การบูชาวัดและการค้นหาความจริง : หน้า 27/82

26 "เคยบูชาวัดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2539 เพราะไม่เข้าใจว่าวัดเอาเงินไปทำอะไรยังงั้ มามาก น เมื่อจากมีคนชวนทำบุญสร้างพระธรรมกายประจำตัว 2 องค์ ตั้ง 20,000 บาท อีกทั้งยังมีแต่ข่าวโจมตีวิตกวิตก ก็เลยตัดสินใจมาพิสูจน์ให้เห็นว่า..วัดเป็นอย่างไรกันแน่ ซึ่งพอมาถึงก็เห็นคนจำนวนมากนั่งสมาธิกันอย่างสงบเต็มสาธรามภายสกาล เห็นห้องน้ำเป็นพัน ๆ ห้อง มีข้าว มีน้ำแจกให้กินฟรี มีนักศึกษายืนยันให้อย่อต้อนรับ แถมมารับลูกเราไปเลี้ยงแทนให้ในช่วงที่เราไปประกิจกรรมมั่งสมาธิ พอเห็นแบบนี้ ด้วยความที่เราเป็นนักธุรกิจ ต้องหมุนเงินลงทุนบวกกลบหนี้ตลอดเวลา จึงคำนวณออกว่า..แจกข้าวให้คนกินฟรีอะ ขนาดนี้ วัดต้องใช้งบค่าใช้จ่ายเท่าไร สร้างห้องน้ำเอขนาดนี้ ต้องใช้เงินมากขนาดไหน อีกทั้งการทำให้เยาวชนศษย์ออมบำเพ็ญประโยชน์ที่วัด โดยไม่ไปเตร็ดเตร่เที่ยวห้าง มั่งสมติดเกมวัดนี้..มีวิธีการสอนอย่างไร ซึ่งพอเราถูกคิดได้อย่างนี้ น้ำตามันไหลออกมาเลย รู้สึกเสียใจที่เข้าใจผิด เพราะหลงเชื่อข่าวจึงบอกกับตัวเองตอนนั้นว่า เราน่ะ..บาปมาก ที่หลงพ่อสอน ไม่ให้คนทำชั่ว และสร้างวัด ก็ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เรายังไปคิดไม่ดี กับท่าน ตัวเราชะอีก ที่เกิดมักไม่เคยช่วยใครเลย หลังจากเราหายสงสัยเรื่องวัดแล้ว วัน ๆ ก็วกวนอยู่กับการทำมาหากิน แต่มันวันก็ยังเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากต้องหาเงินไปใช้หนี้ที่โอที ธนาคารหลายล้านบาท คือ ทำงานแบบไม่มีเวลานอน โหมเอาชีวิตแลกกับเงินจนเหนื่อยสายตัวแทบขาด จนกระทั่งปี พ.ศ. 2549 อยู่ ๆ ก็มีอาการตัวซีดเหลือง