ความสุขจากการหยุดนิ่ง

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรวรพจน์ ทวีชัยถาวร

                                                                  

ห้างทองทวีชัย5 สาขาวงเวียนใหญ่

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ด้วยความเคารพยิ่ง

 

 

    กระผม กัลยาณมิตรวรพจน์ ทวีชัยถาวร หรือ ลูกแบงก์ ทวีชัย5 ครับ ปีนี้ผมอายุได้ 28ปีแล้วครับ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งหลายๆคนพูดว่า ผมเกิดมาบนกองเงินกองทอง เท่าที่ผมจำความได้ ตอนเด็กๆเวลาผมเห็นทองคำก็เหมือนเห็นเส้นม่าม่าเลยครับ แต่พอโตขึ้นผมก็คิดว่า แม้เราจะมีเงินมีทองมากมาย แต่ถ้าเราไม่มีโอกาสได้นำมาใช้สร้างบุญ มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยครับ

 

    ตอนเด็กๆ ผมจะเห็นคุณพ่อคุณแม่ทำงานหนักมาก ท่านเหนื่อยกับการบริหารงาน บริหารคน บริหารกิจการร้านทองทวีชัย5 ที่ปัจจุบันมีมากถึง 10สาขา ท่านต้องตื่นแต่เช้า กว่าจะนอนก็ตี1 ท่านทำงานดึกมาก นอนวันละ 5ชั่วโมงเท่านั้นเอง ไม่มีแม้วันหยุด

 

ผมเคยถามท่านว่า “ทำไมต้องทำงานหนักขนาดนี้ เราทำกิจการอย่างอื่นก็ได้ ที่ทำให้มีวันหยุด และมีเวลาพักผ่อน”

แต่ท่านก็ตอบผมว่า “ที่สร้างมาทั้งหมดนี้ สร้างขึ้นมาด้วย 2มือ และสร้างขึ้นมาไว้ให้ลูก เตรียมไว้ ไม่ให้ลูกต้องลำบาก”

 

    ผมจำคำตอบของท่านทั้งสองได้ดี และสิ่งที่ผมจะตอบแทนท่านได้ ก็คือ การที่ผมทำให้คุณพ่อคุณแม่ได้ภูมิใจครับ, หลังจากที่ผมเรียนจบ ม.3 จากโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย ตอนนั้นอายุได้ 14ปี คุณพ่อคุณแม่ก็ส่งผมไปเรียนต่อที่ประเทศสิงคโปร์และประเทศนิวซีแลนด์ จนเรียนจบปริญญาตรี การอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก มันลำบากมากครับ ต้องอดทนและมีความรับผิดชอบมาก

 

    คุณพ่อคุณแม่จะสอนผมเสมอว่า “การเรียนหนังสือในต่างประเทศ พ่อกับแม่ลงทุนให้เราแล้ว ส่วนการเก็บเกี่ยวผลกำไรก็อยู่ที่ตัวเรา ตอนนี้ให้ทนลำบากไปก่อน เดี๋ยวตอนที่มันออกดอกออกผล เราจะรู้ว่าประโยชน์เกิดขึ้นกับตัวเรา”

 

    เมื่อผมกลับมาเมืองไทย ผมตามคุณแม่มาวัดพระธรรมกาย เมื่อปี พ.ศ.2549 ท่านให้ผมฟัง CD พระเดชพระคุณหลวงพ่อนำนั่งสมาธิ ผมขอสารภาพจากใจ จริงๆครับว่า ผมชอบเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆ ได้ยินครั้งแรกก็นึกในใจว่า เสียงท่านเย็นดีจัง ฟังสบายดี ผมฟังเพลินจนหลับไปเลยครับ แต่พอรู้สึกตัวอีกที ผมก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสดชื่น และก็รู้สึกว่ามีสิ่งที่แปลกใหม่เกิดขึ้นกับตัวผม ที่ทำให้ผมไม่เหมือนเดิม คือ ผมหลับได้ลึกขึ้นและสดชื่นมากๆ

 

