การทำหน้าที่และการสั่งสมบุญบารมี : หน้า 38/42

ช Use่ลัดเปลี่ยนถน่ ณเรือนของนาง ลูกชาย บูฒบามีไปสอายตนุนิพพาน ไมว่เป็นบุญเล็ก เศรษฐีอายกช่วยดูดีจะจงงงผ้าผืนนัน แล้วเอาผ้าของตนเองให้คุณเทอะ เมื่อตุณแต่ละได้นุ่งใหม่แล้ว ก็สภาพนุนตนขึ้นมากอีกครั้งกลับเข้าบ้านดังเสงเสียงดาวดังคาคมคนในบ้าน เมื่อางกฤ่าวร้องก็ไม่พอใจลูกชายเศรษฐี ได้ส่งสาวใช้ไว้ ต่อไปเวลาลูกเศรษฐีจะกลับไป ให้ช่วยกันแย่ผ้าแล้วเก็บเอาใว้ ลูกเศรฐีจะได้ช่วยน้องชายของนางไม่ได้ เมื่อรถขายเศรษฐีมาถึงก็กลับบ้านในเวลารุ่งเข้า แล้วสาวใช้ก็กลั่นเข้าไปมุ่งคอดเสื้อผ้าของลูกเศรษฐี ทำให้เขาอับอาย ต้องปล่อยยกย้ายเดินกลับบ้าน เขาว่าพึงรำพันกับตนเองว่า เราอยู่เรื่องของคนอื่นแท้จริง ต้องมาเป็นเสื้อเอง เมื่อเล่าจบพระโพธิสัตว์สู้ว่า “เรื่องนี้ก็ทำ นองเกี่ยวกับเรื่องของอาจารย์นั้นแระ ท่านอาจารย์มีหน้าที่นองเกี่ยวยูคาบา ปกครองบ้านเมืองมีสิ้นดีธรรม กลับใช้ทำแห่งมาทำผิดหนที่ เอาตำแหน่งไปเบียดเบียนผู้อื่น ทำให้ทุกั นั้นกลับมาถึงตนเอง” แล้วจึงปลอบใจว่า “ท่านอาจารย์อย่ากลัวเลย รับหนีไปเถอะ ปลอดตัวอย่าให้ใครรู้” จากนั้นพระโพธิสัตว์ได้ไปเอาแต่ตาย มาทำพิธีกรรมแทน ทำให้ อาจารย์รอดชีวิตไปได้ เราจะเห็นว่า การทำผิดหน้าที่ ทำในสิ่งไม่ใช่หน้าที่ของตัว ย่อมต้องเดือดร้อนเช่นนี้ คำว่าหน้าที่นั้น ในความหมายที่เข้าใจง่าย หมายถึงสิ่งที่รับผิดชอบ ที่ต้องทำด้วยความสุขุมรอบคอบ มีความคิด คำพูด และการกระทำอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องดีงาม มนุษย์และเทวดาก็เต็มใจไม่ใช่ ซึ่งหน้าที่หลักของมนุษย์ชาติดีแท้จริง คือการสั่งสมบุญบารมี ดังนั้น ให้มันสั่งสมบุญบารมีไปๆมาๆ ทำเช่นนี้จึงจะถูกหน้าที่ เพราะเราเกิดมาเพื่อส่งสม พระธรรมเทศนาโดย พระเทพอานนมหารุนี นามเดิม พระราชภาววิเศษณ์ (ไชยบูรี ธมฺมโชโต) *มก. เล่ม ๑๖ หน้า ๑๐๐*