหมือนเด็กแรกเกิด ลูกฝึกทำอยู่อย่างนี้หลายครั้ง จนชำนาญ และเข้าใจคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ว่า ทำใจให้ Innocent ทำใจให้ว่างๆ ไม่คิดอะไร ทำให้ทุกครั้งก่อนนั่งสมาธิ  ลูกจะสามารถเคลียร์ตัวเองได้เร็ว เมื่อลูกเคลียร์ของเก่าหมดบ่อยๆ เวลานั่งรอบใหม่ลูกก็จะเหลือเคลียร์เฉพาะเรื่องปัจจุบัน เพราะอดีตเคลียร์หมดแล้ว

 

    ตอนนี้ เวลาเริ่มนั่งลูกจะเคลียร์ได้โดยอัตโนมัติ พอเริ่มนั่งก็ตัดใจได้เลยค่ะ และลูกได้ทำการบ้านของพระเดชพระคุณหลวงพ่อทั้ง 10 ข้อ ทุกวัน และนั่งสมาธิทุกวันอย่างน้อยวันละ 30 นาทีก่อนนอน

 

    และแล้ว ลูกก็ได้มีโอกาสขึ้นปฏิบัติธรรมระยะยาว ที่ สวนป่าหิมวันต์ อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย  ติดต่อกัน 3 รุ่น พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...กว่าลูกจะตัดใจไปได้ ลูกต้องใช้กำลังใจสูงมาก  เพราะต้องวางงานที่ทำ  ใจหนึ่งก็เป็นห่วงงาน ใจหนึ่งก็อยากไป ต้องทำใจข่มใจอย่างมากเหมือนกับว่า ต้องกอดเสาไว้ไม่ให้ใครมาดึงกลับหลัง  จนรอดมาถึงภูเรือได้  พอก้าวลงจากรถลูกก็ลืมโลกภายนอกจนหมดเลยค่ะ ที่นี่ เป็นเหมือนสวรรค์น้อยๆที่จัดไว้อย่างลงตัว เงียบสงบ สะดวกสบายเหมาะสมแบบนักบุญ สวนดอกไม้  บ้านพัก  ห้องอาหาร  ห้องปฏิบัติธรรม ทำให้เกิดอารมณ์สบายกำลังพอดีไม่มาก ไม่น้อยไป เหมาะกับการปฏิบัติธรรมมากค่ะ  ลูกนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงพ่อขึ้นมาทันทีเลยค่ะ นึกถึงความเมตตาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นห่วงเป็นใยลูกๆทุกคน สร้างสถานที่ไว้ให้ลูกๆมาปฏิบัติธรรม 

 

    วันแรกของการนั่งสมาธิ วันนั้น ลูกนั่งได้นิ่งมาก นิ่งจนไม่รู้สึกอะไร ลูกรู้สึกหิวโหยการนั่งสมาธิมาก พอได้นั่งเหมือนหายเหนื่อย เหมือนได้พัก น้ำตาแห่งความปีติไหลพรากเลยค่ะ ตอนนั้น ใจของลูกสงบมาก ใจของลูกไม่เอาเรื่องภายนอกมาคิด และลูกก็ไม่โทรศัพท์มาข้างล่าง เรียกว่า ตัดใจเหมือนตายจากไปอยู่อีกโลกหนึ่ง  พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...วันเวลาที่นี่ผ่านไปเร็วมากเลยค่ะ จากวันจันทร์ถึงวันศุกร์ลูกรู้สึกเหมือนว่าผ่านไปแค่วันเดียวเท่านั้น

 

    เมื่อเริ่มนั่งสมาธิ  ลูกก็ปล่อยใจสบายๆ  ผ่อนคลายร่างกายทุกส่วนทีละส่วนอย่างช้าๆ และอธิษฐานจิตขอบุญบารมีของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ  พระเดชพระคุณหลวงพ่อ และพระเดชพระคุณคุณยายอาจารย์  ช่วยคุมบุญให้ลูกนั่งได้ถูกต้องตลอดเส้นทาง แล้วแผ่เมตตาขออโหสิกรรมต่อทุกๆคน แล้วลูกก็นั่ง สบายๆ เฉยๆ เหมือนนั่งเล่นๆ ไม่คิดอะไรเลย

