การศึกษาเกี่ยวกับภาษาบาลีและพระไตรปิฎก : หน้า 38/42

ภาษาบาลีที่รงจำมากว่า ๔๐๐ ปี เป็นภาษาที่มีแต่เสียง ไม่มีรูปลักษณ์เป็นของตนเองแต่ละอาณาจักรจึงใช้อักษรของตนจารึกไว้ภูมิเป็นลายลักษณ์อักษร ทำให้ปัจจุบันเรามีคัมภีร์เป็นลายลักษณ์อักษร ทำให้ปัจจุบันเรามีคัมภีร์เป็นลายลักษณ์อักษร ทำให้ปัจจุบันเรามีคัมภีร์เป็นลายลักษณ์อักษร สำรวจในประเทศไทยสังกาและเมียนมาร์ พบว่าการรวมเนื้อหาในใบลานของพระธรรมคำสอน ๔๘,๐๐๐ พระธรรมขันธ์เหมือนกันแต่ลักษณะการแบ่งเนื้อหาในแต่ละมัดของแต่ละสายจารึ่งกันแตกต่างกัน ซึ่งสามารถอธิบายให้เห็นภาพได้ชัดเจนโดยการเปรียบเทียบกับพระไตรปิฎก ฉบับพิมพ์ อาทิ คัมภีร์นี้ฉบับต้นฉบับฉบับพิมพ์ ประกอบด้วยพระไตรปิฎก ๓ เล่ม คือ สีลขันธวัตร มหาวรรค และปัฏฐานวรรค เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับคัมภีร์ไตรปิฎกในประเทศไทยฉบับด้วยอักษรขอมและธรรมะจะพบว่า คัมภีร์ไตรปิฎกฉบับนี้มัดครอบคลุมเนื้อหาคัมภีร์เพียง ๑ เล่มเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากคัมภีร์พระไตรปิฎกในประเทศไทยที่เป็นพระไตรปิฎกฉบับใหญ่กว่า