ชีวิตเปลี่ยนแปลงเหมือนได้ชีวิตใหม่

หลายๆคนอาจจะไม่รู้ซึ้งคำว่าพระพุทธศาสนา แต่สำหรับผมแล้วรู้สึกว่า ไม่ว่าจะเกิดกี่ภพกี่ชาติก็ขอเกิดภายใต้บวรพระพุทธศาสนา เพราะในอดีตผม มีความเข้าใจผิดหลายอย่างเกี่ยวกับศาสนาพุทธ ผมชอบเรื่อง เข้าทรง ไหว้เทพเจ้า โดยเข้าใจผิดว่า พระพุทธเจ้าก็คือ ปางหนึ่งของพระนารายณ์ ผมนับถือเทพมาเกือบ 10 ปี

ทั้งหมดในชีวิตของพ่อและแม่

ยิ่งใช้ชีวิตอยู่ในผ้าเหลืองนี้นานวันเข้า ผมก็ยิ่งซาบซึ้งว่า ชีวิตพระเป็นชีวิตที่ประเสริฐที่สุด ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ครับ เหตุที่ทำให้ผมเข้าใจความ “ประเสริฐสุดซึ้ง” เพราะผมเคยใช้ชีวิตแบบ “แสบสุดอึ้ง” มาแล้วนั่นเอง เมื่อครั้งวัยรุ่น ผมดำเนินชีวิตตามกระแสโลก สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ผม “สนุกสนาน” แต่พ่อกับแม่ “เศร้าสนิท” พร้อมนำเรื่อง “ปวดหัว” มาทำให้ท่าน “ปวดใจ” เป็นประจำ ผมรู้อยู่เต็มอกว่า ทำให้ท่านเสียใจ แม้จะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่คิดกลับตัว เพราะคบคนพาลเป็นมิตร จึงเป็นพิษกับชีวี ผมหลงทำผิด “สูบ เสพ เสี่ยง” ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเมื่ออายุครบ 20 ปี แม่จึงเอ่ยปากว่า “บวชให้แม่หน่อยได้ไหม”

เตรียมงานตักบาตรพระ ที่ศาลายา

เหลือเวลาอีกเพียงแค่ 2 วันเท่านั้น ก็จะถึงวันที่ชาวพุทธในเขตพุทธมณฑลจะได้ร่วมกันเป็นสักขีพยาน และได้ร่วมกันสร้างมหากุศลอันยิ่งใหญ่ในพิธีตักบาตรพระ 1,250 รูป ณ ถนนเลียบคลองทวีวัฒนา ตำบลศาลายา อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม ในวันเสาร์ที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2552 ที่จะถึงนี้ ซึ่งชาวศาลายาเค้าคอนเฟิร์ม มาว่าถนนเลียบคลองทวีวัฒนาเส้นนี้เป็นถนนเลียบคลองที่สวยที่สุดในเขตพุทธมณฑล

จดหมายของอาสาพันธุ์ตะวัน

ก่อนที่ผมจะก้าวมาเป็นอาสาพันธุ์ตะวัน รุ่นที่ 1 นั้น ผมยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยครับว่า จะเข้ามาสร้างบารมีในวัดได้ เพราะดูจากชีวิตในอดีตแล้วไม่น่าจะเดินทางเข้ามาเส้นทางนี้ได้ คงจะใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วๆไป ที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีแก่นสารอะไร ก็เพราะในช่วงเรียนระดับ ปวส. ช่างไฟฟ้า ผมเป็นเด็กช่าง ชีวิตช่วงนั้นเป็นชีวิตที่ค่อนข้างที่จะมืดมนครับ เพราะสังคมสิ่งแวดล้อม อยู่ในวงเหล้า การพนัน อบายมุขทุกอย่าง เพราะระบบ รุ่นพี่นั้นแรงมาก ผมเพิ่งจะมาดื่มเหล้าเป็นก็ช่วงขึ้น ปวส.1 สังคมนำพาชีวิตผมไปในทางเสื่อม ช่วงที่เรียน คำว่าศีล ก็ไม่มีในใจของผมเลยแม้แต่ข้อเดียวครับ ถือคติว่า เที่ยวไหน เที่ยวกัน เมาไหน เมานั่น ชีวิตไม่ต้องคิดอะไรมากเพราะคิดว่ามันเป็นปกติธรรมดาของลูกผู้ชายที่เขาทำ กันว่า อย่างนี้สิ เขาถึงจะเรียกว่า Man

