Mobile Versionทบทวนฝันในฝัน วันที่ 9 เมษายน พ.ศ.2553 ช่วงที่ 4เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยากราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงผมเป็นบุตรชายคนที่สามจากพี่น้องจำนวนสี่คน ในสมัยที่ผมเป็นเด็ก ผมใฝ่ฝันเป็นนักวาดภาพ ผู้กำกับภาพยนตร์ เพราะผมเป็นคนชอบวาดรูป แต่คุณพ่อของผมไม่เคยเห็นด้วยเลย เพราะท่านมีความเห็นว่าพวกวาดภาพขายจะไส้แห้ง ต้องออกมาเป็นเถ้าแก่เอง ซึ่งผมก็โดนบังคับให้ช่วยดูแลกิจการที่บ้านตั้งแต่สมัยเป็นเด็กแล้ว ไม่ว่าคุณพ่อของผมจะทำอะไรต้องมีผมเป็นลูกมือช่วยทุกอย่างครับ ถึงที่บ้านจะมีคนงานก็ตามก็ต้องทำ เพราะคุณพ่อของผมถือคติที่ว่า เป็นเถ้าแก่ต้องเป็นทุกอย่าง จึงจะสอนลูกน้องได้ ผมจึงต้องทำทุกอย่างภายในโรงงาน ตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ จัดของ ส่งของ ยกของ เก็บเงิน ติดต่อประสานงาน ซึ่งผมก็ไม่ค่อยจะชอบอาชีพของคุณพ่อของผมสักเท่าไหร่ เพราะคุณพ่อของผมทำอะไรก็มักจะโดนเพื่อนโกง ไม่ว่าผมจะเตือนอย่างไรท่านก็ไม่เคยเชื่อผมเลย จนสุดท้ายต้องเลิกกิจการไป จนผมออกมาตั้งตัวเอง เริ่มต้นด้วยการเปิดร้านขายรองเท้า ซึ่งเป็นธุรกิจที่เมื่อก่อนผมเบื่อมาก ในตอนนั้นผมเป็นหลักของครอบครัว เพราะเหลือเพียงแม่ และน้องที่ยังต้องเรียนอยู่ ผมต้องวิ่งขับรถออกไปขายของตามต่างจังหวัด จนวันหนึ่งผมพบลุงคนหนึ่งซึ่งขายของที่เดียวกับผม หลังจากพูดคุยกันทำให้ทราบว่า แกขายของตั้งแต่หนุ่มจนถึงทุกวันนี้ หลังจากสนทนากับแกแล้ว ผมก็กลับมาคิดว่าหากผมเดินตามรอยเท้าแก ผมก็คงเป็นตาแก่คนหนึ่งที่ขายของไปตามที่ต่างๆ อาชีพนี้ไม่สามารถทำให้ผมรวยได้ ผมจึงกลับมาที่กรุงเทพฯเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ พอดีช่วงปี พ.ศ.2536_น้องสาวของผมชวนให้มาบวชที่วัดพระธรรมกาย โดยให้เหตุผลว่า ที่บ้านของผมยังไม่มีใครได้บวชเลย น่าจะบวชให้คุณพ่อคุณแม่ และยังเป็นต้นทุนบุญของชีวิตในการประกอบธุรกิจในวันข้างหน้า ซึ่งผมฟังน้องสาวของผมเล่าถึงกิจวัตรประจำวันที่จะต้องปฏิบัติในการมาอยู่วัด ก็คิดว่า สบายมาก น่าจะอยู่ได้ ลองสักครั้งหนึ่งในชีวิต บวชแล้วค่อยกลับมารวยก็ได้ครับ ซึ่งในอดีตผมไม่เคยเชื่อเรื่องนรก-สวรรค์เลย เข้าใจแต่ว่าเป็นคำพูดที่เอาไว้สั่งสอนคนไม่ให้ทำความผิด เป็นกฎที่มนุษย์คิดขึ้นมาเองเท่านั้น หลังจากบวชแล้วผมรู้สึกคุ้มค่ามากๆสำหรับระยะเวลาการบวชเพียงแค่ไม่กี่เดือน ทำให้ผมเข้าใจชีวิตมากขึ้น ตั้งแต่วันที่ผมบวชจนถึงทุกวันนี้ ผมจะรู้สึกรักและเคารพครูบาอาจารย์มาก ผมรักชีวิตในผ้าเหลืองมากครับ (คุณครูไม่ใหญ่: นี่แหละ...