เพราะตายได้ทุกเวลา จึงไม่รอช้า ปิดโมดูลทันที

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร จิดาภา อินทพิบูลย์ (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    “รับเชื่อ น้อยใจ ไร้พี่เลี้ยง” คำ 3 คำที่ว่ามานี้ เกือบพรากลูกไปจากพระพุทธศาสนา แต่เพราะคำคำเดียวว่า “กัลยาณมิตร” เป็นดั่งเข็มทิศบอกทาง ให้ลูกกลับมาศึกษาและปฏิบัติธรรมกับคุณครูไม่ใหญ่ ในร่มเงาอันอบอุ่นของพระพุทธศาสนาได้อีกครั้ง

 

ลูกชื่อ จิดาภา อินทพิบูลย์ อายุ 43ปี เดิมชื่อเล่นว่า “กุ้ง” แต่วงการธุรกิจยุคโลกไร้พรมแดน นิยมเรียกลูกว่า “เกรซ” ค่ะ ช่วงเรียนมัธยมลูกเกือบต้องถอดพระห้อยคอทิ้งไป เมื่อได้ไปสนิมสนมกับเพื่อนต่างศาสนิกคนหนึ่ง ซึ่งคอยพูดถึงคำสอนของพระเจ้าให้ฟังเสมอ ลูกค่อยๆเชื่อถือจนถูกขอให้ “รับเชื่อ” โดยพี่ผู้หญิงอีกคนหนึ่งจับมือลูก แล้วอธิษฐานจิต พลันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟจากมือของเธอไหลมาทั่วร่าง จากนั้น เขาก็ขอให้เปลี่ยนศาสนา แต่ลูกลังเล เพราะเห็นที่นี่เคร่งมาก ห้ามไหว้พระทั้งสิ้น ถ้ามีพระห้อยคอเขาจะนำไปโยนทิ้งถังขยะทันที อีกทั้งลูกกังวลเรื่องเอนทรานซ์ จึงขอผลัดเธอไปก่อน

 

ครั้งพอเอนทรานซ์ไม่ติด จนเอ็นลูกสะท้าน  เลยไปเรียนต่อที่ หอการค้า ในปี พ.ศ.2526 ช่วงนั้นเอง ลูกได้พบ กัลยาณมิตร ศิริมาส พัฒนศรี (พี่แอ้ม) โดยบังเอิญ เธออยู่หอพักแถวจุฬาฯ ที่พี่สาวลูกเรียนอยู่ พี่แอ้มแนะนำว่า หากคิดเปลี่ยนศาสนาก็น่าจะศึกษาพุทธศาสนาให้ดีก่อน โดยบอกแหล่งให้ศึกษา คือ วัดพระธรรมกาย ลูกก็ลองไปดู ไปถึงก็ไปนั่งสมาธิ(Meditation)กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ศาลาจาตุมหาราชิกา

 

    นั่งครั้งแรก รู้สึกหนักหัวมากเพราะลูกติดการ์ตูนญี่ปุ่น ภาพการ์ตูนผุดลอยไปลอยมาเต็มหัวไปหมด สักพัก...ลูกรู้สึกว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อเดินเข้ามาหา เอามือวางบนหัวลูก พลันตัวการ์ตูนที่ลอยไปมาก็กระเด็นกระดอนออกไปหมด รู้สึกสว่าง โล่งหัว ตอนนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อกล่าว “สัพเพฯ...” พอดี ลูกลืมตาขึ้นก็แปลกใจที่เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อยังนั่งอยู่ข้างบน ไม่ได้เดินมาใกล้ๆตัวลูกเลย จากนั้นลูกก็เลื่อนกำหนดการเปลี่ยนศาสนาออกไป และเริ่มมาวัดศึกษาพระพุทธศาสนามากขึ้น

 

