เรื่องราวของเด็กชายภูฏและมหาทาน : หน้า 35/40

ทราบกันอยู่ว่า สกุล (แปลว่า รังสีเหงง) เพราะผม ของเด็กกรุงเทพมหานคร เนื่องจากเมื่อคอดออกมา แล้วไม่มีใครช่วยทำความสะอาดผมให้กลิ้ง หญิงคนนี้เลี้ยงดูทารกน้อยด้วยความรัก และตั้งใจจะถวายเด็กน้อยเพราะพระมหากษัตริย์ เพื่อให้วชในสำนักของท่าน วันหนึ่ง พระมหากษัตริย์จะไปบิณฑบาตที่บ้านของหญิงผู้นี้ ตอนนั้น เด็กน้อยอายุราว 7 ขวบ นางจึงถวายเด็กน้อย ให้เป็นอาม่าในสำนักของท่าน แต่เพราะมหากษัตริย์จะเห็นด้วยญาณทัสสะวา เด็กน้อย คนนั้นเป็นผู้มีบุญมาเกิด เมื่อโตขึ้นจะได้ครอบครองสมบัติในปกครองเสียก่อนแล้วจึงจะบรรดังค่านแทนที่จะให้ภูฏบงวยเป็นอาม่า ท่านจึงพาเด็กน้อยไปฝากไว้ที่บ้านของอาจารย์เป็นอุปจากคนหนึ่งในกรณีซิล ซึ่งอาจารย์ได้เลี้ยงดูดูกันน้อยเสมือนอนุชาายของตน อูบาสกาลนี้มีอีพ้าที่ขาย เขามีสินค้า จำนวนมากที่ตกค้างมาเป็นเวลานานถึง 12 ปี เพราะขายไม่ออก วันหนึ่งอูบาสกิมุรีจะ เขาฝากสินค้าเหล่านี้ไว้กับภูฏ ด้วยมหาทานามีที่ภูฏ เคยส่งสมในกาลก่อน เทวดาผู้กรซพระนครจึงบ่นดาลให้ผู้นพากันหลังไหลไปซื้อสิ่งของที่พ่อค้ากเก็บไว้มานานถึง 12 ปี จนหมดเกลี้ยงภายในวันเดียว ตกตอนเย็น อูบาสกัมไม่เห็นสินค้ําแต่ซึ่นเดียว ก็ถามใจมก เขาถามภูฏว่า “เจ้าทาสินค้าเสียหายหมดแล้วหรือ” แต่พอทราบว่า เด็กชายภูฏขายสินค้าไดหมด เขาถึงบังเกิดความตื่นเต้น ยินดีและดีครอบใจ และรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นผู้มีบุญมาเกิด ต่อมา เมื่อภูฏเติบโตเป็นหนุ่ม อูบาสก็จึงบูรศาวให้ และสังให้บิวารสร้างบ้านหลังใหญ่โตให้อยู่ เมื่อสร้างเสร็จแล้ว ภูฏและภรางิเตรียมเดรียมย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่ ในทันทีที่ภูฏก้าวเข้าไปในระหว่างบีบบ่ายบีบ๋อพลั่งแล้วเหยียบลง พวกเขาแผลงเทศ จะอาศัยต่ำไหวตามอายุพระรามจึงบันทดให้ผู้คนพากันหลังไหลไปซื้อสิ่งของที่พ่อค้ากเก็บไว้มานานถึง 12 ปี จนหมดเกลี้ยงภายในวันเดียว ตกตอนเย็น อูบาสกัมไม่เห็นสินค้ําแต่ซึ่นเดียว ก็ถามใจมก เขาถามภูฏว่า “เจ้าทาสินค้าเสียหายหมดแล้วหรือ” แต่พอทราบว่า เด็กชายภูฏขายสินค้าไดหมด เขาถึงบังเกิดความตื่นเต้น ยินดีและดีครอบใจ และรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นผู้มีบุญมาเกิด ก่อนอื่น ท่านให้ลูก ๆ ทดสอบดูเขาทอง คำ ปรากฏว่า ลูกคนแรกและคนรองดูไม่ได้ ไม่ว่าจะจะพยายามสักเพียงใด แต่ลูกชายคนเล็กกลับดูได้ง่ายกว่า ขุดดินเหนียว ท่านจึงมอบภูฏคำให้ลูกชายคนเล็ก แล้วบอกกับลูกว่า 2 คนว่า “ภูฏคำลูกนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อพวกเรา และไม่ใช่