นิมมล่าวา: ความประทับใจจากอาสาสมัคร : หน้า 18/60

นิมมล่าวา By : แว่นกลม สวัสดีค่ะ ผู้อ่านทุกท่าน หยิมาล่า ฉบับนี้เป็นหยิมมาเล่าขานแท้ เพราะพี่แว่นกลมไปหยิบวารสารอาสาสมัครเมื่อ 10 ปีที่แล้วชึ่งมีชื่อว่า “ฟ้าใส Magazine” ฉบับเดือนธันวาคม ปี พ.ศ. 2545 มาอ่านแล้วเกิดปลื้มจนทนไม่ไหว จนต้องขอหยิมมาลง V-PEACE Magazine อีกครั้ง ขอบคุณนะคะว่าฟ้าใสในสมัยก่อนนั้นเป็นวารสารอาสาสมัครที่ดีมาก ๆ ออกเดือนละ 1 เล่ม สำหรับวันนี้พี่แว่นกลม ขอหยิมเรื่องเล่าโดย อาสาสมัคร สวดี สมิตเมฆ อาสาสมัครกองทุนบรรเทาภาระยากจน มาถ่ายอดให้เร่ ๆ ได้อ่านกันค่ะ... ฉนใยฝันว่า...ฉันออกเป็นนักประชาสัมพันธ์ให้กับบริษัทหนึ่ง เพราะนักประชาสัมพันธ์ที่ฉันฝัน เธอต้องสวย มั่นใจ และที่สำคัญต้องเก่งด้วย ถึงแม้ว่า ฉันจะไม่ใช่นักประชาสัมพันธ์ของบริษัทนั้น แต่ฉันก็ใจและภูมิใจ เพราะฉันได้ทำหน้าที่จงนักประชาสัมพันธ์ให้กับสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่แห่งนั้นมัจะไม่รูซรา ไม่ได้ระดับประดาไปด้วยเพรชจินดา แต่ก็เติมไปด้วยความเรียบง่าย มองแล้วสบายตาสบายใจ ทุกคนที่มาพบปะกันต่างมาด้วยใจ ไม่ได้มาด้วยตำแหน่งหรือหน้าที่การงานใด ๆ ต่างมาด้วยรอยยิ้ม มีตรีและความจริงใจ ฉันดีใจที่ฉันได้ทำหน้าที่นี้ “อาสาสมัคร” และสถานที่ที่ฉันกล่าวถึงก็คือ “วัดพระธรรมกาย” เมื่อพูดถึงอาสาสมัคร ฉันก็นึกคนคนหนึ่งที่ต้องทำหน้าที่โดยไม่รู้ค่าว่าเหนื่อย ไม่รู้ค่ามาเมื่อและพวกเขาเหล่านั้นไม่มีใครบังคับให้มาทำหน้าที่ตรงนั้น ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่มีใครบังคับให้ฉันเหมือนกัน ฉันมาด้วยความเต็มใจ มา กับใจที่ฟุ้งเฟ้อเหมือนคอมนเมินอากาศ เมื่อฉันได้ยุตรงนี้ ได้ทำหน้าที่นี้ สิ่งที่ฉันดีและภูมิใจที่สุดคือ ฉันได้ “เพื่อนแท้” เพื่อนที่คือเพื่อน เพื่อนที่อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละที่กันก็ตาม กลับไปเป็นพระ ความสุขที่ฉันได้รับคือ “ความรักในความดี” ชนิด มันเป็นธรรมชาติของฉันเองเอง เพื่อให้ตัวเองและบุคคลที่ทำให้ฉันสุข ชื่นใจรู้จักกันอย่างดี เพราะถ้าทุกคนไม่มีนิสัยดีต่อกัน แล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างไร เราจะอยู่ร่วมกันอย่างไร