การเดินทางของชีวิต : หน้า 7/16

ผมยกกระเป๋าของเธอไปแล้วเดินกลับมาช่วยประคอง เธอเดินขึ้นรถ หญิงชราสวมมือของผมและเราทั้งสองก็เดินย้อนๅไปที่ทางเท้า เธอเฝ้ากล่าวว่าคุณขอความกรุณาของผม "มันไม่ใช่เรื่องให้ผิดๆอะไรครับ" ผมบอกเธอ "ผมก็แค่ปฏิบัติตามผู้สร้าของผมเหมือนกันที่ผมอยากจะให้คุณปฏิบัติตนแบบเท่าที่ผมเองครับ" "โอ เธอช่างเป็นเด็กที่ดีจริงๆ" หญิงชราตอบพอเราไปถึงที่รถ เธอเก็บเอาหา ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางที่เธอต้องการไปผมเลยถามว่า "เธอจะช่วยขับรถผ่านเข้าไปกลางเมืองสักหน่อยไหมครับ พ่อหนุ่ม" "แต่นั่นไม่ใช่ทางที่สั้นที่สุดนะครับ" ผมรีบตอบ "ไม่เป็นไรหรอก" เธอตอบ นั่นไม่ได้รับอะไรเลย ฉันก็กำลังจะไปที่ hospice (สถานที่สำหรับดูแลคนป่วยที่ไม่สามารถรักษาได้แล้ว ในระยะสุดท้ายของชีวิต) ผมแอบมองหน้าเธอท่าทางกระวนกระวาย ดวงตาหญิงชราก็เป็นประกาย "ฉันไม่ภูมิใจน้องหรือครอบครัวเหลืออยู่แล้ว" เธอพูดด้วยเสียงเบาๆว่า "ผมบอกว่าผมก็ฉันคงดูได้อีกไม่นานนัก" ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับเดอร์คาร์แก๊สที่ว่า "คุณอยากให้ผมขับคุณไปตามถนนสายไหนหรือครับ" ผมถามระยะเวลาล่วงชั่วโมงจากนั้น เราก็ร่างผ่านกลางเมือง เธอให้ผมดูอารมณ์ที่ครึ่งหนึ่งของเธอยังคงเป็นคนคุมสิทธิ เราชวนผ่านเวลาเข้าไปนี้และสามีจะอยู่ด้วย เมื่อทั้งคู่รักและแต่งกันใหม่ๆ เธอก็ให้ผมจอดรถสักครู่ที่หน้าถึงโรงพยาบาล ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานสีลาที่เธอเคยมาเยี่ยมเธอเมื่อเป็นเด็ก บางครั้งเธอก็อาให้มาบริบูรณ์ เมื่อหน้าตาอาคารหรือมุมณนั้นและเธอจะนิ่งนิ่ง มองผ่านหน้าต่างรอบไปยังความมืดอึมครึม โดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ เมื่อแสงตอนอ่อนแรงลงที่ปลายฟ้า เธอก็พูดขึ้นทันทีว่า "ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ เราไปกันเถอะ" เราขับรถเช้ายไปยังจุดหมายปลายทางที่เธอให้ไว้กับผม มันเป็นอาคารเตี้ยๆ เหมือนศูนย์พักพัันหลายๆ ไป มีช่องทางให้รถผ่านเข้าไปใต้หลังคาอาคารเพื่อส่งผู้โดยสาร พนักงานบ้านพักคนชราสองคนอ้าขาออกมามองเธอใกล้ๆ เธอหญิงชราในทุกอารมณ์อย่างไม่ละสายตา พวกเขากรขอราวมาสร้างของเธออยู่ก่อนแล้ว ผมเปิดท้ายและเธอช่วยกอดเธอไว้ในอ้อมแขน หญิงชรากอดผมไว้แน่น "เธอได้มอบเวลแห่งความสุขเล็กๆ ให้กับคนแก่มาหนึ่ง" เธอพูด "ขอบใจมากๆ" ผมปิดมือแน่นเป็นการลากล่าวและเดินกลับออกไปเสียงประตูก็ปิดลง มันเป็นเสียงปิดของชีวิต ชีวิตหนึ่ง ผมไม่ได้รับผู้สร้าของอีกเลยในวันนั้น ผมขับเท้าสิ่งของผมไปอย่างไร้เป้าหมาย หลาลงลอยอยู่ในความคิดของตัวเอง วันนี้ทั้งวันผมแทบพูดอะไรไม่ถูก มันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที่คุณพบกับคนขับรถแท็กซี่มิใช่หรือคนขับแท็กซี่คนไหนจะส่งให้กันอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าผมปล่อยให้มันจะรู้เลยว่าระหว่างนั้น เพราะมันเกือบจะหมดคอของผมเหมือนกัน หรือผมแค่คิดแค่นเดียเรียกเพียงครั้งเดียว phon ไม่มีรอยตอบผมก็ขึ้นบนออกไปนั่น ผมทบทวนเรื่องราวนี้ไปซ้ำมา ผมก็คิดไม่ออกจะแถามเคยได้ทำอะไรที่สำคัญอย่างนี้เลยหรือเปล่าในชีวิต เราก็ให้เชื่อว่า ชีวิตของเราได้รับอิทธิพลจากเหตุการณ์สำคัญที่ยิ่งใหญ่ แต่บ่อยครั้งเหตุการณ์ยิ่งใหญ่กว่านี้ มันกลับมายอดกดหน้าเราอย่างที่เราไม่ทันตั้งตัวและมาพรากตัวในรูปที่คุณหย่อไอ้อายหมดจดจวนาโดยที่คนอื่นๆ อาจไม่ค่าวมันเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ว่าอะไรเลย ขอบคุณ แปลโดยโฆมาว จึงเลี่ยงทรัพย์ ที่มา https://www.facebook.com/Amornpich