จึงจำเป็นต้องส่งกุลบุตรมาบวช ในช่วงเข้าพรรษา อย่างน้อยต้องหนึ่งพรรษา ใครเป็นคุณพ่อคุณแม่ต้องพร่ำสอนลูกๆหลานๆว่า บวชให้พ่อให้แม่ อย่างน้อยต้องหนึ่งพรรษา อยู่รับกฐินแล้วออกเดินธุดงค์) ตอนนั้น คิดกลับไปกลับมาว่าจะสึกดีหรือไม่สึกดี แต่ด้วยความเป็นห่วงแม่และน้องมาก เพราะตอนนั้นที่บ้านของผมมีแต่คุณแม่และน้องสาวของผมเท่านั้น หากผมไม่อยู่เกรงว่าจะไม่มีใครดูแล คิดแล้วผมก็สึกออกไปครับ โดยผมปฏิญาณในใจว่า ผมจะออกไปรวย ผมจะเป็นฝ่ายเสบียงให้กับพระพุทธศาสนาให้ได้ครับ เมื่อผมมีเป้าหมายชีวิตว่าต้องรวยให้ได้ เมื่อคิดจะรวยวิธีการก็ตามมา ผมเริ่มขายรองเท้าไปตามสถานที่ต่างๆในกรุงเทพฯ โดยทำหลายหน้าที่ ตั้งแต่เป็นเถ้าแก่ พนักงานขาย พนักงานส่งของ และพนักงานเก็บเงินครับ ทำตัวเป็นเอเย่นต์ทั้งๆที่ผมก็ไม่มีเงิน แต่ถึงเวลาชำระค่าสินค้าผมก็ดิ้นรนหามาให้ได้ทุกครั้ง ผมรักษาเครดิตมาก เพราะกลัวว่าหากคู่ค้าไม่ไว้ใจเรา เราจะเสียเครดิต ผมทำธุรกิจไปพร้อมๆกับทำบุญทุกบุญ ตั้งแต่ผมลาสิกขาออกมา ทำแบบเอาเงินในธุรกิจมาใช้ หมุนเงินแบบตัวแดง จนพี่สาวของผมกลุ้มใจแทน กลัวว่าผมจะล้ม จนไปหาที่ปรึกษาเป็นหมอดู ให้ดูให้ว่าผมจะเป็นอย่างไร หมอดูก็ฟังธงเลยว่า เจ๊งแน่นอน ผมไปไม่รอดแน่ แต่ผมนั้นลูกหลวงพ่อ หลานคุณยาย ผมไม่เชื่อครับ เพราะผมทำบุญมาตลอดหลายปีตั้งแต่เข้าวัดมา แล้วชีวิตของผม มันจะแย่ลงไปได้อย่างไร ผมก็ยิ่งทำบุญมากขึ้นครับ และสิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจในการตัดสินใจคราวนั้น และผมก็ไม่เคยลืมเลย คือ ผมได้มีโอกาสเข้าไปจุดไฟในวันสลายร่างคุณยายอาจารย์ หลวงพ่อครับ...ตอนนั้นผมไม่มีเงินหรอกครับ แต่มันห้ามความอยากจะทำบุญกับคุณยายอาจารย์ไม่ได้ แต่ได้เอาเงินทั้งหมดของธุรกิจทั้งในอดีต ปัจจุบัน และในอนาคต ทั้งหมดมารวมกัน แล้วทุ่มทำบุญในการสลายร่างคุณยาย พอผมถามตัวเองว่า หากผมทำหมดแล้วเจ๊ง จะทำอย่างไร คำตอบที่ได้ คือ ไม่เห็นจะยากอะไร เพราะผมก็ติดลบอยู่แล้ว หากจะติดลบเพิ่มขึ้นไปอีกนิดหน่อย ก็ไม่เห็นมีอะไรที่ผมจะต้องเสียอีกแล้ว เพราะถ้าบุญครั้งนี้ผมไม่ทำ ในวันข้างหน้ามันก็ไม่ใช่ว่าจะมีให้ทำ ไม่ว่าผมจะรวยเท่าไหร่ ผมก็ไม่สามารถกลับมาทำได้อีก เมื่อคิดเช่นนี้ ผมก็ทุ่มเต็มที่ ซึ่งก็แปลก...