ความพยายามของชายหนุ่มในกรุงเทพฯ : หน้า 14/16

หมู่บ้านนอกอากาศคนหนึ่ง เสียงโชคเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ ทั้งนี้ไม่ได้มีความรู้อะไรเลย เนื่องจากได้ทราบว่าที่เพื่อนเล่าให้ฟังว่ายังโรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ กำลังรับสมัครนักการโรงไม่จำกัดวุฒิการศึกษา จึงรีบมารามกรุงเทพและเดินทางแผนที่ (ที่เพื่อนเขียนให้) สุมาถามชาวบ้านถึงที่ตั้งของโรงเรียนนนั้น เมื่อเข้าไปแจ้งความจำนงที่แผนกธุรการ เจ้าหน้าที่ได้ยื่นใบสมัครมาให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มนั้นยิ้มแย้ม ยกมือไหว้ แล้วบอกอย่างอ่อนใจว่า “ขอเถอะครับผม เอ่อ คือตัวผมอายุยังไม่ออก เขียนหนังสือไม่ค่อยครับ” เจ้าหน้าที่ที่นี่รับสมัครอุบเฉกชั้นสีน้ำตาลว่า “อะไรครับ คิดจะสมัครงานที่โรงเรียน ละเอียดแค่นี้คงทำการโรงถึงจะไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษา แต่ยังน้อยก็อ่านออก เขียนได้ บ้าง” หมู่บ้านนอกรนกนี้ยิ่งไปไกล เจ้าหน้าที่ประหลาดๆ “ผมไม่รู้หนังสือจริงๆ ครับ แต่ช่วยรับไปหน่อยเถิดครับให้ผมแทนมาวาดู ทำอะไรให้เจริญๆ” “คงจะไม่ได้หรอก” แล้วเจ้าหน้าที่ก็เก็บใบสมัครกับปากกาไว้ในมืออย่างไม่ใส่ใจอย่างไม่มีอีใย “เรามาสมัครงานกับโรงเรียนอย่างน้อยก็ต้องมีพื้นฐานหนังสืออ่าน ออกเขียนได้แน่” หมู่บ้านนอกรนอกได้แต่เดินออกจากโรงเรียน ที่ตั้งความหวังว่าจะได้งานั้นนั่นซึ่งเป็นหลงารึกแต่จริงๆ อย่างเชื่อเชี่ยม และเมื่อไม่รู้จะทำอะไรได้ในกรุงเทพ จึงติดจำใจก็เงินจำนวนสุดท้าย นั่งรถ ชมซากับบ้านอย่างนกชินปัก แต่เมื่อกลับถึงบ้าน จึงขึ้นได้ว่า ตนเองนั้นเพิ่งได้รับมรดก เป็นที่ดินสวนร้างที่ปลูกฉันแมวตาย มาจากพ่อม่วงลับไปแล้ว ด้วยความเจ็บใจ จึงเกิดเป็นแรงมานะ ให้จับจอนเสีย บังราคงภาพ ที่ดินสวนเก่าที่รกร้างนั้น ค่อยๆ พลิกพ้นรองผลไม้ให้กะล่อนเล็กน้อย อย่างยิ่งสุชะตาชีวิต ด้วยความอดทน อาจเป็นบุญในอดีตของพ่อหนุ่มคนนี้ หลายปีก่อนมาฝา สวนผลไม้ที่แรงวันออกผลอย่างงามและสร้างผลกำไรมา