    ในปี พ.ศ.2527 ลูกต้องถูกรีไทร์จากหอการค้า เพราะสอบตกคำนวณทุกวิชา ลูกกลัวคุณแม่ทราบ จึงขอให้อาจารย์ช่วย ท่านเอ็นดูที่ลูกเป็นเด็กดี ก็แนะให้ย้ายจากคณะเศรษฐศาสตร์ไปเรียนบริหารแทน แต่จดหมายรีไทร์ถูกส่งไปถึงพี่สาวแล้ว คุณแม่ทราบเรื่องจึงขึ้นมาด่าและตีลูก ลูกเสียใจมากร้องไห้อยู่ 3วัน น้อยใจตัวเองที่หัวไม่ดีเลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย ลูกไปนำมีดมาวางไว้ข้างๆ และนั่งร้องไห้หน้าภาพองค์พระธรรมกาย หลับตาลงคว้ามีด แต่ควานหาไม่เจอ จึงเผยอตาขึ้นมองหา พลันเห็นพระธรรมกายลอยออกมาจากรูปภาพ ขนาดเท่าตัวลูกมานั่งข้างหน้า ลูกตกใจมาก รีบไปนอนคลุมโปงจนหลับไป

 

    ตื่นขึ้นมา ลูกนึกถึงแต่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ทราบข่าวว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อมักจะมาสอนสมาธิที่ตึกโค้วยู่ฮะ ลูกจึงไปที่นั่น เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อรับโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ไกลๆ พอได้เวลาพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็มานำนั่งสมาธิ ลูกปล่อยใจตามไป เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่ออยู่ในกลางท้อง รู้สึกว่าก้อนเมฆดำภายในตัวถูกดีดออกไปจนหมด เหลือแต่ใจที่ว่าง โล่ง สบาย ความทุกข์มลายไปจากใจ แทนที่ความตายจะพรากลูกไปจากพุทธศาสนา กลายเป็นว่า พุทธศาสนาได้ให้ชีวิตใหม่กับลูกแทน

 

    จากนั้น ลูกก็กลับมาเริ่มต้นการเรียนใหม่ที่คณะบริหาร คู่ไปกับการนั่งสมาธิอย่างสม่ำเสมอ ลูกอ่านหนังสือได้มากขึ้น การเรียนก็ดีขึ้นเป็นลำดับ ได้เกรดเฉลี่ยสูงถึง 3.2 ซึ่งลูกไม่เคยได้มาก่อน และแล้วประสบการณ์สุดหยั่งคาด ก็เกิดขึ้นตอนเช้ามืดของวันที่ 4 มกราคม พ.ศ.2528 เมื่อลูกได้มาปฏิบัติธรรมที่สภาธรรมกายสากลหลังคาจาก หลวงพี่นำแผ่เมตตาโดยบอกให้แผ่กระจายความปรารถนาดีออกไปเรื่อยๆ ลูกก็เห็นหยดน้ำใสลอยอยู่ในกลางตัว แล้วแผ่กระจายวงออกจากร่างกายไปเรื่อยๆ ลูกมีความสุขท่วมท้นไม่อาจบรรยายได้ วงเหล่านั้นแผ่กระจายไป จนกระทั่งทุกอย่างหยุดกึก ลูกตกใจกลัวตายขึ้นมา

 

    ทันใดนั้น ก็เกิดแสงสีแดงส้มกระจายเข้ามาในหน้าผากดังปัง ทำเอาลูกจุกที่ลิ้นปี่ ในขณะที่หลวงพี่เลิกนั่งพอดี ความที่ลูกไม่กล้าเข้าหาคน จึงไม่รู้จะไปถามใครว่า เกิดอะไรขึ้นกับตัวลูก ลูกเข้าใจผิดไปเองว่า เวทีนี้ไม่มีพี่เลี้ยง ประกอบกับเรียนจบ ต้องย้ายกลับบ้านเกิดที่ชลบุรี แล้วก็แต่งงานกับสามีที่นั่น ลูกเลยห่างๆวัดไป หมกมุ่นกับการงานจนลืมพุทธศาสนา กระทั่งปี พ.ศ.2544 ลูกเกิดความกังวลใจโดยไม่ทราบสาเหตุ จึงไปปฏิบัติธรรมที่วัดใกล้บ้าน แต่ก็ทำตามวิธีที่คุ้นเคย ไม่นานดวงสว่างก็ปรากฏขึ้นที่กลางกายเหมือนพระอาทิตย์ยามเที่ยงและติดอยู่อย่างนั้นทั้งวัน ลูกคิดถึงวัดขึ้นมาทันที คงด้วยบุญบันดาล ทำให้ลูกกับสามีได้ไปปฏิบัติธรรมที่พนาวัฒน์ด้วยกัน และเมื่อสามีได้ศึกษาและปฏิบัติธรรมแล้วเกิดศรัทธา ลูกก็ได้กลับมาวัดสมปรารถนา

