ผมไปตามหาดวงแก้วที่สวนป่าหิมวันต์

ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับว่า สิ่งต่างๆเหล่านี้ ผมไม่สามารถคิดไปเองได้ หรือเพ่งจ้องเข้าไปได้ ต้องปล่อยวางให้ใจหยุดนิ่งละเอียดแล้วจะเห็นเอง...ในรอบต่อๆมา บางรอบผมเห็นเป็นดวงแก้วใสๆ หรือองค์พระใสๆหันหน้าออกจากตัวของผมก็มี มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมเห็นตัวเองกำลังนั่งสมาธิอยู่ ใส่ชุดขาว รู้สึกดูดีกว่าตัวจริงของผมเสียอีก

สมาธิ เป็นสิ่งที่ทำได้ ถ้าได้ทำ

ที่ผ่านมาลูกนั่งสมาธิอย่างไม่มีเป้าหมาย ลูกคิดว่า นั่งสมาธิขอแค่ความสงบ ความสบายก็พอ คือ ขอแค่ให้ได้นั่ง นั่งคือนั่ง ส่วนจะนิ่งรึเปล่า ลูกดูเบาไม่เคยที่จะสังเกตวิธีการที่ทำใจให้นิ่ง และจะนึกเสมอว่า ถ้าจะนั่งเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย นั่นเป็นเรื่องยากสำหรับเรา ลูกคงไม่มีบุญขนาดนั้น ลูกจึงได้พบกับความปวด และความเมื่อยเป็นรางวัล

บ้านแก่ง

เรื่องราวเล่าต่อกันมาจาก คุณปู่...พระอาจารย์ท่านหนึ่ง ได้เคยไปพบกับ เงือกหงอนแดง และได้มีการต่อสู้กัน...ชายชราเลี้ยงกระบือคนหนึ่ง ได้เห็นเงือกตัวหนึ่ง มีสีหลายสี นอนขวางแก่งน้ำอยู่ หลังจากกลับมาก็ป่วยเป็นไข้อยู่หลายวัน...เสียงฆ้องประหลาด ที่ชาวบ้านต่างได้ยินในตอนใกล้สว่างของทุกวันพระ ต่อมาชาวบ้านก็ได้ไปพบพระพุทธรูปเก่าแก่ และฆ้องทองคำภายในถ้ำ หลังจากนำมาไว้ที่วัดประจำหมู่บ้านแล้ว ก็ไม่ได้ยินเสียงฆ้องนั้นอีกเลย...เรื่องราวดังกล่าว เป็นเพียงเรื่องเล่าเป็นตุเป็นตะ หรือเป็นเรื่องจริง...