ราวกับเอาโซ่ผูกเครื่องบินไว้

 

        ลูกชื่อ สมบัติ แต่งชาติ ลูกพระธัมฯพันธุ์หัวใจไม่เกี่ยง แห่งตำบลคลองสาม อำเภอคลองหลวง ขอรายงานตัวค่ะ ปีนี้ลูกอายุย่าง 74-ปี ยังสร้างบารมีอย่างเบิกบาน หัวใจลูกเป็นวัยรุ่นที่ปักอักษรย่อว่า อ.บ.ต. (เอาบุญตลอดกาล)_เหมือนเดิมเจ้าค่ะ วันนี้ลูกมีอานุภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ พระผู้ปราบมาร มาถวายเจ้าค่ะ แต่ก่อนที่จะเล่าเรื่อง ลูกขอบอกก่อนว่า ลูกได้เจออานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯมามากมาย เล่าเจ็ดวันเจ็ดคืนยังไม่หมด ซึ่งลูกขอยืนยัน นั่งยัน นอนยัน เป็นพยานให้คนรุ่นหลังได้รับรู้ว่า พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯ พระผู้ปราบมาร ท่านศักดิ์สิทธิ์ ล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ

 

        เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเดือนมกราคม ปี พ.ศ.2553_ช่วงโครงการบวชพระหนึ่งแสนรูป ครั้งที่หนึ่ง ลูกได้เป็นผู้ประสานงานนำทหารในสี่จังหวัดภาคใต้ มาบวช 500-นาย ซึ่งได้รับความเมตตาสนับสนุนจาก พลโทพิเชษฐ์ วิสัยจร แม่ทัพภาค 4_(ปัจจุบัน ท่านเป็นพลเอก ดำรงตำแหน่งผู้ช่วยผู้บัญชาการกองทัพบก)_เพราะท่านมีวิสัยทัศน์กว้างไกล และใจตรงกันกับหลวงพ่อ คือ ท่านอยากเอาธรรมะปูให้เต็มแผ่นดินไทย

 

 

 

        ก่อนจะจบโครงการ ทางพ่อแม่ผู้ปกครองและทางกองทัพ ขอร้องให้พระไปบิณฑบาต แล้วลาสิกขาช่วงบ่ายที่ค่ายสิรินธร จังหวัดปัตตานี เพื่อจะได้ไปโปรดโยมพ่อโยมแม่และญาติโยมภายในค่าย อีกทั้งชาวบ้านในตลาดเมืองยะลา ซึ่งงานสำคัญขนาดนี้ ลูกจึงขอเป็นหนึ่งในทีมจัดงาน รับบุญดูแลประธานในพิธี จึงจำเป็นต้องเดินทางลงใต้ไปด้วยตนเอง แต่เดี๋ยวนี้ทันสมัยมากค่ะ การเดินทางแสนจะสะดวกสบาย ทำให้ลูกสามารถเหาะไปเหาะกลับได้ ดังนั้นลูกจึงไปจองตั๋วเครื่องบิน ทั้งไปและกลับ แบบระบุเวลาเบ็ดเสร็จ ซึ่งตอนไปก็ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตอนกลับ...มีเหตุคลาดเคลื่อนอย่างมากมาย จนลูกต้องขออานุภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯช่วย คือ อยู่ๆท่านแม่ทัพภาค 4_ประธานพิธีในภาคบ่าย ติดราชการด่วน ทุกคนในงานจึงต้องรอ กว่าพิธีลาสิกขาจะเริ่มก็เป็นเวลาบ่าย 4-โมง เมื่อท่านแม่ทัพภาค 4_มาถึง ท่านก็บอกลูกว่า “ป้า...ผมให้เด็กจองตั๋วเครื่องบินให้ใหม่ เป็นสายการบินไทยเที่ยวสุดท้ายออกสองทุ่มครึ่ง ให้ป้าแล้วนะ ป้าไปกับสายการบินเก่าไม่ทันหรอก”

 

        พอฟังดังนั้น หัวใจลูกก็หล่นวูบเลยค่ะ เพราะการบินไทย เขาบินลงที่สนามบินสุวรรณภูมิ เป็นสิ่งที่ลำบากสำหรับลูก เพราะถ้าเป็นสายการบินเก่าจะลงที่สนามบินดอนเมือง จะไม่ไกลจากบ้าน เวลานั่งแท็กซี่กลับก็ปลอดภัยกว่า และที่สำคัญลูกก็อายุปูนนี้แล้ว เดินในสนามบินสุวรรณภูมิ ระยะทางไกลกว่ามาก ลูกคงเดินไม่ไหว ข้อเข่าข้อเท้าของลูกก็มีปัญหา แต่อนิจจา...ณ เวลานั้น เวลามันล่าช้ามาถึงห้าโมงเย็นแล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่ทันแน่นอน เพราะต้องใช้เวลาเดินทางไปสนามบินถึงสองชั่วโมงครึ่ง ซึ่งถ้าจะทันก็มีเพียงวิธีเดียว คือ หายตัวแวบไป แต่ลูกยังทำไม่ได้

