พระธรรมเทศนาแห่งจิตผ่องใส
…
ท่านก็รู้สึกละอายใจตนเอง ที่ชีวิตไม่มีแก่นสาร
สาระ แม้ศิษย์ทั้งหลายก็ไม่มีใครรู้ว่า อะไรคือแก่นสาร
สาระที่แท้จริง ดังนั้นท่านจึงปลีกวิเวก โดยหาที่สงัด
ปรารภความเพียรอยู่เพียงลำพัง
ในขณะนั้นเองบุญเก่าตามมาทัน ได้กร…
ในบทนี้พูดถึงความละอายใจในชีวิตที่ไม่มีแก่นสารของนักบวช โดยการปลีกวิเวกและหาความสงบ รวมถึงความสำคัญของการระลึกถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่กระตุ้นให้ท่านทำจิตให้ผ่องใสและมีความปีติ การทำความเพียรจนสิ้นชี