1 ครั้ง
บทกลอนนี้แต่งโดย ตะวันธรรม ถ่ายทอดความรู้สึกของแม่ที่มีต่อลูกเมื่อถึงเวลาลาทางโลกเพื่อบวช แม้จะมีน้ำตาแต่แม่มั่นใจในทางที่ลูกเลือกเดิน เธอภาวนาให้ลูกไปถึงนิพพาน และไม่ห่วงใยสิ่งที่เธอปล่อยไป เพื่อให้ลูกมีโอกาสศึกษาคำสอนพระอุปัชฌาย์และเป็นเนื้อนาบุญให้แก่มนุษยชาติ แสดงถึงความรักและการสนับสนุนในเส้นทางธรรม.
-น้ำตาแม่
-การบวชของลูก
-ความรักและการปล่อยวาง
-การเดินทางสู่พระธรรม
-คำสอนพระอุปัชฌาย์