ความสุขอันแท้จริง ที่ได้รับเมื่อใจหยุดนิ่ง

ผลการปฏิบัติธรรม

ของ

พระธรรมทายาทรุ่นที่ 35

                                                                                   

                                                          สวนพนาวัฒน์ อ.ฮอด จ.เชียงใหม่

                                                          วันจันทร์ที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ.2550

 

กราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    กระผม พระธรรมทายาท สยามรัฐ รตนโชโต อายุ 20 ปี ผมมาวัดพระธรรมกายครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ.2539 ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ป.5 โยมแม่ให้ผมบวชยุวธรรมทายาทที่ธุดงคสถานพิษณุโลก ชีวิตการบวชเป็นสามเณรสนุกมากครับ ผมชอบมาก ติดใจจนต้องขอโยมแม่บวชในปีต่อมา 4 ปีรวด การบวชทำให้ผมสามารถ ไต่อันดับการสอบจากสอบได้แค่ที่โหล่ของห้อง ก็เรียนดีขึ้นเรื่อยๆมาสู่ที่กลางๆ กระทั่งมาสอบได้ที่ 1 จนเพื่อนๆต้องตกตะลึง พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ การบวชทำให้ผมมีสมาธิ(Meditation)มากขึ้น ผมคิดว่า คงไม่มี Course การสอนสมาธิที่ไหนที่จะดีเท่ากับการมาบวชในบวรพระพุทธศาสนา ในหลักสูตรของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หลักสูตรที่พระองค์ทรงค้นพบมากว่า 2,500 กว่าปี

 

    การบวช ทำให้ผมได้มาวัดพระธรรมกาย ได้มาสั่งสมบุญอย่างสม่ำเสมอ ตอนแรกก็มากับโยมแม่ แบบเหงาๆครับ เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อน ต่อมา ผมได้ไปสมัครเป็นอาสาสมัคร แผนกโภชนาการ ทำให้ผมมีเพื่อนมากขึ้น และผมก็ได้ทำหน้าที่ชวนเพื่อนของผมมาวัดด้วยนะครับ การทำหน้าที่อาสาสมัคร ทำให้ผมรักวัดรู้สึกเป็นเจ้าของวัด แม้ว่าบ้านของผมจะอยู่ไกลถึงพิษณุโลก แต่ผมก็อยากมาวัด มา Pack ข้าว มาแจกอาหารให้สาธุชน ผมจะปลื้มกับบุญนี้มากครับ

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมว่า ความรู้สึกในขณะที่ผมเป็น “ผู้รับ” คือ รับข้าวจากพี่ๆเจ้าหน้าที่ กับความรู้สึกในขณะที่ผมได้เป็น “ผู้ให้” คือ ให้ข้าว, แจกอาหารแก่สาธุชน ความรู้สึกมันช่างแตกต่างกันมากเลยครับ เพราะผมมาวัดทำหน้าที่วันเดียว ผมสามารถใช้แรงกายของผม บริการสาธุชนได้หลายพัน หลายหมื่นคน ผมนึกถึงครั้งใด ก็ปลื้มไม่จบครับ

 

    ในปี พ.ศ.2548 ผมปลื้มมาก จนต้องขอโยมแม่มาบวชในโครงการมัชฌิมธรรมทายาท ม.ปลาย รุ่นที่ 11 ที่วัดพระธรรมกาย ครั้งนี้เป็นการบวชครั้งประวัติศาสตร์ของผม ผมตั้งใจบวชให้โยมพ่อกับโยมแม่ โดยเฉพาะโยมพ่อของผม ซึ่งท่านป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามานานไม่หายสักที ผมตั้งใจบวชเพื่อจะเอาบุญช่วยให้ท่านหาย และเมื่อผมได้ลาสิกขาหลังจากจบโครงการแล้ว ไม่ถึง 1 เดือน โยมพ่อฆ่าตัวตายด้วยการดื่มยาฆ่าแมลง ท่านเสียชีวิตทันที สิ่งสุดท้ายที่ท่านทิ้งไว้ข้างกายไว้ให้ผมดูต่างหน้า คือ ใบอนุโมทนาบัตร สร้างพระธรรมกายประจำตัว ท่านเขียนลาไว้ด้านหลังว่า “ขอโทษนะลูก พ่ออยู่ไปก็ทรมาน พ่อลาก่อนนะลูกนะ” ผมจึงได้เขียน Case Study ส่งมากราบขอความเมตตาพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ฝันในฝันให้ ปรากฏว่า โยมพ่อตายแล้วไปเป็น “ภุมเทวาชั้นดี”

 

    ในตอนนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกว่า จริงๆแล้ว โยมพ่อของผมต้องตกไปในอบาย เพราะกรรมจากการฆ่าตัวตายเป็นกรรมที่หนักมาก แต่ด้วยบุญที่ท่านสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว 1 องค์ รวมกับบุญที่สามเณรลูกชาย ซึ่งก็คือตัวผม และโยมพี่ชายได้บวชเป็นพระธรรมทายาทรุ่นที่ 33 มารวมส่งผล จึงทำให้ช่วยปิดอบายให้โยมพ่อได้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อยังบอกอีกว่า ถ้าโยมพ่อของผมได้ไปเกิดอีก ก็จะต้องไปฆ่าตัวตายแบบนี้อีกหลายชาติ

 

    จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น จึงทำให้ผมเข้าใจแล้วครับว่า การบวชนั้นสำคัญมากแค่ไหน สำหรับชีวิตของผู้ที่ได้โอกาสอย่างผม ซึ่งถ้าปีนั้นผมกับพี่ชาย ไปเที่ยว ไม่ไปบวชให้โยมพ่อ ผมก็คงช่วยท่านไม่ได้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมคิดถึงโยมพ่อเหลือเกิน ผมสงสารท่านมาก คิดถึงทุกวันจนบางครั้งน้ำตามันก็ไหล แต่ผมก็ยังภาคภูมิใจว่า ถึงแม้พ่อในทางโลกของผมจะไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้ว แต่ผมก็ยังมีพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่เป็น “พ่อทางธรรม” ที่อยู่ในดวงใจของลูกคนนี้เสมอครับ

 

    โอวาทที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเมตตาฝันในฝันให้โยมพ่อ ยังอยู่ในใจของผมเสมอครับ ทำให้ผมคิดเสมอว่า “ตอนนี้ แม้โยมพ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่สิ่งที่จะสื่อสารเป็นของขวัญ และเป็นตัวแทนจากผมไปถึงท่านได้ มีเพียงสิ่งเดียว คือ บุญ ที่ผมจะทำให้โยมพ่อ” ผมจึงตัดสินใจมาบวชธรรมทายาท ภาคฤดูร้อนรุ่นที่ 35 ซึ่งเป็นรุ่นที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเมตตาตั้งชื่อให้ว่าเป็น “รุ่นตรัสรู้ธรรม” นี้อีกครั้ง เพื่อที่จะเอาอานิสงส์จากการบวชพระถึง 64 กัปนี้ ให้กับโยมพ่อที่ล่วงลับไปแล้ว

 

    ผลจากความตั้งใจ ทำให้ผมได้รับคัดเลือกจากเพื่อนๆธรรมทายาท ให้เป็นตัวแทนรับไตรคุณธรรมจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ผมดีใจมากครับ และเมื่อผมได้มาขึ้นปฏิบัติธรรมที่เชียงใหม่ ผมกับเพื่อนๆพระธรรมทายาททุกรูปต่างตั้งใจทำความเพียร เพื่อให้สมกับที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเมตตาตั้งชื่อ “รุ่นตรัสรู้ธรรม”  ผมจำได้อย่างแม่นยำครับว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกว่า “ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าถึงธรรม” คำพูดประโยคนี้ ได้ก่อเกิดเป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ให้กับผมครับ 

 

    และแล้วบันทึกประวัติศาสตร์ของชีวิต แห่งความทรงจำก็เริ่มถูกบันทึกขึ้น เมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ.2550 ในช่วงสายของวันนั้น เป็นช่วงเวลาที่ผมรอคอยได้มาถึงแล้ว วันนั้นผมนั่งสมาธินึกนิมิตเป็นพระอาทิตย์ตอนกำลังขึ้น ดวงกลมแดงสีอ่อน ผมนั่งไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าตัวเบา สบาย ยิ่งนิ่ง ก็ยิ่งเบา ยิ่งสบาย ดวงอาทิตย์ที่เห็นก็เริ่มเปล่งรัศมีขึ้น จากสีแดงอ่อน ก็เริ่มเปลี่ยนสีเหมือนแสงของหลอดไฟสีขาว และยิ่งสว่างขึ้น แสงที่เห็นเป็นแสงสว่างที่นวลตาไม่แสบตา กลายเป็นดวงสว่างที่ค่อยๆผุดซ้อน ขยายออกไปเรื่อยๆ เหมือนน้ำที่ค่อยๆกระเพื่อมไปกระทบฝั่ง ขยายออกไปเร็วมาก และเหมือนมาอยู่ตรงหน้า จนนับไม่ทันว่า ผุดขึ้นมากี่ดวง

 

