การเจริญสติให้อยู่กับปัจจุบัน

 

 

ปัจจุบันสำคัญที่สุด

 

  

 

เวลาแห่งชีวิต

 

        “เวลา”  เป็นสิ่งที่มีค่ามาก  เพราะเมื่อมันผ่านไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับคืน  แต่คนเรามักจะใช้เวลาหมดไปกับสิ่งที่ไร้สาระ  บ้างก็มัวแต่นึกถึงอดีตที่ผ่านเลยไปแล้ว  หรือฟุ้งฝันถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง  ปล่อยให้วันเวลาผ่านไปอย่างไร้คุณค่า  เราควรให้ความสำคัญและใช้ประโยชน์  จากวันเวลาที่ผ่านไปให้มากที่สุด  จะได้ไม่ต้องมาเสียดายในภายหลังว่า  “รู้อย่างนี้น่าจะทำอย่างนั้น...น่าจะทำอย่างนี้”  โดยเฉพาะเวลาในปัจจุบันเป็นช่วงเวลาที่เราต้องให้ความสำคัญมากที่สุด  เพราะเป็นเวลาที่เราต้องให้ความสำคัญมากที่สุด  เพราะเป็นเวลาที่เราจับต้องได้  สามารถกำหนดชะตาชีวิตเราได้  ในเรื่องนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ตรัสยืนยันไว้ใน  ภัทเทกรัตตสูตร  มีใจความว่า..

 

         “ปัจจุบันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด  เพราะอดีตได้ผ่านไปแล้วอนาคตยังมาไม่ถึง  ทั้งอดีตและอนาคตจึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรสนใจ  สิ่งที่ควรให้ความสนใจคือ  ปัจจุบัน  ที่นี่  และเดี๋ยวนี้”

 

          และตรัสอีกว่า  “บุคคลไม่ควรคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว  ไม่ควรมุ่งหวังในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง  บุคคลใดเห็นแจ้งในปัจจุบันธรรม  ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในธรรมนั้นๆ  ผู้นั้นควรเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ควรทำความเพียรเสียในวันนี้หรือไม่  เพราะการผัดเพี้ยนกับความตาย  ไม่มีใครทำได้  ผู้รู้  ผู้สงบ  ย่อมเรียกผู้ที่มีความเพียรไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืนว่า  “ผู้มีราตรีเดียวเจริญ”

 

 

 

การเจริญสติให้อยู่กับปัจจุบัน

 

 

           เมื่อเรารู้แล้วว่า  เวลาปัจจุบันสำคัญที่สุดเราก็ควรมีสติอยู่กับปัจจุบัน  เพราะถ้าเราทำปัจจุบันให้ดี  เมื่อเวลาผ่านไปมันจะกลายเป็นอดีตที่น่าจดจำ  และยังเป็นรากฐานไปสู่อนาคตที่เจริญรุ่งเรืองในภายภาคหน้าอีกด้วย  โดยเฉพาะในเรื่องการปฏิบัติธรรม  ยิ่งต้องให้ความสำคัญกับปัจจุบันขณะเพราะเป็นการเจริญสติให้อยู่กับปัจจุบันโดยตรง  ไม่ส่งจิตเที่ยวไปภายนอก  มีใจตั้งมั่นในอารมณ์เดียว  ถ้าทำได้  เดี๋ยวก็จะพบที่พึ่งภายใน  ที่อยู่ในใจของเราเอง

 

 

 

แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก
โดยพระมหาเถระ รุ่นปี พ.ศ. 2534 หน้า  215 - 216