อหิงสาและสัญญมะในความเป็นนักปราชญ์ : หน้า 7/127

อหิงสา สัญญมะ(การสำรวม) และทมะ (การข่ม) มีอยู่ในบุคคลใด ผู้นั้นแลมีมลทิน อันคาย แล้ว เป็นนักปราชญ์ เราเรียกว่าเป็นเถระ” “ผู้ใดมีจิตฟุ้งซ่าน มีความดำริไม่มั่นคง เช่น กับมฤคยินดีในธรรมของอสัตบุรุษ ย่อมกล่าว คำ เพ้อเจ้อเป็นอันมาก ผู้นั้นมีความเห็นลามก ปราศจากความเอื้อเฟื้อ ตั้งอยู่ไกลจากความ เป็น νύ ผู้มั่นคง ส่วนผู้ใด สมบูรณ์ด้วยศีล เป็นผู้สดับ มี ปฏิภาณ ประกอบในธรรมอันทําความมั่นคง ย่อม เห็นแจ้งอรรถแห่งอริยสัจด้วยปัญญา เป็นผู้ถึง ฝั่งแห่งธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่มีกิเลสอันเป็น คาถาธรรมบท ๔๕/๒๕/๔๑ ๑๐๐ วาทะ เถรภูมิ