 

 

    สามีของลูก จบวิศวฯ ที่ลาดกระบัง ตอนเรียนก็หัดดื่มเหล้าจากรุ่นพี่ จนคอแข็งมาก ดื่มเหล้าได้ทีละกลม จบออกมาก็ประกอบธุรกิจส่วนตัว ช่วงเรียนปริญญาโทที่ AIT ปี พ.ศ.2535 เขาเคยมานั่งอ่านหนังสือที่หน้าโบสถ์วัดพระธรรมกาย ที่ดูสงบไร้สิ่งรบกวน แต่ก็ไม่ศรัทธา เพราะได้ยินข่าวเรื่องชาวนา จึงเสียโอกาสในการสร้างบารมีไป สามีเริ่มสนใจธรรมะ เนื่องจากวันหนึ่ง เขาชวนเพื่อนมาตีกอล์ฟ และดื่มเหล้าสังสรรค์กัน ขากลับเพื่อนขับรถแหกโค้ง จนเสียชีวิต สามีรู้สึกผิดที่ชวนเพื่อนมาตาย จึงไปถือศีลภาวนาที่วัดแห่งหนึ่ง ได้ฟังธรรมว่า นี่เป็นเรื่องของกรรมเก่า ก็สบายใจขึ้น

 

    ต่อมา สามีได้ไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่สนิทกัน หลังจากอำลาเพื่อนได้เพียง 1ชั่วโมง ก็ทราบข่าวว่าเพื่อนถูกยิงตาย สามีรู้สึกสลดใจจึงไปปฏิบัติธรรมอีก กลับมาได้ไม่นาน พี่ชายภรรยาได้มาเยี่ยม แล้วก็กลับไปเสียชีวิตที่บ้านด้วยโรคปัจจุบันทันด่วน สามีก็ยิ่งสลดใจ ใครอยู่ใกล้เขาต้องตายหมด จนเดือนธันวาคม พ.ศ.2545 กัลยาณมิตรท่านหนึ่งชื่อ พี่ต้อย ได้ไปชวนให้ไปปฏิบัติธรรมที่พนาวัฒน์ สามีตอบตกลงทันทีทั้งที่มีอคติกับวัดฯ แต่เมื่อไปถึงพระอาจารย์ได้อธิบายถึงต้นสายปลายเหตุต่างๆจนสามีเข้าใจ และเริ่มมีศรัทธากับหมู่คณะ

 

    ผลการปฏิบัติธรรม สามีได้ความสงบภายในทำให้มีใจที่เยือกเย็นมากขึ้น ซึ่งแต่ก่อนเขาเป็นคนดุ หงุดหงิดง่าย ลูกน้องกลัวกันมาก แต่หลังจากปฏิบัติธรรมมาระยะหนึ่ง สามีก็ใจเย็นลงจนลูกน้องสังเกตเห็น จึงเลิกกลัวหันมาเคารพแทน สามียังส่งลูกน้องทุกคนไปพนาวัฒน์อย่างน้อยปีละครั้ง ปัจจุบันสามีเลิกเหล้าเด็ดขาด เพราะไม่อยากไปดื่มน้ำกรดร้อนฟรีที่มหานรกขุม5, หมั่นมาวัดเป็นประจำ ศึกษาธรรมะผ่าน DOU และยังบวชช่วงสั้นกับหมู่คณะอีกด้วย

