กัลยาณมิตร ดวงใจ มณีราช (อเมริกา)
ลูกชื่อ กัลยาณมิตร ดวงใจ มณีราช จากรัฐโอเรกอน มีอาชีพฟาร์มาซี เทคนิเชี่ยน ในร้านขายยา สามีชื่อ แสงเพชร อายุ 40 ปี เรามีลูกชายด้วยกันทั้งหมด 4 คน ลูกๆทุกคนมีดีกันหมดค่ะ เพราะ มีตัว D เป็นอักษรตัวแรกของชื่อ คนที่ 1 ชื่อ DOMINIC (โดมินิค) อายุ 13 ปี เคยบวชมาแล้ว 3 ครั้ง ที่ซีแอตเติ้ล เริ่มบวชตั้งแต่ 10 ขวบ คนที่ 2 ชื่อ DEREK (แดเร็ค) อายุ 10 ปี ปีหน้าจะบวชที่โอเรกอน คนที่ 3 ชื่อ DIMITRI (ดีมิทรี่) อายุ 7 ปี พูดเก่ง ชอบพูด ชอบถาม ชอบนั่งสมาธิ คนที่ 4 ชื่อ DUSTIN (ดัสติน) อายุ 4 ปี ชอบเพลงสนุกๆ โดยเฉพาะถ้าเพลงโอเยๆ ขึ้นมาทีไร เป็นได้ยักย้ายส่ายสะโพกทุกที ลูกอยากให้เขาได้บวชกันทุกคนค่ะ
ครอบครัวของลูกติดจานดาวธรรมเมื่อปี พ.ศ.2547 จากการชักชวนของพี่สาว ตอนลูกเห็นคุณครูไม่ใหญ่ครั้งแรกก็รู้สึกอบอุ่น และชอบคุณครูไม่ใหญ่พูดภาษาลาว ในคำถามประโยคเด็ดที่ว่า "ถ้าข้อยบ่บอก" แล้วหัวหน้าชั้นตอบว่า "ข้าน้อยก็บ่ฮู้" ซึ่งเป็นเช่นนั้นจริงๆ ค่ะ ถ้าครูบ่ใหญ่บ่บอก ข้าน้อยก็บ่ฮู้ จริงๆ
แต่ก่อน ไม่เคยรู้เลยว่า เกิดมาทำไม "นรก" รู้ว่ามีแต่ไม่กลัว เพราะไม่เข้าใจว่าทุกข์ทรมานแค่ไหน และไม่มีใครที่สามารถพูดจนเห็นภาพได้เท่าครูไม่ใหญ่ ตอนนี้พอเห็นแล้วกลัวเลยค่ะ แต่พอเห็นสวรรค์ก็ใจชื้นขึ้น มีกำลังใจว่ายังมีสิ่งดีๆ รอเราอยู่ เราต้องสร้างบุญให้ดีที่สุด สักวันต้องกลับดุสิตบุรีให้ได้ ตัวลูก สามี และคุณพ่อของลูก จึงทุ่มเทสร้างบุญอย่างสุดจิต สุดใจ เป็น 3 ผู้บุกเบิกสร้างศูนย์ที่โอเรกอน เมื่อพระอาจารย์ชวนตั้งศูนย์ ลูกก็ทำเลย ทำโดยไม่เคยคิดถึงปัญหา เงินมีหรือไม่มีตอนนั้นไม่ใช่ปัญหา คิดถึงบุญอย่างเดียว แล้วก็ไปชวนคุณพ่อและสามีมาร่วมกันสร้างศูนย์ด้วย แม้อุปสรรคจะเยอะ แต่เราก็ไม่ถอย ในที่สุดก็เราก็สร้างได้สำเร็จเจ้าค่ะ
บ้านของเรา จะมีกฎประจำบ้านค่ะ เป็นกฎใสๆ ในการสร้างความสุขภายในบ้านนั่นคือ เวลาเย็นของทุกวัน ทุกคนต้องมานั่งสมาธิพร้อมกัน มาประชุมรวมกันที่ห้องพระ และพากันสวดมนต์นั่งสมาธิวันละประมาณ 1 ชั่วโมง ลูกชายคนโต จะนั่งจนถึงเวลาเลิกพร้อมกับคุณพ่อกับคุณแม่ (ตัวลูก) ส่วนลูกชายคนอื่นจะนั่งได้นานแตกต่างกันไป คนเล็กสุด 4 ขวบจะนั่งได้แป็บนึงเท่านั้น แต่ก็นั่ง เพราะทุกคนก็นั่งกันหมด และก่อนที่ลูกๆจะทยอยลุก เขาก็จะกราบพระ เสร็จแล้วก็ทยอยมากราบคุณพ่อคุณแม่ทีละคน ทำอย่างนี้ทุกวัน