 

    สักครู่ ก็เห็นดวงกลมๆเกิดขึ้นที่กลางท้อง และเหมือนมีม่านสีเหลืองอ่อนบังอยู่ สักครู่ม่านก็ค่อยๆ เปิดออกจากขวาไปซ้ายอย่างช้าๆ แสงแรกที่เห็นจากช่องที่ไม่มีม่าน ลูกรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกเบากาย เบาใจ ลูกดูเฉยๆ ตลอดเวลาจนม่านเปิดออกหมด แต่ในระหว่างที่ม่านค่อยๆเปิดออก ความสุขก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นเป็นดวงแก้วใส แผ่ซ่านความสุขไปทั่วตัว แล้วลูกก็อยู่กับความสุขนั้นนานระยะหนึ่ง นานพอสมควร  พอนึกขึ้นได้รู้สึกว่า “อุ๊ย...ตัวเราหายไปไหน ทำไมถึงไม่มีตัวเรา เราอยู่ที่ไหนของโลกนี้ เรากลายเป็นอากาศไปแล้วเหรอ รอบข้างไม่มีใครเลย” แล้วลูกก็นึกถึงคุณพ่อ นึกแผ่เมตตาให้ท่าน อยู่ๆในกลางท้องก็ปรากฏเป็นภาพคุณพ่อใส่ชุดขาวหน้านวลขึ้นมาก แล้วลูกก็ลืมตาขึ้นจึงทราบว่าดวงตาของลูก เต็มไปด้วยน้ำตาของความ ตื้นตันใจ จากนั้น ลูกก็นั่งพิจารณาว่า เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา ทำไมเห็นดวงแก้วแล้วมีความสุขขนาดนี้เลยหรือ ความสุขเป็นอย่างนี้เอง

 

    วันต่อมา ลูกนั่งสมาธิโดยนึกถึงบุญ ที่ได้ถวายปัจจัยบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อ แล้วก็นั่งเฉยๆ ว่างๆ สบายๆ ไม่รีบร้อน ไม่คิดอะไร ไม่นึกถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา ลูกนั่งเฉยๆ เหมือนนั่งเล่นๆ เหมือนเดิม แต่ใจสบายมากกว่าครั้งแรก ลูกนั่งเฉยๆ ไม่ได้มุ่งหวังอะไรว่าจะเห็นอะไรอีก ลูกนั่งนิ่งๆไปสักครู่  ก็รู้สึกเหมือนตัวถูกดึง ลูกก็เกร็งตัวไว้จนตัวชา แต่ลูกคิดว่า “เป็นอย่างไรเป็นกัน จะนั่งเฉยๆ ทำตัวสบาย อะไรจะเกิดก็ให้เกิด”  สักครู่ ก็มีองค์พระพุทธรูปนั่งสมาธิ สีเหลืองทองผ่านเข้ามาในตัวของลูกทีละองค์ทีละองค์  หลายองค์ผ่านเข้ามาเรื่อยๆ ลูกก็ดูเฉยๆค่ะ พอภาพองค์พระสีทองหายไป ลูกก็ดูเฉยๆ แล้วก็มีองค์พระธรรมกายแก้วใสองค์เล็กๆ นั่งอยู่ในกลางท้องแทน ท่านนั่งอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า  องค์ท่านใสเด่นมาก เหมือนองค์ท่านเป็นไฟนีออนที่ไม่มีฉากหลัง ลูกก็ดูท่านเฉยๆ

 