    คราวนี้ ผมจึงเริ่มฟังเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่ออีกครั้งอย่างตั้งใจ ทำให้ผมเริ่มอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น กับสิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน ผมสะดุดใจกับคำพูดของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ว่า “มนุษย์เราเกิดมาพร้อมกับความไม่รู้ว่าเราไม่รู้” ผมจึงตามคุณแม่มาวัดพระธรรมกาย เพื่อมาแสวงความรู้ที่ผมยังไม่รู้ พอได้ฟังพระเดชพระคุณหลวงพ่อเทศน์ในเช้าวันอาทิตย์ ก็รู้สึกว่าโลกนี้จริงๆแล้ว มันช่างมีอะไรที่ซับซ้อนมากมาย ยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้หลายเท่า และยังมีความรู้หลายๆอย่างที่ผมจำเป็นต้องศึกษา

 

    ผมจึงเริ่มมาวัดเป็นประจำทุกวันอาทิตย์ ไม่เคยขาดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เมื่อได้มาวัดทุกอาทิตย์ สิ่งแรกที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อย้ำมากๆก็คือ ให้ลูกๆนั่งสมาธิอย่าได้ขาด ตอนแรกๆที่ผมเริ่มนั่งก็ได้นานเพียงแค่ 10-15นาที ก็รู้สึกอึดอัดแล้ว แต่ก็พยายามค่อยๆยืดเวลาออกไปเรื่อยๆทีละ 5 นาทีจาก 15นาที เป็น 20นาที จาก 20นาที เป็น 25นาที จนในที่สุดนิ่งได้นานประมาณ 1ชั่วโมง โดยที่ไม่ลุกไปไหน

 

    จนกระทั่งเดือนตุลาคม พ.ศ.2550 ผมได้มีโอกาสบวชพระ และด้วยความเมตตาของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ผมจึงได้มีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมที่สุขสันโดษ ช่วงแรกๆ การนั่งสมาธิของผมก็มืดเหมือนเดิมครับ แถมเมื่อยมากๆด้วยครับ เพราะไม่เคยต้องนั่งนานๆ มากถึงขนาดนี้มาก่อน แต่พอผ่านมาได้ประมาณ 1สัปดาห์ ผมนั่งได้นิ่งขึ้น และสบายมากขึ้น พระพี่เลี้ยงก็ได้แนะนำให้มองดวงนิมิตด้วยตาเนื้อ จนติดตาก่อน เมื่อนิมิตติดตาแล้วนิมิตก็จะติดใจเอง มันแปลกมากเลยครับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพราะเมื่อผมดูนิมิต ค่อยๆดูแบบผ่านๆ ใจของผมก็นึกนิมิตได้ง่ายขึ้น บางทียังไม่ได้นึก ภาพนิมิตก็เกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ

 

    วันที่ 22 ตุลาคม ตอนเช้าผมนั่งสมาธิแล้วรู้สึกเหมือนว่า ตัวของผมชาขึ้นเรื่อยๆ จนตัวชาหมดทั้งตัว แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวของผมกำลังถูกดูดด้วยความเร็วสูงเข้าไปในอุโมงค์ รู้สึกเหมือนลมวิ่งมาปะทะหน้าของผมด้วยความเร็วมาก ผมรู้สึกตกใจมากเหมือนใจเต้นแรง แล้วความรู้สึกจึงค่อยๆจางหายไป

 

 

    ต่อมา วันที่ 29 ตุลาคม ในการนั่งรอบบ่ายระหว่างที่นั่งสมาธิก็รู้สึกว่า ตัวเองตกหลุมอะไรซักอย่าง ร่างกายก็เริ่มชาอีกตั้งแต่ขาขึ้นมา จนรู้สึกร่างกายรวมเป็นก้อนเดียวหนักๆ เหมือนร่างกายถูกดูดติดกับพื้น รู้สึกว่าตัวผมอยู่ในหลุม หรือมีอะไรครอบตัวอยู่ ผมได้ยินเสียงทุกอย่างจากภายนอกเบากว่าปกติ เป็นอย่างนี้อยู่นานมากครับ แล้วอยู่ๆก็มีดวงสว่างผุดขึ้นที่กลางท้องของผม เป็นดวงสว่างที่มีแสงสว่างนวลๆ สบายตามากๆ จนผมรู้สึกว่าสามารถนั่งอย่างนี้ได้ทั้งวัน ผมนั่งอยู่ในท่านั้นนานมาก จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว พอลืมตาดูนาฬิกา ปรากฏว่าเวลาผ่านไปได้ประมาณ 2ชั่วโมง ทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปแค่ 20นาทีเท่านั้นเอง

