การรับมือกับความเจ็บป่วยและทุกข์ทรมาน : หน้า 26/34

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงพยายามกิฺจฺสุขภัวยตัวพระองค์เอง “โอภาโม มฺอิ อุปปิหยฺเต สุคตา อุปปิหยฺเต” ผู้ใดปล่อยภาวะกายอุปมาภายใต้กฎเกณฑ์ ผู้นั้นพิสูจน์ภาวะกิฺญญูปปิหยฺเต (ธม. มาลี) 5/166/227) ขณะที่คุณกำลังอ่านประโยคนี้ มันคือป่วยไข้นับจำนวนมาก กำลังได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสสำหรับโรคภัยที่เกิดขึ้น และ ที่น่าสงสัยไปกว่านั้น หลายคนเป็นโรคที่ระงับไม่ได้ตั้งแต่ อยู่น้อย ด้วยเหตุนี้จึงมีคำว่าฟื้นพิพัฒพย์ให้เราได้ยินบ่อยครั้งว่า.. “ไม่อยากเป็นป่วยทำอะไรจะไม่ได้ นอกจากกดคอความตายอย่างเดียว” แน่นอน ไม่มีใครอยากเป็นแบบนี้ แต่ถ้าชีวิตไม่อาจจู๋เดียว ในอนาคตเองจะต้องป่วยเป็นโรคอะไร จะทรมานมากแค่ไหน หมายจะหมายเทุ่งโรคเจอใหม่และแย่ที่สุด จะมีแต่สุดได้..มาก เพื่อเป็นกำไรหรือไม่??? 48 ความทุกข์นี้อธิจารป่วยไข้ช่างทำให้มนุษย์ทรมานทั้งกาย และใจ หน้าอย่างสร้างความเจ็บปวดเป็นกันเองเลย ทั้งจ้อง ทั้งซึม ป่วยยังเป็นภาระต่อรอบข้างอย่างไม่ลดละ ซึ่งถ้าผุดใจและเต็มใจแลกให้ปี แต่จะรู้ได้อย่างไรว่า เรามีกำมาณที่จะ มีคนคอยดูแลเราจนวันสุดท้ายหรือไม่ ในเมื่อปัจจุบันยัง มีลูกหลายคนคองตนพ่อแม่มาช่วยป่วยให้ลงคลายเลย!!! 49 ในเมื่อความจริงของชีวิตเป็นอย่างนี้ เรามาคิดกันดีว่าจะว่า รับมือกับสถานการณ์การเจ็บป่วยได้อย่างไร? จากพูดพงษ์ว่า “อวทิศ ปตฺ พีชฺ คตฺที ลดฺก ผล” ถวานนี้พึงชนใจ ย่อมได้ผลเช่นนี้แน่ (ส.ส. มาลัย) 15/903/333) ดังนั้นหากเราไม่มีป่วย ไม่อยากทรมาน ไม่อยากเป็น ผู้ป่วยก็ถูกทอดทิ้ง เราต้องสร้างเหตุโดยการทำบาปบาป ด้านนี้ให้เต็มตัวไว้มาก ๆ เพราะการดูแลพระภักผู้ใข้อยู่ ถือเป็นบุญสำคัญมาก ถึงแม้จะสมาทานพุทธอัญรงค์รทางตรง ของ --- (Note: Some characters or phrases might not be perfectly transcribed due to image quality.)