    มีช่วงหนึ่ง ท่านก็เฉย เราก็เฉย  เฉยกันอยู่พักใหญ่ พอเฉยได้สักพักองค์พระก็ค่อยๆ  ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในระหว่างนั้นความสุขก็ค่อยๆ ทวีเพิ่มมากขึ้นตามมาด้วย  ตามองค์พระที่ค่อยๆ ขยายเต็มตัวลูก  ตอนนี้ท่านขยาย ออกมาจากตัวลูก จนแขนลูกเป็นแก้ว  ขาลูกเป็นแก้ว ตัวลูกเป็นแก้ว ที่หน้าลูกก็กลายเป็นแก้วแล้ว ตัวลูกเป็นองค์พระแก้วใส ลูกก็ยังอดกลั้นไม่ให้ตื่นเต้น  ไม่ให้ดีใจ ทั้งๆที่ลูกมีความสุขจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...ลูกตั้งใจจะทำใจเฉยๆ ดูเฉยๆ ตลอดเส้นทางไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อเกิดอาการขององค์พระธรรมกายที่ท่านพยายามขยับกายของพระองค์ท่าน ให้เท่าตัวลูกแนบสนิทกับตัวของลูก อาการที่ท่าน ขยับซ้าย ขวา ท่านมีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่แค่ภาพ ลูกรู้ได้ด้วยตัวเองว่า ท่านมีชีวิต ตอนนี้ตัวท่านกับตัวลูกสวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ตอนนั้น ลูกเก็บความรู้สึกตื่นเต้นไว้ไม่ไหวแล้ว ลูกรับทราบแล้วค่ะ พระในตัวมีจริง เข้าถึงได้จริง และท่านมีชีวิต ลูกสะอื้นตัวสั่นทั้งตัว ความรู้สึกเย็นแผ่ซาบซ่านไปทั้งตัว ลูกอยากจะพูดออกมาดังๆว่า “ลูกมีความสุขมากเลยค่ะ”

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...ตอนที่ท่านขยับตัวของท่านจนพอดีกับตัวของลูก ลูกความรู้สึกเหมือนกับท่านเป็นพ่อที่คอยโอบกอดลูกไว้ และจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลูกเลยแม้เพียงนิดเดียว มันเป็นรู้สึกที่ความอบอุ่น และปลอดภัยมาก พอเข้าถึงพระในตัวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับท่าน ลูกรู้เลยว่า ท่าน คือ บุคคลที่รักเรามากที่สุด  เมื่อถึงตอนนี้ลูกเข้าใจพระเดชพระคุณหลวงพ่อแล้วค่ะว่า ทำไม พระเดชพระคุณหลวงพ่อถึงอยากให้ลูกๆเข้าถึงธรรม ทุกคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมีคุณค่า และความหมายมากๆ ทุกๆคำ เป็นเนื้อๆไม่มีน้ำเลย เป็นคำพูดที่ “ถ้าหาด้วยตัวเองทั้งชีวิตก็คงไม่เจอ” คำพูดของพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นบทสรุปจริงๆ แต่ก่อนลูกฟังพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็มีไม่เข้าใจบ้าง ลูกเชื่อ แต่ทำไม่ได้ทั้งหมด แต่ตอนนี้ลูกเข้าใจแล้ว ด้วยการพิสูจน์ด้วยตัวของลูกเอง และต้องพิสูจน์ด้วยการนั่งสมาธิเท่านั้น ถึงจะรู้จริง และเห็นจริง

 

    ลูกขอกราบถวายผลการปฏิบัติธรรม และองค์พระภายใน แด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อหายเจ็บขา มีความสุข เบิกบาน  ยิ้มให้กับลูกๆทุกวัน ผ่านทาง DMC และอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกๆทุกคนตลอดไปค่ะ ลูกขอเป็นลูกของพระเดชพระคุณหลวงพ่อตลอดไป จนถึงที่สุดแห่งธรรม และขอให้เข้าถึงธรรมตั้งแต่เยาว์วัย ให้เร็วกว่าชาตินี้ค่ะ

 

ลูกจรัสศรี  ธีรวศิน (ลูกหยกค่ะ)

http://goo.gl/JuMLo