ข้อความต้นฉบับในหน้า
จะมาเปรียบปานได้
ความสุขความเบิกบานจะเกิดขึ้นได้ ต่อเมื่อ
ใจเราโปร่งจากกิเลสเครื่องร้อนรน ใจจึงขยายออก
ไปอย่างไม่มีขอบเขต และในขณะที่ใจขยายออกไป
จะมีพลังแผ่ซ่านออกไปด้วย เป็นพลังแห่งความดี
ความบริสุทธิ์ ความปิติสุขขยายออกไปนี้คืออาการ
ของจิตที่เบิกบานอย่างแท้จริง จิตเบิกออกจาก
สิ่งที่มีมลทิน แล้วนำบานคลี่ขยาย เหมือนดอกบัว
บานรับอรุณในยามเช้า ใจขยายออกไปเรื่อยๆ
พร้อมกับความสุขที่อยู่รันตรายภายในตัว
ดังนั้น การปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงความสุข
ภายใน จึงเป็นสิ่งสำคัญที่เราจะต้องฝึกใจให้เข้าถึง
ให้ได้ เมื่อเข้าถึงแล้วเราจะบันเทิงใจทั้งในโลกนี้
และโลกหน้า คือเมื่ยังมีชีวิตก็ดีซึมเบิกบาน เห็น
รัตนะภายในช่วงใจอยู่ในเตา ใสใจใส สวยเกิน
สวดมนต์ไม่มีดีอย่างใด ในโลกจะเปรียบเทียบ
ได้ เป็นความสุขที่ยากจะสรรหา คำใดมาพรรณา
ได้ นี้เรียกว่าบันเทิงในโลกนี้ เมื่อจะละโลก ร่างกาย
เสื่อมโทรม โรคภัยเยียด เมิน ร่างกายทนไม่ไหว
ต้องแตกสลายไป ความบันเทิงใจจะเคลื่อนย้าย
จากที่อธิษฐานโดย: พระเทพญาณมหามุนี
นามเดิม พระราชวาณวิสุทธิ์ (ไชยบูล ชมมะโชยุ)
*มค. เล่ม ๕๕ หน้า ๒๔