บวชไปนิพพาน

เข้าพรรษา

บวชไปนิพพาน

 

     เหลืออีก 8 วัน ก็จะออกพรรษากันแล้ว พรรษาหนึ่งเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยววันเดี๋ยวคืนเดี๋ยวก็จะหมดเวลาแล้ว เห็นป้ายเทเหล้า-เผาบุหรี่เขาบอกว่า งดเหล้าเข้าพรรษา คงตกไปคำหนึ่งมั้ง งดเหล้าเข้าออกพรรษา เราวอร์ม ๆ งดเหล้าเข้าพรรษา พอออกพรรษาก็เลิกเหล้ากัน

     เพศนักบวชคือเพศอันประเสริฐ ไม่ใช่ว่าใครจะมาอยู่ในเพศนี้อย่างง่าย ๆต้องมีบุญมีบารมี ต้องบำเพ็ญเนกขัมมบารมีมาข้ามชาติ ต้องมีคุณสมบัติครบถ้วนบริบูรณ์จึงจะมาบวชได้

     ในสมัยพุทธกาลไม่มีการบวชช่วงสั้นนะ มีแต่บวชไปพระนิพพานกันเลยแต่ว่าหลังจากนั้นก็อะลุ้มอล่วยให้ค่อย ๆ สั่งสมบารมีกันไปทีละเล็กทีละน้อยแต่จริง ๆ แล้วเมื่อเข้ามาสู่ร่มเงาอย่างนี้แล้วต้องลุยเดินหน้าทำพระนิพพานให้แจ้งกันไปเลย เพราะว่าเราได้ปลดกังวลมาก่อนบวช พอบวชแล้วก็ปลอดกังวล เมื่อปลอดกังวลแล้วใจก็เกลี้ยง การเจริญภาวนาก็ง่าย ยิ่งรู้หลักวิชชาด้วยก็ยิ่งแสนง่าย ไม่ใช่ง่ายสองง่าย แต่แสนง่าย คือง่ายมาก ๆ หลังจากนั้นก็เหลือแต่ทำความเพียรให้ต่อเนื่อง 8 วันนี้เหลือเฟือ สำหรับพระลูกชายที่ตั้งใจจะสร้างประวัติชีวิตอันงดงามของการเข้ามาบวชในคราวนี้ แม้จะเป็นช่วงสั้น ๆ ก็ตาม แม้บวชเพียงวันเดียวก็ต้องทำพระนิพพานให้แจ้ง ยิ่งเราบวชกันในหนึ่งพรรษา ก็ยิ่งต้องตั้งเป้าหมายให้สูงเอาไว้ ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์หลักของการบวช เพราะฉะนั้น 8 วันนี้ต้องตั้งใจนะลูกนะ นี่พูดถึงพระลูกชายวัดพระธรรมกายกับที่กระจายกันอยู่ตามสาขาต่าง ๆ ทั่วประเทศ และต่างประเทศด้วย ก็ต้องตั้งใจกันให้ดี 8 วันนี้ให้เป็น 8 วันแห่งการเข้าสู่สมรภูมิกันจริง ๆ จัง ๆ เลย ฝึกหยุดฝึกนิ่ง ให้มีชั่วโมงหยุด ชั่วโมงนิ่ง ชั่วโมงกลางกันให้เยอะ ๆ ปล้ำใจให้มันอยู่ให้ได้ ตามที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ท่านเคยกล่าวเอาไว้ มันจะสู้ความเพียรของเราได้อย่างไร เอาจริงเอาจังเดี๋ยวก็จะต้องสมหวังกันอย่างแน่นอนก็เหมือนกับญาติโยมทั้งหลายที่ตั้งใจทำความเพียรกันอย่างจริงจัง แม้จะมีภารกิจก็ยังปฏิบัติธรรมเข้าถึงธรรมกนั ได้อย่างที่ได้เล่าให้ฟงั มาหลายครัง้ แล้ว

     เพราะฉะนั้นเป็นพระนี่ยิ่งสบาย เมื่อโยมทำได้ พระก็ต้องทำได้ ถ้าพระไม่เห็นพระ ก็ไม่รู้ว่าจะไปเห็นอะไร ถ้าเราเห็นพระ เราจะมีที่พึ่งภายใน แล้วใจจะมีปีติสุขบวชแล้วต้องปฏิบัติ ถ้าไม่ปฏิบัติการบวชนั้นทุกข์ทรมาน แต่ถ้าบวชแล้วปฏิบัติจะมีแต่ความสุขสดชื่นเบิกบานกันทุกวันทุกคืน ไม่มีเบื่อหน่ายในเพศสมณะเลย

 