ผลปฏิบัติธรรมของสามี
เขานั่งภาวนา สัมมา อะระหัง ทำใจนิ่งๆเหมือนที่ครูไม่ใหญ่สอนใน DMC นั่งแล้วเขาบอกว่า มีความสุขมาก บางครั้งก็เห็นดวงใสๆปรากฏขึ้นมาที่กลางท้อง พอมองไปเฉยๆดวงนั้นก็หายไป เป็นความสว่างว่างๆ แล้วก็มีดวงใหม่ขึ้นมา สลับไป สลับมา อยู่อย่างนี้
สำหรับตัวลูกเอง ตอนนั่งสมาธิ ลูกจะนึกองค์พระเป็นนิมิตที่ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ก็นั่งนึกไปเรื่อยๆอย่างสบายๆ สักพักลูกก็เห็นแสงในท้อง แต่ก็ตกใจค่ะ ใจสั่นเพราะตอนนึกไม่มีแสง แต่อยู่ดีๆกลับมีแสงพุ่งออกมา แถมรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง ตอนแรกลูกกลัวมากจนออกจากสมาธิ แต่ตอนนี้พอรู้สึกอย่างนั้นก็จะ สัมมา อะระหังใจก็สบายขึ้น และแล้วลูกก็เห็นองค์พระแก้วใส ผุดขึ้นมาที่อยู่ในกลางกาย องค์พระท่านผุดมาเร็วมากเจ้าค่ะ แต่มาเร็วอย่างสงบ ครั้งแรกไม่แน่ใจ ก็พยายามดูต่อไปเรื่อยๆ องค์พระก็กลับมาใหม่ ท่านมาพร้อมกับความสุขค่ะ ลูกมีความสุขมากๆทั้งสุขและสงบ อยากนั่งไปนานๆ ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า แค่นึกเล่นๆจะสมใจนึก ด้วยความรู้สึกเป็นสุขขนาดนี้
ลูกขออนุญาต เล่าถึงคุณพ่อของลูกนิดนึงนะค่ะ คุณพ่อท่านอายุ 80 ปีแล้วค่ะ อดีตท่านเคยสร้างวัดลาวที่โอเรกอนมาก่อน โดยลูกเป็นกัลยาณมิตรให้กับท่าน ท่านรักลูกมาก ไม่ว่าบอกบุญอะไรก็ไม่เคยขัด คุณพ่อทุ่มเททำบุญ และเป็นคนแรกที่จัดตั้งกองผ้าป่าสร้างศูนย์ปฏิบัติธรรมโอเรกอน คุณพ่อจะนั่งสมาธิตามแบบคุณครูไม่ใหญ่ใน DMC ท่านบอกว่า พอภาวนา สัมมา อะระหัง ไปเรื่อยๆ ท่านก็จะเห็นดวงแก้วใส สว่าง ผุดขึ้นมา ท่านบอกว่ามีความสุขมากนั่งสมาธิทุกวันไม่เคยขาดเลย
ตอนนี้ ครอบครัวของลูกเป็นเหมือนครอบครัวสวรรค์ เป็นครอบครัวธรรมกาย ที่มีความสุข ลูกๆอยู่ในโอวาท โดยมีคุณครูไม่ใหญ่ได้เมตตาชี้นำทางสว่างให้ เราทำบุญพร้อมๆกันเป็นทีม เข้าพรรษานี้ลูกและครอบครัวจะนั่งสมาธิให้เยอะกว่าเดิมยิ่งๆขึ้นไป ขอให้หลวงพ่อขาหายเจ็บ และอยู่กับเรานานๆ ครอบครัวเรารักหลวงพ่อมากค่ะ อยากจะบอกหลวงพ่อว่า เราจะทุ่มเทชีวิต ขยายวิชชาธรรมกายไปทั่วโลก ขอบุญบารมีหลวงพ่อช่วยให้ศูนย์โอเรกอน สว่างไสวตลอดไปนะคะ