จดหมายพระธรรมทายาท

พวกกระผมต้องอยู่กันแบบทำไปใช้ไปครับ กลางวันช่างก็มาทำ กลางคืนพระก็จำวัด บรรยากาศที่นี่ในตอนแรกจึงค่อนข้างจะทุลักทุเลพอสมควร แต่ก็ทำให้ทุกรูปรักและสามัคคีกันมาก สมเป็นรุ่นบุกเบิกจริงๆ

นักเรียนทุนตะวันธรรม (3)

นอกจากนี้ ท่านยังได้เล่าให้ผมฟัง ถึงการศึกษาต่อในระดับปริญญาโท และปริญญาเอกในสาขาวิชาพุทธศาสตร์ เพื่อที่จะรวบรวมคำสอนดั้งเดิมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้กลับคืนมาอีกครั้ง คำว่า “รวบรวมคำสอนดั้งเดิม” ทำให้ผมรู้สึกสะดุดใจมาก และอยากที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการรับบุญตรงนี้ จึงตัดสินใจในวันนั้นเลย

อัศจรรย์....รอดตาย, หายป่วย เพราะสมาธิ

เท่านั้นแหละครับ แผ่นเหล็กไปเกี่ยวกับสายไฟ ทำให้กระแสไฟ 220โวลต์วิ่งเข้าสู่ร่างกาย มือของกระผมยึดติดแผ่นเหล็กแน่น ความเจ็บปวดชาหนึบไปถึงปลายเท้า รู้ทันทีว่าความตายมาถึงแล้ว กระผมหลับตาลง ยอมรับความตายอย่างมีสติ พร้อมกับใจคลายความห่วงกังวลทั้งหมด มุ่งกลับฐานที่เจ็ดทันที

สิ่งอัศจรรย์ในวันพระใหญ่

เมื่อวันที่ 5 เมษายน ซึ่งเป็นวันพระใหญ่ ก็มีการลงสวดพระปาติโมกข์ ในระหว่างที่กระผมฟังพระปาติโมกข์อยู่นั้น ก็ได้หลับตาเบาๆ ทำใจหยุดนิ่งเฉยๆ อยู่ที่ศูนย์กลางกายอย่างสบายๆ สิ่งอัศจรรย์ก็เกิดขึ้นครับ ซึ่งในตลอดชีวิตของกระผมไม่เคยประสบมาก่อน คือ อยู่ๆก็มีองค์พระแก้วใสเกตุดอกบัวตูมมาปรากฏอยู่กลางท้อง

เธอ...ต้องอดทน

เรื่องของคนสู้ชีวิต...เธอเกิดมาในครอบครัวชาวจีน เป็นลูกสาวคนโต ต้องช่วยทำงานบ้านตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ ตามความเชื่อของชาวจีนที่ว่า ลูกสาวจะต้องคอยช่วยพ่อ-แม่ทำงาน พอโตขึ้นก็ถูกบังคับให้แต่งงานแบบคลุมถุงชน...เธอและสามีต้องอดทนต่อสู้ชีวิต โดยไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา...มาร่วมกันศึกษาชีวิตของเธอในแบบของโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา

ผีบ้านเช่า

ผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอมักมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องแปลก ลี้ลับ...ครั้งหนึ่ง ตอนที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านเช่าหลังหนึ่ง ในแต่ละคืน จะมีเงาสีดำ รูปคน ตัวใหญ่มาก ลอยมาทางหน้าต่าง พุ่งตรงมาทับร่างของเธอที่นอนอยู่ เป็นเช่นนี้เกือบทุกคืนจนเธอชินชา...อีกครั้งหนึ่ง เธอฝันเห็นชาย ร่างกำยำ 3คน นุ่งผ้าหยักรั้งสีแดง ไม่สวมเสื้อ มาหว่านล้อมให้เธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง...ต่อมา ไม่นาน เธอก็ฝันเห็นชาย 3คนนี้อีก...และอีกหลายเรื่อง...เรื่องไหนจริง เรื่องไหนไม่จริง เรื่องไหนเธอคิดไปเอง...ที่นี่มีคำตอบ