มาสว่าง ก็ต้องไปสว่าง

     สำหรับผู้ที่จำเป็นจะต้องลาสิกขา ก็อย่าลืมทำความเพียร ตั้งใจให้ดี แล้วก็ไม่ต้องไปหาฤกษ์หายาม เอาฤกษ์พระพุทธเจ้าดีที่สุด ฤกษ์แห่งความบริสุทธิ์ฤกษ์สว่าง แล้วก็ต้องทำใจของเราให้สว่างไสวเมื่อเรามาสว่าง เราก็ต้องไปสว่าง ลาสิกขาจากพระไปเป็นฆราวาสก็ถือว่าตายจากพระแล้วจุติใหม่เป็นเพศฆราวาส เหมือนจากเทวโลกลงไปสู่ในมนุษยโลก ต้องไปเกลือกกลั้วกันอีกเยอะแยะเลย มาสว่างก็ต้องไปสว่าง

     เพราะฉะนั้น จะลาสิกขาก็ต้องทำใจให้สว่างไสว วันนั้นก็นึกถึงบุญให้ดีว่า ตั้งแต่วันแรกจนกระทั่งถึงวันสุดท้ายในเพศสมณะ เราได้ประกอบคุณงามความดีอะไรบ้าง ทั้งกิจวัตรกิจกรรมก็นึกเอาบุญนั้นมาช่วยบันดาลให้เราได้เข้าถึงธรรม เราจำเป็นต้องลาสิกขาไปแล้ว ก็ขอให้มีความเจริญรุ่งเรืองให้พบแต่คนดี สิ่งดี ๆ เข้ามา คนภัย คนพาล อบายมุขต่าง ๆ ให้ห่างไกลแล้วก็อุทิศบุญกุศลไปให้บรรพบุรุษบุพการีที่ละโลกไปแล้ว หมู่ญาติของเราทั้งหลาย คู่กรรมคู่เวร แล้วก็แผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั้งปวงเมื่อลาสิกขาไปแล้วก็ตั้งมโนปณิธานปฏิญาณตนให้แน่วแน่ว่า เราจะเป็นพุทธมามกะที่สมบูรณ์ จะเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีของโลก ไม่ใช่ว่าในพรรษามาบวชแล้ว ไม่ได้ดูด ไม่ได้ดื่ม ไม่ได้แดนซ์ ลาสิกขาออกไปเลยล้างแค้นลุยกันสะบั้นหั่นแหลก อย่างนี้ไม่เอานะพอลาสิกขาไปแล้วเขาเรียกว่าบัณฑิต หรือ ทิด แปลว่า ผู้ที่อุดมไปด้วยศีล สมาธิ(Meditation) ปัญญา สิ่งที่ดีงามอัดแน่นอยู่ในตัวเรา คล้าย ๆ กับว่าเราเข้ามาหล่อหลอมความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ขึ้นด้วยคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในเพศของสมณะ เมื่อลาสิกขาไปแล้ว ไปเป็นบัณฑิตแล้วก็ต้องเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีมีกำลังใจเข้มแข็งในการทำความดี ไม่ดื่มเหล้า ไม่เล่นการพนัน อะไรที่ไม่ดีเลิกหมด ใครเข้าใกล้ก็ชวนเขาทำความดีให้หมด

 

     ใครชวนเราทำความชั่ว เราก็ต้องชวนเขาทำความดี ถ้าเราไม่ดึงเขามา คนอื่นก็ดึงไป ต้องดึงกันมาอย่างนี้ เพราะเราได้มารู้แล้วเห็นแล้วในระดับหนึ่งฆราวาสธรรมหรือข้อปฏิบัติสำหรับชีวิตฆราวาสก็ไปศึกษากันให้ดี ซึ่งรายละเอียดก็จะไม่พูดในที่นี้ เพราะว่าไม่เน้นในเรื่องวิชาการ เราก็ศึกษาเอาไว้ไปปฏิบัติให้เป็นตัวอย่างที่ดี ใคร ๆ เห็นก็จะได้ชื่นชมทิดบัณฑิตใหม่ชื่นชมด้วยความจริงใจ แล้วก็จะทำให้เขาเกิดแรงบันดาลใจที่จะทำความดีด้วย พระอุปัชฌาย์ครูบาอาจารย์ก็พลอยมีหน้ามีตา บวชจากวัดไหนวัดนั้นก็พลอยมีหน้ามีตาไปด้วย ถ้าเป็นพระลูกชายของครูไม่ใหญ่ ครูไม่ใหญ่ก็พลอยมีหน้ามีตาไปกับเขา จะหนุ่มขึ้นอีกเยอะเลย ได้พระลูกชายช่วยประกาศชื่อเสียงและเกียรติคุณด้วยการไปเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดี และมาเป็นกำลังสนับสนุนพระพุทธศาสนาต่อไป

     เพราะฉะนั้น ลาสิกขาไปแล้วก็ให้ปฏิบัติธรรมทุกวัน อย่าให้ขาด เป็นผู้นำบุญ เป็นยอดกัลยาณมิตร เหมือนอย่างเพื่อนนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาที่เขาเป็นกัน

 

ชีวิตสมณะ ชีวิตที่ประเสริฐที่สุด

 