    ผมก็ทำตามหลักวิชชาที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อย้ำสอน คือ นั่งมองไปเรื่อยๆ พอถึงตรงนี้ ผมรู้สึกว่า ความมืดไม่มีแล้ว พอผ่านไปสักพักใหญ่ๆ จากดวงที่กำลังขยายอยู่ ก็ปรากฏเป็นพระห่มจีวร แบบห่มดองมีผ้ารัดอก นั่งสมาธิอยู่ตรงกลางดวงสว่าง ดูท่านสง่างาม ผิวพรรณ ผ่องใส เหมือนมีรัศมีเปล่งออกมาได้ ยิ่งมองก็ยิ่งชัดขึ้น ชัดเหมือนลืมตาเห็น ท่านจะนั่งอยู่ตรงกลางดวงสว่าง ผมนั่งมองไปเรื่อยๆไม่คิดอะไร คราวนี้ภาพชัดขึ้น ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่า พระภิกษุรูปงามที่ผมเห็นอยู่ในกลางท้องเป็นใคร ใบหน้าของท่านเหมือนตัวผมเลยครับ แต่ท่านจะงามกว่า ดูอ่อนวัยกว่ามากๆ ผมก็ยังคงทำใจนิ่งๆต่อไป อารมณ์ตอนนั้นเป็นอารมณ์ที่นิ่งมากครับ เหมือนตอนใกล้จะหลับมาก แต่ผมก็ยังมีสติอยู่ รู้สึกได้ด้วยตัวเองว่า เรานิ่งมาก ตัวเบาโล่งมากๆ ตัวหายไปหมดแล้ว

 

    พอหยุดไปเรื่อยๆ จากที่เห็นตัวเองเป็นพระห่มจีวร ในกลางท้อง อยู่ๆก็กลายเป็นองค์พระแก้วใส องค์พระสว่างมาก ผุดซ้อน ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมปลื้มมากครับ ผมนั่งปลื้มไปได้สักพัก เสียง สัพเพ…ของพระอาจารย์ก็ดังขึ้น ออกจากสมาธิก็ยังนึกว่า “โอ้โฮ ตัวเราสว่างไปหมดเลย เรานั่งมาบางทีก็มืด บางทีก็สว่าง แต่นี่ มีครบทุกประสบการณ์ ทั้งมืด ทั้งสว่าง เห็นดวงแก้ว เห็นตัวเอง เห็นพระแก้วใส เห็นดวงแก้ว และองค์พระผุดซ้อน” ทุกอย่างภายนอกกำลังเคลื่อนไหว แต่พระในกลางท้องของผม ท่านก็ยังอยู่ครับ ขณะที่ผมกำลังเดินไปฉันที่หอฉัน ผมก็ยังเห็นท่านอยู่เลย เหมือนภาพ Top view ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อให้ดู ท่านขยายซ้อนอยู่ในศูนย์กลางกาย วันนั้น ฉันได้น้อยมากครับ เพราะมัวแต่นั่งมองพระที่ท่านผุดซ้อน และขยายใหญ่อยู่ที่ศูนย์กลางกาย

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ตอนนี้ผมก็ยังเห็นท่านอยู่ ผมสังเกตว่าองค์พระท่านจะชัดมาก ถ้าผมอยู่อิริยาบถที่นิ่งๆ โดยเฉพาะตอนนั่งสมาธิเดี๋ยวนี้ผมตื่นมาไม่เพลียเลยแม้จะจำวัตรน้อย เพราะผมจะนั่งสมาธิต่อถึงเที่ยงคืน ผมว่าความสุขที่ผมได้รับตอนใจหยุดนิ่ง สิ่งนั้น คือ ความสุขที่แท้จริง และเป็นการพักผ่อนที่แท้จริงครับ ไม่ใช่การดูหนังฟังเพลงเหมือนแต่ก่อน สิ่งนี้เป็นความสุขที่ไม่มีความทุกข์มาเจือปนเลย

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมมีความสุขกับการบวชครั้งนี้มาก เพราะผมได้เอาบุญให้โยมพ่อ และผมประทับใจเพื่อนๆพระธรรมทายาททุกรูปมากๆครับ แต่ละรูปมาจากที่ต่างๆกัน จากบนดอยบ้าง มาจากทั้งทางบก และทางทะเล มาเพื่อมาบวชเป็นพระธรรมทายาท รุ่นที่ 35 แต่ไม่ว่าเราจะมาจากไหน ขากลับพวกเราทุกรูปก็ตั้งใจว่า “จะขอกลับไปที่เดียวกัน คือ ดุสิตบุรีวงบุญพิเศษ” เพื่อติดตามพระเดชพระคุณหลวงพ่อไปสร้างบารมี ทุกภพ ทุกชาติ ตราบจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ

 

    ผมและเพื่อนๆทุกรูป ขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ในความเมตตาที่ได้มอบให้ โดยจัดให้มีโครงการอบรมธรรมทายาท รุ่นที่ 35 สร้างโอกาสให้ลูกพระทุกรูป ได้มาบวชบำเพ็ญสมณะธรรม ลูกๆทุกรูป จะตั้งใจฝึกฝนตนเองให้ยิ่งๆขึ้นไปครับ และผมกราบขออนุญาตพระเดชพระคุณหลวงพ่อ บวชอยู่ต่อแบบวันต่อวันครับ      

 

กราบแทบเท้าขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง

 

                                                           พระธรรมทายาท สยามรัฐ รตนโชโต

http://goo.gl/dJiwq