 

    เมื่อสั่งสมบุญ บุญก็ยิ่งส่งผล เดิมลูกกับสามีทำอาชีพขายสายไฟและโคมไฟ ต้องขับรถไปหาลูกค้าที่ไกลๆ ต้องเอาอกเอาใจลูกค้าสารพัด ขายได้แล้วก็ต้องลุ้นว่าจะเก็บเงินได้หรือไม่ เรียกว่า ทำงานมากได้ผลน้อย ขายเป็นร้อยล้านแต่ได้กำไรนิดเดียว ที่สำคัญคือต้องโดนโกงปีละไม่ต่ำกว่า 1ล้าน เพราะเก็บเงินไม่ได้ ก็เลยคิดว่าไหนๆ เสียเงินเป็นล้านทุกปีสู้มาทำบุญดีกว่า ซึ่งหลังจากเราทำบุญ M แรกในพิธีทอดกฐินจักรพรรดิ พ.ศ.2548 บุญก็ส่งผลเป็นอัศจรรย์ คอนโดฯที่ลูกสร้างเสร็จ ขายได้หมดทั้ง 78ห้องในเวลาแค่ 2เดือนครึ่ง แถมบุญยังส่งผลทันตาเห็นให้สามีได้ทรัพย์มาถึง 14M จากการเป็นโบรกเกอร์ให้กับนักลงทุนต่างชาติ เรียกว่าทรัพย์เต็มใจมาหาเราเอง ไม่ต้องเหนื่อยไปตามหาเหมือนเมื่อก่อน

 

    เราก็ยิ่งตั้งใจทำบุญอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ปี พ.ศ.2545 ถึงปัจจุบันก็ได้ทำบุญกับหมู่คณะไปแล้ว 12M ยิ่งเมื่อเดือนที่แล้ว ที่เกิดเหตุการณ์สลดขึ้นกับเพื่อนของสามีอีกคน เมื่อเพื่อนไปหยิบของในรถที่จอดอยู่หลังบ้าน แล้วเหยียบถูกงูเห่าแสงจันทร์ งูจึงกัดที่ข้อเท้า ส่วนเพื่อนก็คว้าเสียมมาตีงูจนตาย พร้อมกับตัวเองพิษงูกำเริบ ตายคาเสียม สามีทราบข่าวก็ยิ่งคิดว่า ความตายเกิดได้ทุกเวลา จะรอช้าไม่ได้ ต้องรีบสั่งสมบุญ ปรารภเหตุนี้สร้างบุญใหญ่อีกค่ะ โดยตัดสินใจปิดกองโมดูลทันที เมื่อวันธรรมชัย

 

    ปัจจุบัน เราเป็นครอบครัวธรรมกาย มีชีวิตที่ร่มเย็นด้วยบารมีของคุณครูไม่ใหญ่ ขณะนี้เรามีบุตร 2คน คนโตอายุ 13ขวบ บวชเณรมาสามครั้ง เขาปฏิบัติธรรมได้ดี เห็นดวงแก้วและองค์พระ ปัจจุบันลูกทั้งสองก็มาช่วยงานในกองรักษาบรรยากาศ เมื่อพวกเขาได้ซึมซับที่สิ่งดีๆ โตขึ้นย่อมจะเป็นคนดีอย่างแน่นอน สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณกัลยาณมิตรที่เป็นเข็มทิศชี้ทาง ให้ลูกผู้เกือบต้องหลุดจากวงโคจรของพุทธศาสนา ได้มาพบครูไม่ใหญ่ได้อาศัยพักพิงในร่มเงาพระศาสนาอีกครั้ง ลูกและทุกคนในครอบครัวจะขอเป็นกำลังให้กับพระศาสนาตลอดไป

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

ลูก จิดาภา  อินทพิบูลย์

http://goo.gl/L04vL