      ใจจริง ๆ แล้ว ครูไม่ใหญ่ไม่อยากให้ลาสิกขาเลย จากไปก็คิดถึงครูไม่ใหญ่คิดถึง แต่เราก็คิดอยู่ข้างเดียวล่ะนะ ก็ไม่เป็นไร ชะตาเราก็อาภัพอย่างนี้ ครูไม่ใหญ่ไม่ชอบไปเป็นพยานในการลาสิกขาให้ใครเลย เห็นพระสึกแล้วทนไม่ได้ มันช้ำใจ แต่เห็นโยมบวชนี่ชอบจังเลย มันปลื้ม เพราะชีวิตพระเป็นชีวิตที่ประเสริฐ เราดูใครเป็นต้นแบบ ก็ดูท่านผู้รู้คือพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์สละตำแหน่งพระเจ้าจักรพรรดิที่จะได้ปกครองโลก ซึ่งภายในอีก 7 วันเท่านั้นจะได้ตำแหน่งนี้ แต่ว่าตำแหน่งนี้พระองค์ก็เป็นมาหลายชาติแล้ว เป็นจนเบื่อ รวยก็รวยจนเบื่อ แล้วก็ไม่เห็นว่าจะได้อะไร จนกระทั่งเห็นเทวทูต 4 คือ คนแก่ คนเจ็บ คนตาย แล้วก็สมณะพระองค์ก็คงไม่อยากเป็นคนแก่ ไม่อยากเป็นคนเจ็บ ไม่อยากเป็นคนตาย จะมียศถาบรรดาศักดิ์ มีพวกพ้องบริวารแค่ไหนก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย ชีวิตก็อย่างงั้น ๆ อย่างนี้ไม่เอา พอเห็นชีวิตสมณะ โอ้! บวชดีกว่าที่จริงเทวทูต 4 นี่ เราก็เห็นกันอยู่ทุกวัน แต่ที่จะคิดได้อย่างท่านไม่ค่อยจะคิดกัน แต่นั่นเป็นความคิดที่ถูกต้องสมบูรณ์ที่สุด

 

       เพราะฉะนั้นเราเอาตัวอย่างของท่านผู้รู้นี่แหละเป็นต้นแบบที่ดีถ้ามนุษย์ทุกคนในโลกมีเป้าหมายเดียวกัน คือ เป้าหมายที่จะทำพระนิพพานให้แจ้ง โลกจะเกิดสันติสุขเลยเมื่อมองเห็นชีวิตของตัวเอง ของผู้อื่น ของเพื่อนร่วมโลก มันก็วนเวียนกันอยู่อย่างนี้ มีแต่ความทุกข์ ชนชั้นสูงเศรษฐีก็ทุกข์แบบเศรษฐี ชนชั้นกลางก็ทุกข์แบบชนชั้นกลาง ชั้นล่างก็ทุกข์แบบชนชั้นล่าง สรุปว่าทุกข์ทุกคน ทั้งทุกข์ประจำ* ทุกข์จร** แล้วก็จะเกิดความเบื่อหน่าย อยากจะหนีทุกข์ถ้ามาตั้งโจทย์เหมือนกันทั่วโลกว่า ทำอย่างไรถึงจะพ้นทุกข์ จบเลยสันติภาพ สันติสุข ความเสมอภาคเกิดขึ้นเลย แล้วก็จะแสวงหาว่า ชีวิตแบบไหนจึงจะไปแก้โจทย์นี้ได้ ก็จะมองเห็นชีวิตแบบเดียวกันกับสมณะ เพราะว่าชีวิตสมณะเป็นชีวิตที่มีเครื่องกังวลน้อย ใช้แต่สิ่งที่จำเป็นเท่านั้น เศรษฐกิจพอดี แค่ปัจจัย 4 ถ้าใจเป็นที่ 5 ก็ทำใจหยุดนิ่งหาทางหลุดทางพ้น อย่างนี้โลกก็เกิดสันติสุข และจะมีความสุขมาก ๆ แล้วก็ยังมีสิ่งที่เราต้องเรียนรู้อีกมาก วิชชา 3 วิชชา 8 อภิญญา 6 ปฏิสัมภิทาญาณ 4 วิชชาธรรมกายจักรวาลวิทยาอะไรอีกเยอะแยะเลย จะศึกษาได้ใจมันต้องเกลี้ยง ๆ ปลอดกังวลต้องหยุดนิ่ง เข้าถึงพระธรรมกายจึงจะไปศึกษากันได้ถ้าชีวิตของฆราวาสจะทำให้ได้อย่างนี้เต็มที่มันยาก เพราะต้องทำมาหากินกัน เพราะฉะนั้นชีวิตสมณะจึงเป็นชีวิตที่ประเสริฐที่สุด

 

* ทุกข์ประจำ หมายถึง ทุกข์ประจำสังขารที่ทุกคนต้องเจอ คือ ความเกิด ความแก่ ความตาย

** ทุกข์จร หมายถึง ความโศกเศร้า พิไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจความคับแค้นใจ ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ความพลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รักที่พอใจ ความไม่สมปรารถนาก็เป็นทุกข์

3 ตุลาคม พ.ศ. 2546

จากหนังสือบางสิ่งที่แสวงหา
โดย พระเทพญาณมหามุนี (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

http://goo.gl/nLZb70