เรื่องอื่นๆผมอาจจะลืมได้ แต่บุญที่ทำกับคุณยาย ผมไม่เคยลืมเลย คิดครั้งใดผมก็ปีติใจมาก เพราะว่าทำในช่วงที่ผมลำบากที่สุดเลยครับ และก็แปลกมาก...หลังจากทำบุญงานสลายร่างคุณยายอาจารย์ไปแล้ว ชีวิตของผมก็ดีขึ้นไปตามลำดับ การออกแบบรองเท้า ส่วนใหญ่ผมมักจะได้จากการนั่งสมาธิ(Meditation) เวลานั่งดีๆแบบจะลื่นไหลออกมาเองเลย และจะสามารถคิดวิธีการได้ด้วยว่าควรจะทำอะไรบ้าง ฝันในฝันหลับตาฝันเป็นตุเป็นตะ ตื่นขึ้นมาหาว 1 ทีแล้วนำมาเล่าให้ฟังเป็นนิยายปรัมปรากันนะจ๊ะคำตอบ วิบากกรรมที่ทำให้ลูกต้องมาประสบกับเหตุเพลิงไหม้ที่บริษัท ก็เป็นเพราะวิบากกรรมที่ลูกเคยไปแกล้งเผายุ้งฉางของหมู่บ้านที่เป็นคู่แข่งทางการค้า จนได้รับความเสียหาย ผังนี้ได้ติดตัวมา ติดอยู่ในตัวเหมือนระเบิดเวลา เรื่องมีอยู่ว่า...ในหลายพุทธันดรก่อนๆโน้น ลูกเกิดอยู่ในครอบครัวของพ่อค้า ทำการค้าขายผลผลิตทางการเกษตร ซึ่งสภาพสังคมในสมัยนั้นจะเป็นลักษณะที่ทุกๆคนในหมู่บ้านต่างพึ่งพาซึ่งกันและกัน กล่าวคือต่างคนต่างช่วยกันเพาะปลูกพืชผลในพื้นที่ของตนเองหรือเช่าที่ของผู้อื่น จากนั้นแต่ละคนก็จะนำเอาผลผลิตทางการเกษตรของตนเองมารวมกันไว้ที่ตัวแทนของหมู่บ้าน ซึ่งในภพชาตินั้นลูกก็ได้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของหมู่บ้านในการรวบรวมผลผลิตทางการเกษตรดังกล่าวไปขายที่เมืองหลวง ถึงแม้ในขณะนั้นอายุของลูกจะยังไม่มาก ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ แต่ด้วยความที่ลูกเป็นคนที่ขยันขันแข็งและมีความสามารถในการติดต่อค้าขาย จึงทำให้ผลผลิตทางการเกษตรจากหมู่บ้านของลูกขายได้รายคาดีกว่าหมู่บ้านอื่นแทบจะทุกครั้ง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ลูกได้รับความไว้วางใจจากคนในหมู่บ้าน ให้มาทำหน้าที่เป็นตัวแทนของหมู่บ้าน และเป็นผู้ใหญ่บ้านตั้งแต่อายุยังน้อย
จนกระทั่งมีอยู่ช่วงหนึ่ง ตลาดซื้อขายผลผลิตทางการเกษตรเริ่มมีการแข่งขันสูงขึ้น คือ หมู่บ้านอื่นเห็นว่าหมู่บ้านนี้ขายอย่างนี้ดีก็เอาบ้าง และหลายหมู่บ้านก็เริ่มปรับกลยุทธ์ทางการตลาด โดยการรวมตัวแล้วนำผลผลิตทางการเกษตรของตนเองมาขายแข่งกับหมู่บ้านอื่น รวมทั้งหมู่บ้านของลูก