 

    มีอยู่วันหนึ่ง เมื่อนั่งโดยไม่ได้นึกนิมิตอะไรเลย ทำใจให้โล่งๆว่างๆ ทำเหมือนว่าในโลกนี้มีตัวผมคนเดียว เมื่อความคิดที่ฟุ้งซ่านเริ่มจางลง ภาพที่ปรากฏขึ้นมาคือ ภาพองค์พระแก้วใส ขึ้นมาแทน โดยที่ผมไม่ต้องนึกภาพเลย ภาพค้างอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร หลังจากนั้นผมก็เริ่มมีประสบการณ์ภายใน คือ เริ่มรู้สึกว่าตัวผมรวมเป็นก้อนและถูกดูดติดกับอาสนะ

 

    เมื่อลาสิกขาแล้ว ผมก็ได้มีโอกาสขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์อีกรอบ คราวนี้ผลการปฏิบัติธรรมก้าวหน้าขึ้นมากครับ คือ ระหว่างที่นั่งระยะแรกผมเอาความสบายนำก่อน คือ ไม่กำหนดนิมิตอะไรเลย จนรู้สึกว่าร่างกายเบาสบายผ่อนคลาย จึงนึกเบาๆเป็นนิมิตรูปดวงแก้วใสลอยอยู่กลางท้อง รู้สึกว่าข้างในตัวเรามันกว้างมากไม่คับแคบ อึดอัด เหมือนที่เคย

 

(คุณครูไม่ใหญ่: ควรจะรักษานิมิตเดิมเอาไว้ ถ้ารักษาตั้งแต่ตอนแรกเราก็ไม่ต้องมาเริ่มต้นใหม่)

 

    จากนั้น ผมก็นั่งมองดูดวงใสไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แล้วอยู่ๆก็มีความรู้สึกว่า ตัวผมกลายเป็นรูปร่างกลมๆ เหมือนดวงที่เห็นอยู่ภายใน ความปวดเมื่อยหายไปหมด มีความสุขมากๆ จนรู้สึกว่าสามารถนั่งอย่างนี้ไปได้ตลอดทั้งวัน เมื่อหมดรอบนั่ง ผมก็สามารถตรึกดวงใสๆได้ทั้งวัน โดยสามารถเห็นได้ค่อนข้างชัดใสสว่างเป็นระยะๆครับ ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก แป๊บเดียวเอง เวลาที่คนเราไม่มีความคิด นั่งแบบไม่คิดอะไร มันมีความสุขอย่างนี้เองนะครับ

 

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ครอบครัวของผมมีความสุขมากครับ จากการมาวัด มาปฏิบัติธรรม ตอนนี้ผมทำงานแทนคุณพ่อคุณแม่ได้มากขึ้น ผมอยากให้ท่านสบาย และมีความสุข ซึ่งในทุกๆวัน ท่านจะไปเข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝัน ที่วัดทุกคืนครับ แม้ว่าบ้านของเราจะอยู่ไกลถึงวงเวียนใหญ่ แต่ระยะทางก็ไม่เป็นอุปสรรคครับ ท่านบอกว่าท่านพลาดมา 40กว่าปีแล้ว ท่านไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า สิ่งที่อยู่เบื้องหลังความสุข ความสำเร็จในชีวิตทั้งหมด ก็คือบุญนั่นเอง ตอนนี้ท่านจึงรีบเร่งสร้างบุญใหม่ให้ทันพระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ

 

    ผมและคุณพ่อคุณแม่ ขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่เมตตาเทศน์สอนธรรมะทุกวัน ทุกคืน พยายามย้ำเตือนให้ลูกทุกคนไม่ขาดการสร้างบุญ พระเดชพระคุณหลวงพ่อสู้อดทนทำงานหนัก เพื่อสร้างทุกอย่างไว้ให้ลูกทุกคนได้สร้างบารมีได้อย่างสะดวกสบาย และให้เข้าถึงธรรมะได้โดยง่าย ผมตั้งใจที่จะนำสิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนมาปฏิบัติ ให้เป็นลูกที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อและคุณพ่อคุณแม่ ภาคภูมิใจครับ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

ลูกแบงก์

(กัลยาณมิตรวรพจน์ ทวีชัยถาวร)

http://goo.gl/A5fzf