การเดินทางครั้งสุดท้ายของหญิงชรา : หน้า 6/16

การเดินทางครั้งสุดท้ายของหญิงชรา มันเป็นเวลาที่เธอจะหมดกระเป๋าแก๊สซึ่งของผมแล้ว แต่ผมก็รับคำสั่งให้ไปปรับบูดลตรงรายการหนึ่ง ซึ่งผมก็เหนื่อยล้าจนวันละใกล้คิดอยากกลับบ้านไปพักก่อนเหลือเกิน ผมจับแก๊สคู่ไปยังที่อยู่ของผู้โดยสาร ที่โทรเรียกบริการ และบึนแตรส่งสัญญาณให้ผู้โดยสารทราบว่าผมมาถึงแล้ว 2-3 นาทีเท่านั้น ไปแต่ก็ยังไม่มีวี่แววใครจะออกมา ผมไม่ซึ้งซับรีบรีบแตรเพื่อรู่ โดยสาร ผมเกือบจะขับรถทันทีโดยไม่รับผู้โดยสารที่ช้าชั้นนี้ เพราะในนู นี้เป็นเที่ยวโดยสารท้ายก่อนมุ่งจะของผม แต่ผมกลับจอดรถ เดินลงไปที่ประตูนำเข้าและเคาะประตูเรียก “รอสักครู่นะคะ” มันเป็นเสียงสั่นเครือ ของหญิงชราในวัยที่ประมาณบาง ผมแอบได้ยินเสียงอะไรบางอย่างถูกลากมาจากพื้น เสียงเงียบไปพักใหญ่ แล้วประตูบทนั้นก็เปิดออก หญิงร่างเล็กยืนกว่า 90 ปี ยืนอยู่ตรงหน้ามา เธอสวมเสื้อยืดพิมพ์ลายสีสดและหมวกทรงกลมเล็กๆ มีลูกไม้บนๆ กลัดไว้ มองแล้วเหมือนใครสักคนที่เพิ่งหลุดออกมาจากาพยนตร์ยุคประมาณ 50 หรือ 60 ปีที่ผ่านมา ช้างตัวเธอถึงเดินมา ตกกะเท่รนที่อยู่ในมือของเธอคว้ากับไม่ผิดอารมณ์เป็นแบบนี้ เธอรีบอ้ยรื้ทงดูกันไว้ด้วยเท้า ไป บนคนส่งบ้านไม่มีน้ำ ไม้ก็น้ำคำ or กระบอลของหรือเครื่องครัว แต่ทีมุ้งท่อบก็มีกล่องกระดาษหลายใบที่มีภาพพายเก่าและเครื่องเก่า ร้านจอจอูบอีเต็ม “พ่อนหนู เธอจะช่วยยกกระเป๋าของฉันไปรีกหน่อยได้ไหม” หญิงชรา emailed