ฉันจะเป็นแสงสว่างให้กับเธอ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร วิจิตรา และกลุ่มนักเรียนชาวอเมริกัน (อเมริกา)

    ลูกชื่อ วิจิตรา คู่พงศกร (ครูหลา) อายุ 56ปี เป็นลูกพระธัมฯอะซูซ่า อยู่อเมริกามาได้ 32ปีแล้วค่ะ เข้าวัดมาได้ 11ปี ปัจจุบันลูกเป็นครูชั้น ป.3 ที่โรงเรียนโทแพงก้า โรงเรียนนี้ตั้งอยู่กลางหุบเขา รายล้อมด้วยธรรมชาติอันสงบเงียบ ถ้าเทียบแล้วก็เหมือนอยู่บนดอยที่เชียงใหม่ค่ะ

 

    สำหรับห้องเรียนของลูกค่อนข้างพิเศษ เพราะมีความต่างกันอย่างสุดขั้ว เด็กในห้องครึ่งหนึ่งเป็นเด็กที่มีปัญหาด้านสมองพัฒนาการช้า บางคนอ่านหนังสือถอยหลัง รวมไปถึงเด็กไฮเปอร์ ส่วนอีกครึ่งเป็นเด็กฉลาดมากเป็นพิเศษ กลุ่มนี้จะใจร้อน ถือว่าตัวเองเก่ง เป็นพวกสมบูรณ์แบบ (Perfectionist) ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ตัวเองคิด เด็กสองกลุ่มที่แตกต่างแต่ต้องมารวมกัน ลองจินตนาการว่า จะเกิดความวุ่นวายเพียงใดในห้อง

    แต่ก่อนพอเลิกโรงเรียน ลูกต้องขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา ทั้งท้อทั้งล้าสุดบรรยาย ทำอย่างไรจะเอาชนะความวุ่นวายของเด็กได้ จึงฉุกคิดว่า "ถ้าให้เด็กๆนั่งสมาธิ(Meditation) พฤติกรรมต่างๆน่าจะดีขึ้น" ลูกจึงเริ่มพาเด็กๆไปเดินเล่น ชมธรรมชาติข้างๆโรงเรียน แล้วชวนนั่งสมาธิ โดยให้นั่งนิ่งๆ แล้วฟังว่า ได้ยินเสียงธรรมชาติอะไรบ้าง...ได้ผลค่ะ ทุกคนเริ่มนิ่ง จากที่แต่ก่อนเป็นลิง เป็นค่าง ไม่สนใจที่จะฟังอะไรทั้งสิ้น เด็กก็เริ่มสงบขึ้น

    เมื่อเด็กๆสนุกกับสมาธิ ลูกจึงให้สะสมแต้มนาทีละ 1คะแนน จนสิ้นเดือน ลูกจะเตือนว่า "หมดเดือนแล้ว ให้กลับไปนั่งที่บ้าน แล้วมารวมคะแนนทั้งเดือน" แล้วลูกจะให้พวกเขาเขียนชื่อใส่ใน Meditation box เพื่อจับฉลากของขวัญ และมอบของพิเศษให้เด็กที่ได้คะแนนสูงสุด

 

    ด.ช.อามีท เป็นชาวยิว อยู่ในกลุ่มฉลาดเป็นพิเศษ และเคลื่อนไหวร่างกายตลอด เวลานั่งสมาธิจะชอบมุดเข้าไปใต้โต๊ะ แล้วบอกว่า "ชอบตรงที่ มีแสงสว่างส่องหน้า"

    อามีทเล่าว่า "เมื่อผมหลับตาไม่คิดอะไร แรกๆผมก็เห็น แสงมัวๆเหมือนละอองน้ำ แล้วจะค่อยๆสว่างจ้า แสงนั้นทำให้ผมเบาสบาย แล้วผมก็นึกว่าตัวเองเป็น Superman กำลังเหาะไปที่พระจันทร์ แล้วอยู่ๆพระจันทร์ก็เปลี่ยนเป็นดวงแก้ว ใสๆขนาดใหญ่ อยู่ในท้องของผม ผมรู้สึกมีความสุขและอบอุ่นมาก"

 

    เมื่อนั่งสมาธิ อามีทนิ่งมากกว่าเดิม รับผิดชอบ พูดจารู้เรื่อง เชื่อฟังมากขึ้น และการเรียนดีขึ้น เมื่อเด็กเปลี่ยนไป พ่อแม่ของอามีทจึงตามมานั่งสมาธิที่บ้านกัลยาณมิตรที่ลูกเปิดเพิ่มเติมด้วย และเวลาวันชาบัท ครอบครัวของอามีทจะทานข้าวด้วยกัน ซึ่งต้องนั่งหลับตาขอบคุณพระเจ้า อามีทจะเอาโอกาสนั้นนั่งสมาธิไปเลย ทำให้อามีทได้คะแนนได้สูงสุดในห้อง

    ด.ญ.โอลิเวียร์ เป็นเด็กฉลาดเรียบร้อย ค่อนข้างเงียบ แต่คุณแม่มักจะบังคับให้โอลิเวียร์ทำในสิ่งที่คุณแม่อยากให้เป็น และคาดหวังในตัวโอลิเวียร์สูง จนกลายเป็นเด็กเครียดจัด บางทีไปร้องไห้ในห้องน้ำ

