อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๒ - หน้าที่ 109
…าแต่นักผู้เจริญ, ญาณ พุทาย, อมโณ
แน่นนักริบู, อาวุโส ผู้มีอายุ, เร, อร เวอ, ไว้, เหะ เหียะ, เฌ เม
อาปนะแนในที่มาท่าง ๆ
ถึงมะ, เชินเถิด, โว, อนฺโม = พ่อเชย, ผู้เจริญ, นร เสย
(๑๓๓๕).
นนฺว, วต. (๑๐๒๒).
บทความนี้กล่าวถึงความสัมพันธ์ในภาษาที่ใช้ในงานเขียน โดยแบ่งประเภทคำและแสดงถึงความเป็นมาของคำที่ใช้เพื่ออธิบายความหมาย รวมถึงการสื่อสารในเชิงโต้ตอบระหว่างบุคคล โดยมีการชี้ให้เห็นถึงการใช้คำในบริบทที่แต