อยากอยู่อุบลฯ, เอาความจนมาเร่ขาย
อุทาหรณ์ของผู้ประกอบอาชีพที่เป็นมิจฉาอาชีวะ...ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นลูกสาวคนโตของพ่อแม่ เธอมักจะทำบุญตามประเพณี ชอบทำบุญสงเคราะห์โลก และเป็นลูกที่กตัญญู เมื่อเธอหาเลี้ยงตัวเองได้ เธอได้ขอร้องให้แม่เลิกทำงาน และดูแลค้าใช้จ่ายทุกเรื่องของพ่อแม่ แต่นอกจากอาชีพหลักแล้ว เธอยังมีอาชีพเสริม คือ เป็นเจ้ามือหวยใต้ดิน ต่อมาเมื่อฐานะดีขึ้นก็หันมาประกอบธุรกิจเปิดโรงกลั่นเหล้าขาว...ต่อมาไม่นาน ก็มีเหตุให้เธอเสียชีวิต...เธอตายแล้วไปไหน
พลังสตรี...ลุยเล้ย!
หญิงไทยในต่างแดน...แม่สามีชาวเยอรมัน ไม่ชอบเธอ กลัวเธอจะมาเอาสมบัติ สนับสนุนให้ลูกชายดื่มเหล้า พอเมาก็ยุให้ทำร้ายเธอ แต่ด้วยความใจเด็ด เธอไม่ยอมถูกทำร้ายแต่ฝ่ายเดียว เธอสู้จนแม่สามีต้องยอมถอย ส่วนสามีเมาเมื่อไหร่ ก็ต้องพันหัวออกจากบ้านทุกที...อุทาหรณ์ของผู้ชอบเสพยาเสพติด ตายแล้ว จะไปไหน และอุทาหรณ์ของการจองเวร เพื่อจะได้เตือนตนเองว่า อย่าได้จองเวรต่อใครเลย...ที่นี่...มีคำตอบ
คิดก่อนทำก่อน
หญิงใจบุญ...ตั้งแต่เธอได้เจอกับหมู่คณะ ก็เกิดความศรัทธาเลื่อมใส ตั้งหน้าตั้งตาทำบุญทุกบุญกับหมู่คณะอย่างเต็มที่ ต่อมา วิบากกรรมแต่อดีตตามมาทัน เธอล้มป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แต่เธอก็ยังคงสร้างบารมีกับหมู่คณะต่อไป ปฏิบัติธรรมอย่างต่อเนื่อง ใจเกาะเกี่ยวอยู่กับบุญตลอด...น่าอัศจรรย์ เธอไม่เคยเจ็บปวดทรมานเพราะโรคร้ายนี้ เหมือนผู้ป่วยคนอื่นๆเลย บุญส่งผลอย่างไร เมื่อเธอละโลกแล้ว ที่นี่...มีคำตอบ
ทศชาติชาดก เรื่อง พระเตมีย์ ผู้ยิ่งด้วยเนกขัมมบารมี ตอนที่ 22
จากนั้นก็ทรงมีพระราชดำรัสสั่งให้เปิดท้องพระคลังทั้งหมด และให้จารึกแผ่นทองคำติดไว้ ณ เสาท้องพระโรงว่า “ผู้ใดต้องการทรัพย์สมบัติเงินทองของมีค่า ก็จงมาขนเอาไปจากท้องพระคลังหลวงนั้นเถิด”
ทศชาติชาดก เรื่อง พระเตมีย์ ผู้ยิ่งด้วยเนกขัมมบารมี ตอนที่ 21
ประโยชน์อะไรกับการมีบุตรและธิดาซึ่งวันหนึ่งก็ต้องพลัดพรากจากกันในที่สุด อาตมภาพพ้นแล้วจากพันธะซึ่งเป็นภาระผูกพัน ย่อมทราบดีว่า เรามีความแก่ชราเป็นธรรมดา และมีความตายรอคอยอยู่เบื้องหน้า
เดินตามทางของบัณฑิต ตอนที่ ( ๒ )
บุคคลให้ทานไม่ได้เพราะเหตุผล ๒ ประการ คือ ความ ตระหนี่ และความประมาท บัณฑิตผู้รู้แจ้ง เมื่อต้องการบุญพึงให้ทาน คนตระหนี่กลัวความอดอยากยากจน เพราะความกลัวจนนั่นแหละ จะเป็นภัยแก่ผู้ไม่ให้ และจะกลับมามีผลต่อคนพาลผู้หลงผิด ฉะนั้น บัณฑิตพึงครอบงำมลทิน กำจัดความตระหนี่แล้วรีบให้ทาน เพราะบุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๕ ( กัณหาชาลีได้รับอิสรภาพ )
พระราชาเวสสันดรพระองค์ใดเป็นที่พึ่งอาศัยของยาจกทั้งหลาย ดุจธรณีเป็นที่พึ่งอาศัยของสัตว์ทั้งหลาย หรือเป็นที่ไปมาของยาจกทั้งหลาย ดุจสาครเป็นที่ไหลหลั่งไปมาแห่งแม่น้ำทั้งหลาย พระราชาเวสสันดรพระองค์นั้น เมื่อเสด็จประทับแรม ณ ราวไพร ได้พระราชทานพระโอรสพระธิดาแก่ข้าพระบาท
เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๔ ( พระเวสสันดรขอพร ๘ ประการ )
ข้าแต่ท้าวสักกะ เมื่อหม่อมฉันบริจาคทาน ทรัพย์สมบัติ พึงไม่หมดสิ้นไป บริจาคแล้วไม่พึงเดือดร้อนภายหลัง เมื่อกำลังบริจาค พึงทำจิตให้ผ่องใส เมื่อหม่อมฉันพ้นจากอัตภาพนี้ พึงไปสู่สวรรค์ ถึงชั้นดุสิตอันวิเศษ จุติจากชั้นดุสิตมาเป็นมนุษย์ พึงเป็นผู้ไม่เกิดอีก
เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๒ ( กัณหาชาลีถูกทรมาน )
พระโพธิสัตว์ทุกพระองค์ไม่ทรงบริจาคมหาบริจาค ๕ ประการ คือ บริจาคทรัพย์ บริจาคอวัยวะ บริจาคชีวิต บริจาคบุตร บริจาคภรรยา หาเป็นพระพุทธเจ้าได้ไม่ ก็ตัวเราก็เข้าอยู่ในจำพวกพระโพธิสัตว์เหล่านั้น แม้เราไม่บริจาคบุตร และชายา ก็ไม่อาจจะเป็นพระพุทธเจ้าได้เช่นกัน
เวสสันดรชาดก ตอนที่ ๑๑ ( บริจาคกัณหาชาลี )
ดูก่อนพ่อชาลีลูกรัก พ่อจงมาเพิ่มพูนบารมีของพ่อให้เต็ม จงช่วยโสรจสรงหทัยของพ่อให้เย็นชุ่มฉ่ำ ลูกรักขอลูกจงทำตามคำของพ่อ ขอลูกทั้งสองจงเป็นดังยานนาวาของพ่อไม่หวั่นไหวต่อสาครคือภพ เมื่อพ่อข้ามฝั่งคือชาติแล้ว จักยังมนุษย์ และเทวดาทั้งหลายให้ข้ามพ้นด้วย
