ข้อความต้นฉบับในหน้า
ในสังคมปัจจุบัน มนุษย์ส่วนใหญ่วนในโลกธรรม ~ ประกอบ คือฉลาดเฉลียวสล่า มิ่งเสื่ยมพอ มีสุขีทุกข์ มีธรรมสัจจะมีนิสัยกา นี้ในธรรมะที่เกิดขึ้นมา พร้อมกับเด็ก ผู้อยู่ในคิล อยู่ในโลก ต้องตกอยู่ในสิ่งเหล่านี้ทั้งนั้น ส่วนพระปฐดาได้เข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิต บรรลุธรรมอรหัตแล้ว จึงไม่น่าท่วมใจในโลกธรรมทั้งหลาย ใจท่านเป็นหนึ่ง มีพระนิพพานเป็นอารมณ์ใจหยุดในหยุดอยู่ในกลางของกลางตลอดเวลา
ผู้อ่านถึงธรรมที่ละเอียดนั้น ก็มีพระมหากุณาอภิอณุโคมณ์ธรรมไปยังสงสัษสติในดวงตาน้อย ให้ได้ด่วงแหงดงธรรม ได้รับรู้ทราบว่า รสแห่งธรรมะนะสึ่งปังเป็นอย่างไร พระอรหัตกรที่เป็นอุปพุทธะจันทร์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามีเป็นจำนวนมาก ที่เข้าไปในจุดแห่งความสุขแท้จริง ดังนั้นท่านก็มีธรรมอยู่ในใจ แล้วเวลานี้ทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บรรเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ ท่านก็มีทุกข์บันเทิงกันอยู่ในใจ
สำหรับอย่างนี้ จำเป็นที่จะต้องตั้งธงมากบุญจะเป็นเบื้องหลังของความสุขในใจของเรา เพราะส่วนลึกของเรานั้นคือความสุขเพราะชีวิตหลังความตายเนี่ยนาน เมื่อเรายังมีặหายใจอยู่จึงต้องสร้างบารมีให้เต็มที่ ไม่ให้ขาดเลยแม้แต่วันเดียวทั้งวัน ทั้งคืนให้ท่านรักษาศีล เจริญภาวนา ทำไปพร้อมๆ กัน เพื่อบุญบารมีของเราจะได้พูนขึ้นทุกๆ วัน
บุญเป็นคำๆ เดียวสั้นๆ แต่ทรงคุณและมีความหมายต่อตัวเรา มาก เวลาจะทำบุญอะไร อย่าไอปิดคำว่าเป็นบุญเล็กๆ น้อยๆ ทำไปคงไม่เกิดผลอะไร กรากะทำได้ในโลกันต์ทำไปแล้ว จะไม่ส่งเลยไม่มี เราทำบุญวันละจี้ จิตใจแก่มใสขึ้นทุกวัน เพราะบุญในตัวของเราเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนหยาดน้ำอ้อยๆ หยาดลงบนหน้าผากทุกๆ วัน ในที่สุดก็เต็มเต็มได้ เพราะฉะนั้นทำกันไปเรื่อยๆ โอกาสที่จะบารมีจะได้บังเกิดขึ้น เพื่อจะได้ใช้สร้างบารมีอย่างๆๆ ชันใน เราได้เป็นนักนอนแห่งสมมุติธรรม รวมทั้งการได้บรรลุธรรมผลอันพิพากษา ก็ต้องอาศัยบุญหา
ชาวสวรรค์เข้านในในคำสุมบุญมาก เพียงแต่