ครูผู้ทำศิษย์เติบใหญ่ทั้งทางโลกและทางธรรม

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรวิสาสะ เทียนเพ็ง (อเมริกา)

 

 

    ลูกชื่อ วิสาสะ เทียนเพ็ง เป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา จากเมืองร็อคฟอร์ด รัฐอิลลินอยส์ อเมริกา ลูกและสามีติดตาม DMC และมาทำบุญที่ วัดภาวนาชิคาโก อยู่เป็นประจำ ประทับใจคำสอนของคุณครูไม่ใหญ่มาก โดยเฉพาะเวลาที่คุณครูไม่ใหญ่พูดถึงเรื่องของความเป็นครู ลูกจะซาบซึ้งใจมากๆ เพราะลูกเองสมัยที่อยู่เมืองไทย ก็เคยเป็นครู และเมื่อเร็วๆนี้ลูกก็ยังคงได้รับรางวัลชีวิตอันแสนปลื้ม จากอดีตลูกศิษย์ที่ไม่ได้เจอกันมา เกือบ 30ปี

 

    ย้อนไปวันหนึ่ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่บ้าน หลังจากลูกรับ ต้นสายเป็นเสียงของบุรุษลึกลับคนหนึ่งถามว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่า ที่นี่มีคนชื่อ ครูวิสาสะอยู่หรือเปล่าครับ” ลูกตอบไปว่า “ใช่ค่ะ กำลังพูดสายค่ะ” เสียงนั้น เงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงระคนตื่นเต้นว่า “คุณครูครับ ผม เอ...ธนัย ครับ คุณครูจำผมได้ไหมครับ ผมเป็นลูกศิษย์คุณครูตอนอยู่ชั้นอนุบาลไงครับ” ลูกนิ่งไปชั่วครู่ แล้วภาพเมื่อกว่า 30ปีก่อน ก็ฉายขึ้นมาในความทรงจำ

 

    ครั้งนั้น ลูกอยู่ที่เมืองไทยและสอนนักเรียนชั้นอนุบาล มีเด็กนักเรียนชายคนหนึ่ง อายุประมาณ 6ขวบ เขาเป็นพังผืดที่ปลายลิ้น แล้วไม่กล้าไปผ่าตัด คุณแม่ของเด็กก็มาปรึกษาตัวลูกว่า“ทำอย่างไรดี ลูกดิฉันลิ้นแข็งมาก อยากพาไปผ่าตัด แต่เขาไม่ยอมไป” ลูกจึงไปคุยกับเด็กแล้วเล่านิทานเกี่ยวกับเรื่องเด็กผู้ชายที่ร้องไห้ให้เขาฟัง ซึ่งมันโดนใจเขาพอดี

 

    เขาจึงถามลูกว่า “คุณครูครับ เด็กผู้ชายร้องไห้ได้เหรอ” เพราะเขารู้สึกว่า เด็กผู้ชายร้องไห้แล้วจะไม่แมน ไม่เท่ ลูกก็เลยก็บอกว่า “ได้สิ ทำไมจะร้องไม่ได้ล่ะ” แล้วเขาก็ถามต่อว่า “แล้วคุณครูเคยร้องไห้ไหมครับ” ลูกตอบเขาว่า “เคยจ้ะ...เวลาร้องไห้ น้ำตาจะทำความสะอาด ทำให้ตาเราสดใสขึ้นนะจ๊ะ” พอได้ฟังดังนั้น เขาจึงยอมให้แม่นัดหมอ ก่อนไปผ่าตัด เขายังมาถามเพื่อตอกย้ำความมั่นใจอีกครั้งว่า “คุณครูครับ ผู้ชายร้องไห้ได้ไหมครับ” เมื่อผ่าตัดเสร็จ เขาก็เข้ามารายงานตัวว่า “คุณครูครับผมผ่าตัดมาแล้ว ผมร้องไห้นิดเดียวเอง” แล้วก็ทำมือแบบเด็กๆว่า นิดเดียวให้ดู

 

นาวาอากาศตรีธนัย (เอ)

 

    หลังจากที่ภาพเหล่านี้ฉายจบ ลูกถามย้ำไปอีกว่า “นั่นน้องเอ หรือลูก แล้วลูกรู้จักเบอร์โทรศัพท์ของครูได้ยังไง แล้วตอนนี้อยู่อเมริกาหรือเมืองไทย” เขาตอบว่า “ผมพยายามตามหาครูมาโดยตลอดเลยครับ ตอนนี้ผมได้ทุนจากกองทัพอากาศไทย ปัจจุบันยศ นาวาอากาศตรี มาเป็นนักบินแลกเปลี่ยนอยู่ที่เท็กซัส เมื่อถึงอเมริกา ผมรู้ว่าครูอยู่ที่ใดที่หนึ่งในอเมริกา จึงอยากพบครูมาก ผมจึงพยายามค้นทางอินเทอร์เน็ต จนเจอแล้วผมก็รีบโทรมาทันที”

 

    ลูกฟังที่เขาบอกว่า พยายามตามหาครูในสมัยอนุบาลของเขา ด้วยความปลื้ม อย่างไม่เคยคิดมาก่อนว่า “ความเป็นครู” จะอยู่ในความทรงจำของใครได้นานขนาดนี้ แม้เวลาจะผ่านมาเกือบ 30ปี แล้วหลังจากนั้นลูกจึงถามเขาว่า “ลูก อยากจะไปที่ไหนหรือเปล่า” เพราะคิดว่าเขาคงต้องการคำแนะนำบางอย่าง ตามประสาคนที่เพิ่งเดินทางมาใหม่ เขาตอบว่า “ผมอยากเจอครูครับ ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น” แล้วเขาก็ถามต่อว่า “ปกติวันอาทิตย์ ครูจะทำอะไรครับ” ลูกตอบว่า “ครูไปวัดจ้ะ” เขาต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นครูไปที่ไหน ผมก็จะไปที่นั่นครับ”

