คุณครูสุวภาพ โวหารเสาวภาคย์
(อเมริกา)
ลูกชื่อ สุวภาพ โวหารเสาวภาคย์ อายุ 42 ปี จากซานดิเอโกสหรัฐอเมริกา มีอาชีพเป็นคุณครูสอน Hi school โดยได้รับหน้าที่พิเศษคือดูแลเฉพาะกลุ่มเด็กที่มีปัญหาค่ะ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาลงเอยที่ลูกก็ไปรู้ แทบจะเรียกได้ว่า ถ้าเห็นหน้าลูกก็นึกถึงหน้าของเด็กมีปัญหาขึ้นมาทันที เหมือนจะเป็นโลโก้ไปแล้วค่ะว่า “เด็กดีๆไม่..ถ้าเด็กมีปัญหาเมื่อไหร่ ยกให้สุวภาพจัดการ” แสบๆ ทั้งนั้น เจอแต่ปัญหาทุกวัน จนกลายเป็นคนเครียดไป
ซึ่งจะว่าไปแล้วลูกก็เคยเป็นคนดื้อไม่แพ้ศิษย์เหมือนกันนะค่ะ เพราะเกิดเป็นคนพุทธ แต่ไม่เคยสนใจศาสนาพุทธเลย ทั้งไม่เข้าใจและไม่อยากจะเข้าใจด้วย พอเห็นคนนั่งสมาธิ ลูกก็บ่นว่าปวดขาแล้วค่ะ ทั้งๆที่ยังไม่ได้นั่งด้วยซ้ำ จะดื้อและมั่นใจในตัวเองมาก ไม่เชื่อใครง่ายๆ ยิ่งเรื่องนรก สวรรค์ฟังหูซ้าย ทะลุออกหูขวาไปซะงั้น
จนกระทั่ง ครูที่แสนดื้ออย่างลูกได้เจอดีเข้าให้ ดีที่ว่าคือ เจอครูใหญ่ค่ะ ใหญ่แบบไม่ธรรมดานะค่ะ เรื่องเป็นดังนี้ค่ะ
วันหนึ่ง มีอาการแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับลูก ตื่นขึ้นมาก็มีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวอยากจะนั่งสมาธิ ทั้งๆ ที่ไม่เคยนั่งอย่างจริงจังมาก่อนเลย หลังจากที่นั่งไปก็มีพระรูปหนึ่งผุดขึ้นมาให้เห็นและติดอยู่ในใจตลอด โดยเฉพาะในช่วงที่ใจสงบเพลินๆ ทั้งเวลา นั่ง นอน ยืน นอน ท่านก็ผุดขึ้นมาให้เห็น ลูกแปลกใจมากๆ ว่าท่านเป็นใคร เพราะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เห็นพระองค์นี้อยู่เป็นเดือนๆ
จนวันหนึ่ง น้องชายที่ไม่ได้เจอกันมา 5 ปี ได้เดินทางมาที่อเมริกา ลูกจึงเล่าให้น้องชายฟัง น้องชายก็ส่งรูปพระองค์หนึ่งมาให้ดู พอได้เห็น ลูกก็ขนลุกซู่ค่ะ ใช่เลยพระที่เห็นเป็นเดือนๆองค์นี้แหละ คือหลวงปู่สด วัดปากน้ำค่ะ
พอลูกได้กลับเมืองไทย เจอกับพี่สาวจึงได้เล่าเรื่องดังกล่าวให้ฟัง พี่สาวก็ถึงกับอึ้งค่ะบอกว่า ได้อธิษฐานจิตขอหลวงปู่ฯ ว่า ถ้าลูกมีเชื้อสายสร้างบารมีมากับหลวงปู่ฯ ขอให้หลวงปู่คุ้มครองด้วย เพราะพี่สาวฝันเห็นบ่อยๆ ว่า ลูกหน้าดำคร่ำเครียดและลำบากมาก ซึ่งก็เป็นจริงอย่างนั้น เพราะลูกมีปัญหาจริงๆ ในหลายๆ เรื่อง จนเครียดมากๆ
จากนั้นลูกจึงได้ไปที่วัดปากน้ำ และยืนมองรูปของหลวงปู่ฯ ปรากฏว่าเห็นรูปท่านยิ้มค่ะ ลูกก็น้ำตาไหลรู้สึกว่ามีบุญมากที่ได้มาพบกับท่าน รู้สึกผูกพันกับหลวงปู่มาตั้งแต่บัดนั้น
เมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาลูกก็ได้ติดจานดาวธรรมและได้เจอคุณครูไม่ใหญ่ ได้เป็นนักเรียนอย่างเข้มข้นทาง DMC ตอนนี้รักศาสนาพุทธมาก คิดว่าเดินมาถูกทางและก็นั่งสมาธิทุกวัน
ประสบการณ์การนั่งสมาธิ