 

        ลูกจึงนึกถึงเหรียญปราบมารที่ห้อยคออยู่ แล้วอธิษฐานเว้าวอนต่อพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “หลวงปู่เจ้าขา ช่วยหาโซ่มาผูกเครื่องบินให้ลูกด้วยนะเจ้าคะ ลูกขอเดินทางเที่ยวบินนี้เครื่องนี้เวลานี้เท่านั้น เพราะถ้าไปลงที่สนามบินสุวรรณภูมิไม่ปลอดภัย ลูกกลัวมาก ขอหลวงปู่เมตตาลูกด้วยเถิด”_จากนั้นพอเวลาห้าโมงเย็น ลูกรีบขึ้นรถตู้ทหารออกจากค่ายสิรินธร มีพันเอกทวี เกิดสมบูรณ์ พร้อมกำลังทหารคุ้มกันอย่างหนาแน่นถึงเจ็ดนาย มาส่งลูกอย่างมีเกียรติที่สนามบินหาดใหญ่ เสธ.ทวีปลอบใจลูกว่า “ป้าครับ ไม่ต้องกังวล เรามีตั๋วสองใบ ได้กลับแน่ เดี๋ยวผมจะโทรให้ลูกชายป้ามารับที่สุวรรณภูมิ”_แต่ลูกบอกเสธ.ทวีว่า...โทรตามแล้ว ลูกชายมาไม่ได้ ซึ่งตลอดทางนั้นลูกก็นั่งสมาธิเข้ากลาง อธิษฐานขอพระเดชพระคุณหลวงปู่ตลอดว่า “หลวงปู่เจ้าขา ขอให้ทันๆๆ”

 

        กว่าจะถึงสนามบินก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลาที่เครื่องบินออกไปเป็นชั่วโมงแล้ว และเจ้าหน้าที่ของสายการบินนั้น ก็ปิดทำการจะกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ทำให้ลูกเดินดุ่ยๆไปอย่างสบาย ไม่ต้องตรวจเช็คอะไร ขณะที่ลูกและเสธ.ทวีรีบเดินอย่างเร็ว มุ่งตรงไปยังทางงวงช้างที่ขึ้นเครื่องบิน ก็เห็นสิ่งผิดสังเกตว่ามีผู้โดยสารมากมายนั่งอยู่เต็มสองข้างทาง ลูกจึงหยุดถามว่า...ทำไมมาอยู่ตรงนี้ มีคนตอบว่า “พอเครื่องเริ่มจะออกก็มีของตกกระจายออกจากใต้ท้องเครื่อง เจ้าหน้าที่จึงต้องจัดของใหม่ นี่นั่งรอมาตั้งนานแล้ว เครื่องยังออกไม่ได้”

 

        ตอนนั้น ลูกทั้งดีใจ โล่งใจ อัศจรรย์ใจ และมั่นใจว่า...เป็นอานุภาพความศักดิ์สิทธิ์ของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ทำให้ลูกเกิดเก็บอาการไม่อยู่ คือ ลุกยืนตรงต่อหน้าผู้โดยสารเป็นร้อยๆคน แล้วพนมมือ หลับตา กล่าวดังๆว่า “หลวงปู่เจ้าขา ลูกกราบขอบพระคุณอย่างยิ่งที่หลวงปู่เอาโซ่มาผูกเครื่องบินไว้ เพื่อคอยลูก”_พอคนหลายคนได้ยินเท่านั้นแหละค่ะ ก็บอกว่า “อ้าว...ที่ช้าก็เพราะป้าคนนี้นี่เอง”_แต่แทนที่พวกเขาจะโกรธ กลับตรงรี่เข้ามาหาด้วยความสนใจ ถามกันใหญ่ว่า...ลูกมีพระรุ่นไหนติดตัว ทำไมแรงอย่างนี้ และในขณะเดียวกันเสธ.ทวีก็ทึ่งสุดขีด แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะไม่คิดเลยว่าสิ่งนี้จะเป็นไปได้ ถึงกับพูดว่า “ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ หลวงปู่สุดยอดจริงๆ ผมยอมรับแล้วครับหลวงปู่”

 

        เมื่อลูกกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯแล้ว ก็ตั้งมโนปณิธานว่า จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เพื่อพระพุทธศาสนา...สถาพร ปลอดภัย ตลอดไป หลวงพ่อเจ้าคะ ลูกยังมีเรื่องอื่นๆที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อีกมากเจ้าค่ะ เอาไว้ลูกจะนำมาเล่าเป็นระยะๆนะเจ้าคะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

สมบัติ แต่งชาติ