พระธรรมเทศนาแห่งจิตผ่องใส : หน้า 90/94

90 รวมพระธรรมเทศนา ๔ ท่านก็รู้สึกละอายใจตนเอง ที่ชีวิตไม่มีแก่นสาร สาระ แม้ศิษย์ทั้งหลายก็ไม่มีใครรู้ว่า อะไรคือแก่นสาร สาระที่แท้จริง ดังนั้นท่านจึงปลีกวิเวก โดยหาที่สงัด ปรารภความเพียรอยู่เพียงลำพัง ในขณะนั้นเองบุญเก่าตามมาทัน ได้กระตุ้น เตือนจิตสํานึกของท่าน ให้ระลึกถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะเนื่องจากในอดีตชาติ ท่านได้เจริญพุทธานุสสติ เป็นเนืองนิจ แม้มาเกิดในยุคที่ไม่มีพระพุทธเจ้าก็ตาม แต่ท่านก็นึกขึ้นมาได้ แล้วทําจิตของตนให้เลื่อมใสในพระญาณของ พระทศพล เกิดความปีติ มีใจผ่องใส จิตใจเบิกบาน นึกถึงพระพุทธเจ้าเอาไว้ในใจ โดยทำความรู้สึกคล้าย กับว่า ได้นั่งอยู่เฉพาะพระพักตร์ของพระบรมศาสดา ท่านนั่งขัดสมาธิคู่บัลลังก์ อยู่บนอาสนะที่ปูลาดด้วยใบไม้ ทำความเพียรไม่เลิกรา จนกระทั่งสิ้นชีวิตอยู่ในอิริยาบถ ะ นน ด้วยอานุภาพแห่งใจที่ผ่องใส ไม่เศร้าหมอง เมื่อละโลกแล้ว จึงไปบังเกิดในพรหมโลก สมกับที่ พระพุทธองค์ ได้ตรัสว่า “จิตฺเต อสงฺกิลิฏเฐ สุคติ ปาฏิกงฺขา เมื่อจิตผ่องใส บุคคลพึงหวังสุคติได้”