สงครามระหว่างเทพและอสูร: เรื่องเล่าจากเทวนคร : หน้า 32/40

บริการของตน ตกแต่งบ้านนำให้อ่านคุญดู ท้าวพระหมัตสรงเป็นองค์ครุโย มีท้าวศรีสุรินทร์เทพบุตรแล้ว พวกตนดีกินเสียเองจนแมวขาดติมม เพื่อพระจุติลิ้งให้รีบวางจับพระอรหันต์มุเทวดิ้งให้รีบว่าจับพระอรหันต์อ่อนล่ะ ท้าวสัมพุธสรุรงเป็นใหญ่ในอสุรินทร์บรุณด้วยอภิริยค้ตัวแก่เด็บพระอรหันต์ดาวดิ่งสีพิททุกอย่าง เมื่อได้ตามที่พวกอสุรเห็นตันแตะปล่อยออกดอกบานสะพรั้ง เหล่าพสุทจะหวนระลึกนี้ถึงความหลัง เมื่อครั้งที่อยู่บนเทวนครดาวดิ่งสี ซึ่งมีแต่ปริอตรเป็นไม่ประจำเทวนครและทุกครั้งที่อยู่บนก็ถึงความหลัง เหล่าพสุทรู้สึกคราวะคนเคียงเค็มต่อล่างเทวเทพในดาวดิ่งสี จึงพากันชักชวนไปทำสงครามกับพระอินทร์ *สงครามระหว่างเทวาดิกับสุรบกันนั้นปรากฏว่า ฝ่ายสุรบเป็นฝ่ายปราชัยมากว่ามั้ยเมื่อ้าสมบารูสุรบเป็นใหญ่ หมืนพบปรารนาศาลางใจคิวราชเป็นหลาย ก็เข้าใจเองว่าองค์กรทางก็รังเกียจเหล่านี้เป็นองค์คนดีที่ปรึกษา ทำให้เหลตนพ่ายแพ้ปราชัยอยู่เสมอ คิดเช่นนั้นแล้ว จอมสุรังสรั่งการบริการให้รบรรนาศาลาของกษัตย์ เท่านั้นยังไม่พอ จอมสุรังจึงบุต่อหมื่นน้ำและทำลายบริวารของกษัตย์ ถามทั้งหลายได้เหาะไปปรับความเข้าใจกับจอมสุรว่า “อาณภาพพังปวง มิได้เกี่ยวข้องในกฎรบนี้” ขออย่าให้เราต้องลำบากเลย ขอบิทจฉให้ยึดเสียเถิด สัมรอสุรให้ฟังแล้ว ก็ไม่พอใจจึงกล่าวปรักปรำว่า “พวกท่านพอใจจะคบหากับพระอินทร์ซึ่งเป็นผิด แล้วกลับมาขอชื่นต่อข้า เราไม่อนุญาตให้ยกพวกท่าน และยังคิดที่จะเบียดเบียนพวกท่าน ให้ได้รับความลำบากอีกด้วย” เหล่าสุรึงเห็นว่าจอมสุรยังมีความโกธร ไม่ยอมสงบก็คงอย่างสนิท จึงกล่าวเตือนว่า “ดู ก่อนอสูญใจบาป เราทั้งปวงมีความประสงค์จะขออภัย ไอท่านกลับให้ยินเสียงเท่า เราใครจะขอรับแต่ย่อเล่ามาด้วย เมื่อท่านมาให้ยอมอย่างนี้