อหิงสาและสัญญมะในความเป็นนักปราชญ์ 100 วาทะเถรภูมิ รวมอมตวาทะของพระอรหันต์ จากพระไตรปิฎก หน้า 7
หน้าที่ 7 / 127

สรุปเนื้อหา

ข้อความนี้พูดถึงคุณสมบัติของผู้มีความเป็นนักปราชญ์ที่มีอหิงสาและสัญญมะ ซึ่งต้องมีคุณสมบัติเช่นมีจิตที่มั่นคงและปราศจากความฟุ้งซ่าน รวมถึงการมีศีลและปัญญาในการเข้าใจอริยสัจและธรรมที่เป็นมั่นคง นอกจากนี้ยังกล่าวถึงผลกระทบของจิตฟุ้งซ่านที่ส่งผลให้ผู้ก่อเกิดคำพูดเพ้อเจ้อและมีความเห็นลามก ซึ่งนำไปสู่การไม่มีความเอื้อเฟื้อและความมั่นคงในชีวิต โดยสรุปแล้ว การรักษาศีลและการทรงธรรมเป็นสิ่งสำคัญในการพัฒนาจิตใจให้เข้มแข็งและมั่นคง เพื่อที่จะเห็นแจ้งอรรถแห่งอริยสัจ.

หัวข้อประเด็น

-อหิงสา
-สัญญมะ
-นักปราชญ์
-จิตฟุ้งซ่าน
-ศีลและปัญญา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

อหิงสา สัญญมะ(การสำรวม) และทมะ (การข่ม) มีอยู่ในบุคคลใด ผู้นั้นแลมีมลทิน อันคาย แล้ว เป็นนักปราชญ์ เราเรียกว่าเป็นเถระ” “ผู้ใดมีจิตฟุ้งซ่าน มีความดำริไม่มั่นคง เช่น กับมฤคยินดีในธรรมของอสัตบุรุษ ย่อมกล่าว คำ เพ้อเจ้อเป็นอันมาก ผู้นั้นมีความเห็นลามก ปราศจากความเอื้อเฟื้อ ตั้งอยู่ไกลจากความ เป็น νύ ผู้มั่นคง ส่วนผู้ใด สมบูรณ์ด้วยศีล เป็นผู้สดับ มี ปฏิภาณ ประกอบในธรรมอันทําความมั่นคง ย่อม เห็นแจ้งอรรถแห่งอริยสัจด้วยปัญญา เป็นผู้ถึง ฝั่งแห่งธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีกิเลสอันเป็น คาถาธรรมบท ๔๕/๒๕/๔๑ ๑๐๐ วาทะ เถรภูมิ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More