คำว่า "ความสุขที่แท้จริง"

ผลการปฏิบัติธรรม

ครู จุฑาฐิติ  เพลียครบุรี (ประเทศไทย)

    ลูกชื่อ จุฑาฐิติ เพลียครบุรี เป็นข้าราชการครู สังกัดวิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยีขอนแก่น  สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ  ทำหน้าที่เป็นครูผู้ให้แสงสว่างแก่ลูกศิษย์มา 27 ปีเศษ เป็นหัวหน้าแผนกวิชาภาษาอังกฤษ นอกจากนั้นยังทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตรให้แก่เพื่อนครูและทำหน้าที่เป็นผู้นำบุญมากว่า 10 ปีแล้วค่ะ
 
ลูกเข้าวัดตั้งแต่ปี พ.ศ.2530 โดยมีสามีเป็นกัลยาณมิตร แนะนำให้มาปฏิบัติธรรม สามีได้มาอยู่ธุดงค์ปีใหม่เมื่อปี พ.ศ.2529 ได้เห็นดวงใสๆ พบกับความสุขภายใน พอกลับมาบ้านจึงมาแนะนำสมาชิกในบ้าน คือตัวลูกเอง ลูกชายอายุ 6 ขวบ และลูกสาวอายุ 4 ขวบ ให้นั่งสมาธิ(Meditation)ทุกวัน แต่ด้วยความไม่สะดวกหลายประการลูกจึงห่างวัดไปจนกระทั่งปี พ.ศ.2540 ครอบครัวของลูกได้กลับมาเข้าวัดอีกครั้ง

 

    คราวนี้ มาวัดทุกอาทิตย์อย่างต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้  หลังจากเข้าวัดอย่างต่อเนื่อง ชีวิตของลูกและครอบครัวก็ดีขึ้น หน้าที่การงานก็ประสบความสำเร็จ มีเงินเพิ่มมากขึ้น สามารถทำบุญได้ตามที่ต้องการ และทำบุญทุกบุญอย่างสุดกำลังไม่เคยตกบุญใดๆเลย พร้อมทั้งชักชวนหมู่ญาติมิตรให้ทำบุญด้วยทุกครั้ง 
 
    ลูกตระหนักถึงคุณค่าของบุญว่า เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตประสบกับความสุขและความสำเร็จ ปลื้มมากๆ ปลื้มทุกบุญ และยังพาลูกศิษย์ซึ่งเป็นนักศึกษาวิทยาลัยเกษตรระดับปวช. และปวส. มาทำหน้าที่เป็นคณะกรรมการคุมสอบตอบปัญหาธรรมะทางก้าวหน้า และมาเป็นอาสาสมัครในงานบุญใหญ่ทุกงานบุญด้วยตั้งแต่จำนวน 100 ถึง 1,000 คน เด็กที่ได้มาร่วมกิจกรรมกับทางวัด จะสังเกตได้ว่า มีพฤติกรรมดีขึ้น ไม่กล้าทำความชั่ว รักษาศีล 5 เป็นปกติ รักบุญมาก ชอบมาช่วยงานที่วัด และทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนเด็กๆกลุ่มนี้ก็จะเข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา เพราะที่วิทยาลัยที่ลูกสอน ติดจานดาวธรรมด้วย

    ลูกมีโอกาสได้มาปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ 8 ครั้ง แต่ละครั้งได้ความสงบของใจ และได้ธรรมะดีๆกลับไปทุกครั้ง 
 
    โดยเมื่อปี พ.ศ.2548 ลูกได้ขึ้นปฏิบัติธรรมอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ 7 ลูกมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีที่สุด  เป็นวันที่ลูกนั่งสมาธิ ด้วยความรู้สึกที่ไม่คิดอะไร วางทุกอย่าง พอนั่งนิ่งไปสักพัก ความว่างก็เกิดขึ้น เหมือนไม่มีตัวลูกอยู่ในโลก อยู่ๆก็มีแสงเกิดขึ้น ช่วงแรกๆเป็นแสงใสๆลูกก็ไม่ได้สนใจ พอหยุดไปเรื่อยๆ แสงก็ค่อยๆสว่างขึ้น  สว่างขึ้นเรื่อยๆ สว่างขึ้น ชัด สว่างมาก สว่างเหมือนตอนกลางวันเลยค่ะ เป็นแสงที่นวลตา เหมือนแสงนีออน ใสๆ เย็นๆ ดูไปเรื่อยๆแล้วก็เห็นเศียรพระพุทธรูปค่อยๆผุดขึ้นมากลางตัว ท่านค่อยๆขึ้นมาช้าๆ พอใจนิ่งมากขึ้น ท่านก็ขึ้นมาเร็วขึ้น จนเต็มองค์ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเท่าตัวลูก แล้วก็ขยายใหญ่เท่าอาคารค้นวิชชา ท่านขยายใหญ่จนหายไปในอากาศ แล้วท่านก็ผุดขึ้นมาใหม่ พอใจนิ่งมากขึ้น องค์พระก็จะผุดเร็วขึ้น  ความรู้สึกตอนนั้น เป็นความรู้สึกที่นิ่ง ดื่มด่ำ อิ่ม มันสุขแบบนิ่งๆเย็นๆอย่างที่ลูกไม่เคยรู้สึกมาก่อน วันนี้ลูกเพิ่งจะเข้าใจคำว่า "ความสุขที่แท้จริง" ว่าเป็นอย่างไร  
 
