การให้ทานและความดีในชีวิต : หน้า 45/46

ชาติโดยเฉพาะพระราชา พระนางจึงได้กล่า ว่า ชาติดังกล่าวเป็นหญิงรับใช้ของเศรษฐี เป็น ผู้ดำรงวาระรัง เลี้ยงชีพโดยชอบธรรม มีดี ไม่ ทำบาปทั้งในที่ดีและในดื่น นางเห็นพระปัจเจก พุทธเจ้า กำลังเดินไปปินทบผ่าน หน้าบ้าน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองวิการะหายเพราะทำงานหนัก เพิ่งจะได้รับ อาหารที่เจ้าของเลี้ยงมามาให้เพียงเล็กน้อย แต่เพราะ มีจิตเสื่อมโลภอยากฉวยทาน จึงติดใจฉวยอาหาร ส่วนนี้แต่พระปัจเจกพุทธเจ้า เพราะผลแห่งกรรม นั่นจึงทําให้นางได้มาเป็นอัครมเหสี ผู้เลิศกว่าหญิง ในแดนฝันุพฤพี ครั้นพระราชาและพระเมฆี ก็รำล่ำบูชาพุทธรรม ของตนโดยพิศดาร ให้กับมหาชนได้รับฟังเช่นนั้น แล้ว ต่างมีจิตเป็นกุศลเช่นเดียวกันว่า ต้องเอาบู ตอญญ ทำสมบัติสมบัติ จะไม่ผิดไปเกิดเป็น คนอบกาญญูอีก ซึ่งเป็นสมบัติไม่ได้ ก็ตอเริ่ม ต้นด้วยการให้ทาน จากนั้นนั่งลงพระอังคมจิต เป็นสมานฉันท์ ทรงให้สร้างศาลา ๕ แห่ง คือ ที่ ประตูเมือง ๑ แห่ง ที่ใจกลางเมือง ๑ แห่ง และที่ ประตูพระราชอี ๑ แห่ง ทรงบิณฑบาตทุก ตอนชีวิต ทรงรักษาศีล เมื่อถึงวันพระก็ทรงบำรุง อุโบสถ ศีล ดำรงตนเป็นต้นบุญต้นแบบของมหาชน ครั้นละโลกแล้วก็ได้ไปเสวยสุขในสวรรค์ เราจะเห็น ว่า ชีวิตของผู้ที่รักตนเอง กลัวความ ลำบากยากจนนัน เขาจะไม่ยอมให้ความตระหนี่ มามีอิทธิพลเหนือจิตใจ จะไม่หวังแสนเสียดาย ทรัพย์ของตน ยิ่งมากยิ่งให้มาก ให้แล้วก็อยาก ให้ดี และไม่เคยอิ่มใจในการให้ทานเลย เหมือนทะเล ไม่อ้วนด้วยน้ำ เพราะยิ่งให้ก็ได้ หวนคือใด ให้คือ เรียก นี่คือคนที่ตัวเองอย่างแท้จริง และได้ ออกแบบชีวิตของตนเป็นอย่างดี ทุกครั้งที่ทำบุญ ก็ ทำด้วยจิตที่เสวยสุขทรงจริงๆ เป็นการทำอย่าง เต็มกำลัง ไม่ใช่ตามกำลัง ทำอย่างสุดหัวใจ ไม่ใช่ ทำด้วยความจำใจ ทำแล้วก็ต้องรู้จักอธิษฐาน เป็นการตั้งสำเร็จไว้ด้วย