ยิ่งช่วงไหนที่ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาล ผลผลิตทางการเกษตรของแต่ละหมู่บ้านก็จะยิ่งมีปริมาณที่เพิ่มมากขึ้น จนเกือบจะเท่าๆกัน จึงเป็นผลทำให้การค้าขายของลูกได้รับผลกระทบ และถูกแย่งส่วนแบ่งทางการตลาดไปมากพอสมควรด้วยความที่ลูกยังเป็นวัยรุ่นอยู่ ใจจึงร้อน ลูกจึงคิดหาวิธีที่จะทำให้หมู่บ้านของตนเอง สามารถนำสินค้าทางการเกษตรไปขายได้ปริมาณที่มากกว่าและเร็วกว่าหมู่บ้านคู่แข่ง โดยลูกได้เลือกใช้วิธีการกลั่นแกล้งคู่แข่งซึ่งดูจะเป็นทางลัด โดยการรวบรวมสมัครพรรคพวกไปลักลอบเผายุ้งฉาง ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับเก็บผลผลิตทางการเกษตรของหมู่บ้านคู่แข่ง จนได้รับความเสียหายไปหลายหลัง แต่ไม่ใช่ทุกหลัง เพราะลูกต้องการเผาแค่บางส่วนไม่ได้กะเผาทั้งหมด 
เท่านั้นยังไม่พอ ลูกและพรรคพวกยังแกล้งปล่อยวัวและควายที่ชาวบ้านของหมู่บ้านนั้น เตรียมไว้เทียมเกวียนสำหรับขนส่งสินค้า ให้หนีเข้าป่าไปอีกด้วยด้วยเหตุดังกล่าว จึงทำให้ลูกขายสินค้าทางการเกษตรได้ราคาดีสมใจในภพชาตินั้น แต่พอมาในภพชาติปัจจุบัน ผลแห่งวิบากกรรมในครั้งนั้นที่ติดตัวมา ได้ตามมาตัดรอนและกลับมาย้อนส่งผลทำให้บริษัทของลูกถูกไฟไหม้บ้าง...ในที่สุด คำถาม 2.กรรมอะไรที่ทำให้ผมลำบากมาตั้งแต่เด็กจนโต กว่าจะตั้งตัวได้ก็เริ่มเข้าสู่วัยกลางคนไปแล้วครับคำตอบ เหตุที่ทำให้ลูกต้องลำบากตั้งแต่เด็กจนโตในภพชาติปัจจุบัน ทั้งนี้ก็เป็นเพราะมีอีกวิบากกรรมหนึ่งที่สืบเนื่องกับวิบากกรรมในข้อแรก ได้ตามมาส่งผล เรื่องมีอยู่ว่า...ในตอนที่ลูกและพรรคพวกได้ไปเผายุ้งฉางของหมู่บ้านคู่แข่งนั้น คนในหมู่บ้านของลูกกลับไม่มีใครล่วงรู้ถึงแผนการนี้เลย เมื่อผลผลิตจากหมู่บ้านของลูกขายได้ราคาดีมีกำไรมาก พวกชาวบ้านก็รู้สึกดีใจกันใหญ่ ทุกคนต่างก็มีความคิดว่า ผลผลิตคราวนี้ที่ขายดีมีราคาก็เพราะบุญ จึงน่าจะเอาทรัพย์ที่ได้ไปทำบุญร่วมกัน 
และแล้ว พวกชาวบ้านก็ไม่รอช้า รีบพากันไปเสนอความคิดดีๆนี้ให้ตัวลูกได้รับรู้ แต่ตอนนั้น เมื่อลูกได้รับฟังสิ่งที่พวกชาวบ้านนำเสนอแล้ว ลูกกลับมีความคิดเห็นที่แตกต่างออกไปว่า ในตอนนี้ยังไม่อยากจะทำบุญเลย อยากจะเก็บทรัพย์เอาไว้ก่อน เพราะเราควรจะเอาทรัพย์ที่ได้นี้ไปซื้อที่ดิน เพื่อขยายเขตการเพาะปลูกของหมู่บ้านก่อน น่าจะดีกว่า อีกทั้งจะต้องเก็บทรัพย์ส่วนหนึ่งไว้สำหรับจ้างคนงานมาทำการเพาะปลูก เพื่อให้ได้ผลผลิตที่มากขึ้นด้วยด้วยเหตุผลดังกล่าวมาแล้ว ลูกจึงปฏิเสธข้อเสนอของชาวบ้าน ทำให้ตัวลูกและพวกชาวบ้านไม่ได้ทำบุญ แต่อย่างไรก็ตาม ลูกได้ให้สัญญากับชาวบ้าน เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจว่า ขอผลัดไปทำบุญในปีหน้าแทน 
เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปจนครบหนึ่งปี ในปีถัดมานั้น ดินอากาศฟ้าก็กลับวิปริต แปรปรวนและไม่เป็นไปอย่างที่ลูกได้คาดเอาไว้ จึงเป็นผลทำให้ผลผลิตทางการเกษตรลดลงไปกว่าในปีที่ผ่านมา ด้วยเหตุนี้ลูกจึงไม่ได้ไปทำบุญตามที่ลูกได้สัญญากับพวกชาวบ้านเอาไว้ภายหลังจากนั้นได้ไม่นาน หมู่บ้านของลูกยังได้เจอภาวะทุพภิกขภัย ข้าวยากหมากแพง มาซ้ำเติมอีกระลอก ลูกกับชาวบ้านจึงได้มาประชุมปรึกษาหารือกันว่า จะทำอย่างไรกันดี จนในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะพวกเราไม่ได้ทำบุญในตอนนั้นแน่ๆ ซึ่งตัวลูกเองก็ชักจะเห็นด้วยกับเหตุผลนี้ อีกทั้งตัวลูกก็ไม่สามารถหาเหตุผลหรือวิธีการใดที่จะช่วยให้ชาวบ้านพ้นจากวิกฤตินี้ได้เลย เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ลูกและพวกชาวบ้านทั้งหมด จึงได้นำเอาผลผลิตบางส่วนที่เก็บไว้ทำทุน นำไปแปรเปลี่ยนเป็นบุญโดยการนำไปถวายวัดแทน และบางส่วนก็ได้นำไปขายแปรเปลี่ยนมาเป็นทรัพย์ แล้วนำทรัพย์เหล่านั้นไปถวายวัด อีกทั้งบางทีตัวลูกและชาวบ้านก็ใช้กำลังแรงกายที่มี ช่วยกันสร้างเสนาสนะต่างๆให้กับวัด และช่วยกันบำรุงวัด ซึ่งในเวลานั้น ลูกก็ได้ทำบุญทุกๆบุญด้วยความปลื้มปีติ และเบิกบานในบุญเป็นอย่างมาก 
ด้วยบุญที่ตัวลูกและชาวบ้าน ต่างตั้งใจสั่งสมบุญในครั้งนี้กันอย่างเต็มที่ จึงส่งผลทำให้ดินอากาศฟ้าเริ่มดีขึ้นในเวลาต่อมา เมื่อดินอากาศฟ้าดีก็ทำให้ผลผลิตทางการเกษตรของหมู่บ้านของลูกก็พลอยดีขึ้นตามไปด้วย ด้วยเหตุนี้ตัวลูกจึงเริ่มเห็นความสำคัญของการทำบุญ และเริ่มทำบุญมากยิ่งขึ้นไปตามลำดับ
ด้วยเหตุที่กล่าวมาทั้งหมด จึงเป็นเหตุทำให้ลูกต้องเจอกับความลำบากตั้งแต่เด็กจนโตอย่างในภพชาติปัจจุบัน แต่อย่างไรก็ตามความลำบากก็ไม่เคยทำร้ายใคร กลับทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นและเห็นคุณค่าของชีวิตมากขึ้น ในภพชาติปัจจุบัน...ลูกจึงแกร่งให้ลูกหมั่นสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างต่อเนื่องให้มากๆ เพื่อที่วิบากกรรมต่างๆที่ผิดพลาดที่เคยทำมา จะได้ไม่ได้ช่องส่งผล หรือจากหนักก็จะเบา เบาก็จะหาย จนกลายเป็นอโหสิกรรมในที่สุด โปรดติดตามตอนต่อไป คลิกที่นี่ชม Video Scoop ปรโลกนิวส์...บุญนั้นสำคัญจริงๆ
มีปัญหาการรับชมวิดีโอ กรุณากดที่นี่ เพื่อใช้เครื่องเล่นแบบเก่า window media player
http://goo.gl/cvNFa
พิมพ์บทความนี้