    มีความสุขจนบอกไม่ถูก ลูกอยากอยู่กับอารมณ์นี้นานๆ ไม่อยากทำอะไร อยากนั่งนิ่งเฉยๆ เป็นความสุขที่เทียบกันไม่ได้เลย กับสิ่งที่ลูกเคยได้รับยามลืมตา  เมื่อออกจากสมาธิแล้วองค์พระก็ยังไม่หายไปไหน  ยังอยู่ที่กลางท้องตลอด ไปไหนมาไหนท่านก็จะไปด้วยตลอด จนจบโครงการปฏิบัติธรรมรุ่นนั้น  ท่านก็ยังคงอยู่กับลูกไม่หายไปไหน เวลาทำงานไป  ลูกทำไป  ท่านก็นั่งเฉยๆ  พอหยุดพัก เอาใจไปจรดกลางท่าน ท่านก็ผุดตลอดแม้กระทั่งลืมตา  และท่านก็ยังคงอยู่กับลูกมาจนถึงทุกวันนี้

 

    ลูกจะนั่งสมาธิทุกวัน วันละ 1 ชั่วโมง และในแต่ละวันลูกพยายามทำการบ้าน 10ข้อที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกวัน จึงทำให้ลูกสามารถรักษาองค์พระให้ชัดใสสว่างที่ศูนย์กลางกายได้ตลอดเวลา ในการเรียนการสอนเด็กแต่ละวัน  ลูกจะสอดแทรกธรรมะเข้าไปด้วย 
 
    ในการสอนลูกจะพูดออกมาจากศูนย์กลางกายตรงกลางองค์พระเพราะลูกพบว่าเมื่อทำเช่นนี้  เด็กๆจะสามารถเข้าใจเนื้อหาที่ลูกสอนได้ดี โดยลูกจะเล่าถึงอานิสงส์ของการทำทาน การรักษาศีล และการเจริญภาวนา เด็กๆจะเชื่อฟังและปฏิบัติตาม ในวันพระลูกจะพาลูกศิษย์สมาทานศีลอุโบสถ และพาปล่อยปลาด้วยค่ะ เพราะลูกตระหนักว่าอาชีพครูนั้นจะต้องสอนให้เด็กมีความรู้ เป็นทั้งคนเก่งและคนดี สามารถอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข  โดยใช้ธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นหลักที่ใช้ในการดำเนินชีวิต
 
    สุดท้ายนี้ ลูกขอกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ เป็นอย่างสูงที่ได้สู้อุตส่าห์สั่งสอนลูกๆโดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก ทุกวี่ทุกวัน เพื่อให้ลูกๆเป็นคนดีมีศีลธรรม ไม่ดำเนินชีวิตผิดพลาด เพราะความผิดพลาดมีอบายรองรับยาวนานเหลือเกิน กว่าจะมีโอกาสกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง  บุญคุณของหลวงพ่อสุดที่จะประมาณ ลูกมีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่มีความสุขได้เพราะพระเดชพระคุณหลวงพ่อ

 

    ลูกจึงขอตั้งมโนปณิธาน ที่จะเดินตามพระเดชพระคุณหลวงพ่อ อย่างไม่หวาดหวั่น จนกว่าจะรื้อสัตว์ขนสัตว์ไปถึงที่สุดแห่งธรรมเจ้าค่ะ บุญใดที่ลูกตั้งใจกระทำไว้ดีแล้วขอบุญนั้นจงดลบันดาลให้หลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ หายเจ็บหายไข้ ปราศจากทุกโศกโรคภัย มีอายุขัยยืนยาวนานแสนล้านปี เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูกๆตลอดไป

http://goo.gl/oJtlA