วิธีการนั่งอันดับแรกคือ ลูกก็ทำใจให้อยากจะนั่งก่อน แล้วก็นั่งไปเฉยๆภาวนาสัมมาอะระหังไปเรื่อยๆ นั่งทำใจนิ่งๆภาวนาสัมมาอะระหังไปซักพัก ลูกก็รู้สึกว่าตัวค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นๆ ในตอนแรกก็กลัวและตกใจ รีบลืมตาขึ้นมาอาการนั้นก็หายไปเลย พอทราบจาก DMC ว่า เป็นเรื่องปกติจึงปล่อยให้ขยายๆ ต่อไป ขยายจนเคยตัวแล้วค่ะ นั่งทีไรตัวจะขยายทุกที มีความสุขมาก อยากนั่งไปเรื่อยๆ
วันหนึ่ง ดู DMC เห็นข่าวชวนสร้างมหาวิหารหลวงปู่ฯที่แผ่นดินใบบัว จึงตั้งใจอยากจะทำบุญกับหลวงปู่ฯมากๆ และรู้สึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมาทันที เมื่ออยากนั่งก็รีบนั่ง นั่งไปเฉยๆนั่งปั๊บ ใจก็เริ่มนิ่ง แล้วตัวก็เบาๆสบายๆขยายๆมีความสุขมากๆ จึงอธิษฐานขอหลวงปู่ให้มีเงินมาทำบุญ ซึ่งเหลือเวลาเพียงแค่ 2อาทิตย์เท่านั้น แล้วก็มหัศจรรย์ค่ะ อยู่ๆก็มีเงินเข้ามาแสนกว่าบาท งงเหมือนกันว่าเข้ามาได้ยังไง จึงได้ทำบุญกับหลวงปู่ฯ1 แสนบาททันที ดีใจเป็นประวัติศาสตร์ เพราะเป็นครั้งแรกที่อยากทำด้วยตัวเองแล้วทำได้สำเร็จ และเป็นครั้งแรกที่ทำบุญแล้วได้ซึ้งถึงคำว่า “ปลื้ม”ค่ะ
แต่ก่อนนะคะไม่อยากจะเซด (Said) ค่ะ ถ้าพูดถึงเรื่องทำบุญนี่นะคะ เหนียวมากค่ะ ถ้าให้เงินพี่ให้เงินน้องไม่มีปัญหาแต่ถ้าทำบุญทำทาน ละก็ 10-20 เท่านั้น แต่อธิษฐานร้อยแปดพันเก้า ยาวเป็นกิโล เลยค่ะ เคยได้ยินคนพูดกันว่า ทำบุญแล้วปลื้ม ปลื้มเป็นตัวยังไงไม่เคยรู้จัก เขามาบอกบุญก็ทำไปงั้นๆ “ไม่ปลื้ม” แต่ครั้งนี้ปลื้มสุดๆ นึกทีไรเป็นปลื้มทุกที น้องชายเคยเล่าว่า ทำบุญแล้วไม่มีทางจน ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่มีทางจนจริงๆ ได้เงินมาเรื่อยๆอย่างสบายๆ ทำบุญจนคุ้น รวยจนเคยแล้วคะ
และในด้านของการทำงาน อย่างที่ทราบว่าลูกได้รับหน้าที่พิเศษในการดูแลเด็กที่ดื้อเป็นพิเศษ เวลาสอนต้องอดทน เมตตาและใจเย็นอย่างเป็นพิเศษด้วย เพราะเด็กๆแต่ละคนอารมณ์รุนแรงและก้าวร้าวมาก แต่ก่อนลูกก็อดทนแบบต้องท่องว่า “อดทนๆ” แต่พอได้นั่งสมาธิบ่อยขึ้นก็เกิดปัญญาและใจละเอียดขึ้น อดทนเหมือนไม่ต้องอดทนค่ะ คือพอใจเราขยายเราก็เข้าใจธรรมชาติจิตใจของเค้ามากขึ้น เอาความเข้าใจเดินหน้า เป็นมิตรกันก่อน ถ้าร้อนมาเราก็เย็นไป เมื่อเราเย็นไปเดี๋ยวเค้าก็จะเย็นมา พูดจากันรู้เรื่องเป็นเหตุเป็นผล มากกว่าที่เป็นฟืนเป็นไฟ
ตอนนี้ลูกไม่เครียด และไม่รู้สึกว่าเป็นปัญหาอีกเลย แต่กลับมีความสุขที่ได้ทำให้เด็กๆกรุ๊ปนี้ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่และเวลาเห็นเค้าเรียนจบ รู้สึกภูมิใจเหมือนเรามีส่วนช่วยผลักดันให้เด็กๆสามารถเข้าสู่สังคมได้
ลูกขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่มากๆ ที่ได้เปิดตา เปิดใจของลูก ให้เข้าใจเรื่องบุญและพระพุทธศาสนา ลูกรักคุณครูไม่ใหญ่และวัดพระธรรมกายมากค่ะ