    แต่เมื่อมาฝึกสมาธิเธอบอกว่า "ตอนนั่งสมาธิ เหมือนหนูนั่งอยู่บนชิงช้าที่มองไม่เห็น แกว่งไปมาอยู่นอกโลก แต่ขณะที่ตัวแกว่งอยู่นั้น ใจหนูกลับนิ่ง ไม่คลอนแคลน แล้วตัวหนูลอยขึ้นไปกลางอวกาศ จนเหมือนจะติดดวงอาทิตย์ หลังจากนั้นหนูรู้สึกผ่อนคลายมากๆ เวลานั่งสมาธิตอนเช้า หนูรู้สึกว่ามีพลังที่มาจากภายใน"

 

    โอลิเวียร์ไม่เครียดแล้ว ผ่อนคลาย และสามารถควบคุมตัวเองได้ เมื่อโอลิเวียร์รู้ว่า มีการเปิดบ้านกัลยาณมิตร จึงเข้ามาบอกตัวลูกเองว่า "ขอให้บ้านหนูเป็นบ้านกัลยาณมิตรที่มีการนั่งสมาธิด้วยนะคะ"

    เด็กอีกคนที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ คือ ด.ญ.ชีวอน เธอเป็นเด็กอยู่ในกลุ่มพัฒนาช้า มีปัญหาทางสมอง เดินไม่ได้ มือสั่นจับดินสอไม่ได้ เขียนไม่ได้ เพื่อนๆก็พากันรังเกียจ ไม่อยากเล่นกับชีวอน เธอก็เลยระเบิดอารมณ์ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ขาดความมั่นใจ โดยเฉพาะเด็กผู้ชายจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชีวอนเสมอ

    เมื่อเด็กทั้งห้องนั่งสมาธิแล้ว ก็เหมือนจับขั้วเด็ก 2ขั้วให้มาบรรจบกันได้ สิ่งที่น่าทึ่งคือ สมาธิทำให้เด็ก รักสามัคคี ปรองดองกันขึ้น ชีวอนเอง ก็ได้รับความเอื้ออาทรจากเพื่อนๆ โดยเข้ามาถามเธอว่า "ให้ฉันช่วยอะไรเธอไหม, ให้ฉันพาเธอไปไหม" ทำให้เธออารมณ์ดี มีความสุขมากขึ้น มีเพื่อนมากขึ้น มั่นใจมากขึ้น

    แม่ของชีวอน ดีใจมากที่ชีวอนเปลี่ยนไป จึงพาชีวอนตามมานั่งสมาธิที่บ้านกัลยาณมิตรทุกครั้ง

 

    ลูกมีความสุขเหลือเกิน ที่เห็นเด็กแต่ละคนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เด็กหลายคนสนใจพระพุทธศาสนา เมื่อลูกเล่าพุทธประวัติ พวกเขาจะถามว่า "ทำไมพระไม่มีผม และใส่ออเร็นจ์โรบ (จีวร) ไม่เห็นเหมือนพระที่ดูใน TV เลย ในTV พระมีกำลังภายในด้วย" ลูกจึงตอบว่า "พระจริงๆ ต้องใช้เมดิเทชั่น (Meditation) จึงจะมีพาวเวอร์ (กำลังภายใน) นะ"

 

 

 

    สำหรับตัวลูกเอง เมื่อหลับตา จะนึกองค์พระหรือดวงแก้วหรือหยดน้ำค้างใสๆ หิมะใสๆ เย็นๆ ที่ศูนย์กลางกาย แล้วก็ปล่อยใจสบาย ๆ เหมือนลอยไปกับน้ำ แล้วภาวนา "สัมมา อะระหัง" สักครู่ เหมือนลูกยืนอยู่บนที่สูงแล้วมองลงมา เห็นแสงสว่างมากๆ รู้สึกสุขๆๆๆ และสบายเหลือเกิน จนไม่อยากลืมตา

    เดี๋ยวนี้ เวลาขับรถมาโรงเรียนก็จะฟัง CD ธรรมะ ทำให้ยิ้มตลอด ไม่เครียดเหมือนก่อน นอกจากนี้ลูกยังได้ทำหน้าที่สอนภาษาไทย และพระพุทธศาสนา ที่โรงเรียนสำหรับเด็กที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย ซึ่งขับรถไป-กลับก็ 100ไมล์ ต่อเนื่องมา 10ปีแล้วค่ะ

    บางทีเวลาได้ยิน ครูคนอื่นๆ บ่นว่า "ทำไมเหนื่อยจัง เด็กพวกนี้น่าปวดหัวจังเลย สอนไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบรีไทร์" ลูกจะให้กำลังใจว่า "อย่าท้อเลย เหมือนเด็กกำลังตกน้ำ เห็นขอนไม้เล็กๆสักชิ้นก็จะเกาะ ครูก็เหมือนขอนไม้นั้น" ลูกคิดว่า "ถ้าเราอยากให้ลูกของเราเป็นคนดีอย่างไร ก็ต้องสอนลูกศิษย์อย่างนั้น"

 

    ลูกกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ได้สอนธรรมะให้ชาวโลก โดยไม่จำกัดเชื้อชาติ ศาสนา เผ่าพันธุ์ ดูแลทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ ทุกเพศ ทุกวัย ซึ่งเหนื่อยกว่า ลูกๆเหลือเกิน ลูกซาบซึ้งมาก จะขอเดินตามรอยปณิธาน ทำหน้าที่ครู เป็นแสงสว่างให้แก่โลกอย่างไม่ย่อท้อค่ะ

http://goo.gl/Q5XLT