 

    ลูกจึงนัดให้เขามาพบลูก ที่วัดภาวนาชิคาโก ซึ่งเขาก็ได้ทำบุญถวายสังฆทานเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา ตอนนั้นลูกรู้สึกอิ่มในหัวใจมาก ซาบซึ้งว่าในความเป็นครู แม้กาลเวลาผันผ่านนานเท่าใด สายใยแห่งความเป็นครูและศิษย์ก็ไม่เคยจางลง ลูกได้แนะนำเขา ให้ศึกษาคำสอนของบรมครูคือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผ่าน DMC ซึ่งเขาชอบมาก และเดินทางมาวัดภาวนาชิคาโกอีก เพื่ออยู่ธุดงค์ ทำให้เขามีโอกาสได้นั่งสมาธิ(Meditation) แม้จะเป็นการนั่งสมาธิครั้งแรกของเขา แต่ก็ตั้งใจและนั่งได้นิ่งมากๆ
 

    ทุกครั้ง ที่ลูกได้สอนนักเรียน ลูกจะสอนด้วยความรัก เพราะคิดเสมอว่า เมื่อเราให้ความรักกับเขา เขาก็พร้อมจะเปิดหัวใจรองรับสิ่งที่ดีงามจากเรา ปัจจุบัน แม้มาอยู่อเมริกา ลูกจะไม่ได้ทำอาชีพครูแล้ว แต่ลูกคิดว่า สถานะของความเป็นครูนั้น ไม่ได้จบลงเพียงแค่ในสถานศึกษา แต่จิตวิญญาณของความเป็นครู จะติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง

    ส่วนตัวลูกเอง ปฏิบัติธรรมตามคำสอนของครูไม่ใหญ่ไม่เคยขาดค่ะ

ผลปฏิบัติธรรม

    เมื่อลูกนั่งสมาธิ ก็จะหลับตาน้อมใจตามเสียงของคุณครูไม่ใหญ่ เมื่อทำตามทุกอย่าง ใจของลูกก็นิ่งทันทีเลย พอใจสงบนิ่งไปเรื่อยๆ ลูกก็เห็นจุดสว่างขึ้นมา เหมือนเวลาเราจุดไม้ขีดไฟ วูบขึ้นมาแล้วก็ค่อยๆขยายกว้างออกไป จนเห็นแต่ความสว่างเต็มไปหมด ลูกก็นิ่งต่อไปอีก แล้วก็เห็นพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ (แต่บางวันลูกก็เห็นเป็นคุณครูไม่ใหญ่ บางวันก็เห็นคุณยายอาจารย์) ทำให้มีความสุขชุ่มเย็นตลอดเวลา ใจของลูกอยู่ตรงกลางกายได้ตลอดเวลาทั้งหลับตา ลืมตา ทำให้ใจสบายมากไม่มีห่วงกังวลอะไรเลย

 

 

(จากซ้าย) สามี, กัลยาณมิตรวิสาสะ, นาวาอากาศตรีธนัย

 

     ส่วน สามีของลูก ก่อนหน้านี้ตื่นเช้ามา เมื่อลูกเจอสามีก็จะถามเขาทันทีว่า “ยิ้มหรือยังคะ วันนี้คุณยิ้มหรือยัง” สามีก็จะทำหน้าเบ้ๆ แล้วบ่นๆว่า “คุณพูดอะไรน่ะ” แต่พอสามีได้ดู DMC เขาก็เข้าใจการที่ยิ้มออกมาจากใจ คราวนี้ กลายเป็นฝ่ายทักเองว่า “วันนี้ ยิ้มหรือยังครับ”

    ลูกประทับใจ และชอบทุกอย่างใน DMC โดยเฉพาะการสอนของคุณครูไม่ใหญ่ และซาบซึ้งในหัวใจของความเป็นครู ที่คุณครูไม่ใหญ่มอบให้กับลูกศิษย์ทั่วโลกทุกคน

 

    แม้แต่ตัวน้องเอ หลังจากดู DMC แล้ว เขาบอกว่า “คุณครูครับผมเชื่อแล้วว่า กฎแห่งกรรมมีจริง พอเสร็จภารกิจที่นี่ ผมต้องกลับเมืองไทย แต่ผมจะพาที่บ้านไปวัดพระธรรมกาย แปลกนะครับ ทั้งที่ผมเพิ่งเคยมาที่วัดภาวนาชิคาโก แค่ 2ครั้ง แต่ทำไมรู้สึกผูกพันที่นี่จังเลย ผมคงเคยทำบุญกับทุกคนมาก่อน จึงได้มาสร้างบุญด้วยกันอีก ใครจะคิดว่าผมจะได้เจอคุณครูที่เคยสอนตั้งแต่อนุบาล แล้วก็ทำให้ผมมาเจอทุกคนที่นี่”

 

    วันนี้ ที่ลูกได้เห็นลูกศิษย์เติบใหญ่ เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานลูกจึงไม่ได้ดีใจเพียงแค่ได้เคยเป็นครูอนุบาล สอน ก.ไก่ ข.ไข่ ให้เขา แต่วันนี้ยังมีโอกาสได้พาเขาเดินบนทางที่ถูกต้องดีงาม นี่คือความสุขและภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต ในความเป็นครูค่ะ

http://goo.gl/KdfkN