ชี้ทางก็ได้บุญ

ณ ป่าประดู่ลาย

 

เหล่าวนิพกถามทาง

ชี้ทางก็ได้บุญ 

            (อังกุระมานพถามบุพกรรมของรุกขเทวดา) 

            (รุก.) : เมื่อก่อน เราเป็นช่างหูก อยู่ในโรรุวนคร เป็นคนกำพร้าเลี้ยงชีพโดยความลำบากนัก เราไม่มีอะไรจะให้ทาน เรือนของเราอยุ่ใกล้เรือนของอสัยหเศรษฐี ซึ่งเป็นคนมีศรัทธา เป็นทานบดี  มีบุญอันทำแล้ว เป็นผู้ละอายต่อบาป

            พวกยาจกวนิพก มีนามแลโครตต่าง ๆ กัน ไปที่บ้านของเรานั้น พากันถามถึงเรือนของอสัยหเศรษฐีกะเราว่า ขอความเจริญจงมีแก่ท่านทั้งหลาย พวกเราจะไปทางไหน ทานเขาให้ที่ไหน

            เราถูกพวกยาจก วนิพกถามแล้ว ได้ยกมือเบื้องขวาชี้บอกเรือนของอสัยหเศรษฐีแก่ยาจกวนิพกเหล่านั้นว่า ท่านทั้งหลายจงไปทางนี้  ความเจริญจักมีแก่ท่านทั้งหลาย ทานเขาให้อยู่ที่นั่น เพราะเหตุนั้น ฝ่ามือของเราจึงให้สิ่งที่น่าปรารถนา เป็นที่ไหลออกแห่งวัตถุที่รสอร่อย ผลบุญย่อมสำเร็จที่ฝ่ามือของเราเพราะพรหมจรรย์นั้น.

อังกุรเปตวัตถุ เล่ม ๔๙ หน้า ๒๓๘ 

 

 

 

พืชแม้น้อยหว่านแล้วในนาดี

นาดีได้บุญมาก

            (อินทกเทพบุตรกราบทูลพระพุทธองค์) : พืชแม้มากที่บุคคลหว่านแล้วในนาดอนผลย่อมไม่ไพบูลย์ ทั้งไม่ยังชาวนาให้ปลื้มใจ ฉันใด 

            ทานมากมายอันบุคคลเข้าไปตั้งไว้ในบุคคลผู้ทุศีล ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมไม่มีผลไพบูลย์ ทั้งไม่ยังทายกให้ปลาบปลื้ม 

            พืชแม้น้อยอันบุคคลหว่านแล้วในนาดี เมื่อฝนหลั่งสายน้ำโดยสม่ำเสมอ ผลย่อมยังชาวนาให้ปลาบปลื้มใจแม้ฉันใด ทานแม้น้อยอันบุคคลบริจาคแล้วในท่านผู้มีศีล มีคุณความดี ผู้คงที่บุญย่อมมีผลมากฉันนั้นเหมือนกัน 

            ทานอันบุคคลให้แล้วในเขตใดมีผลมาก ควรเลือกให้ในเขตนั้น 

ทายกเลือกให้ทานแล้วย่อมไปสู่สวรรค์ ทานที่เลือกได้ พระสุคตทรงสรรเสริญ 

ทักขิไณยบุคคลเหล่าใดมีอยู่ในโลกนี้ ทานที่ทายกให้แล้วในทักขิไณยบุคคลเหล่านั้น ย่อมมีผลมาก เหมือนพืชที่หว่านแล้วในนาดีฉะนั้น. 

อังกุรเปตวัตถุ เล่ม ๔๙ หน้า ๒๔๖

 

เปรตผู้เคยด่าภิกษุ

ภิกษุเทียมมิตร

            (เปรต) : ชาติก่อน มีภิกษุรูปหนึ่งเป็นเจ้าอาวาสอยู่ในอาวาสของข้าพเจ้า ท่านมีปกติริษยา ตระหนี่ตระกูล มีใจกระด้าง มักด่าบริภาษ ได้ยกโทษภิกษุอาคันตุกะทั้งหลายที่เรือนของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าฟังคำของภิกษุนั้นแล้วได้ด่าภิกษุทั้งหลาย เพราะผลแห่งกรรมนั้น ข้าพเจ้าจึงจากโลกนี้ไปสูเปตโลก 

            (พระมหาโมคคัลลานเถระ) :  ภิกษุที่เข้าไปสู่ตระกูลของท่านไม่ใช่มิตรแท้เป็นมิตรเทียม เป็นคนมีปัญญาทราม ทำลายขันธ์ละไปแล้ว ไปสู่คติไหนหนอ 

            (เปรต) : ข้าพเจ้ายืนอยู่บนศีรษะของภิกษุผู้มีกรรมอันลามกนั้น กุลุปกภิกษุ (ภิกษุผู้คุ้นเคยกับตระกูลตน) ไปเกิดเป็นเปรตบริวารของข้าพเจ้า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ชนเหล่าอื่นถ่ายมูตรคูถลงในเวจนี้ มูตรคูถเป็นอาหารของข้าพเจ้า และข้าพเจ้ากินมูตรคูถนั้นแล้ว ถ่ายมูตรคูถสิ่งใดลงไป กุลุปกเปรตนั้นก็เลี้ยงชีพด้วยมูตรคูถนั้น. 

                                       คูถขาทิกเปตวัตถุ เล่ม ๔๙ หน้า ๕๕๙