ความสำคัญของนิสัยและการฝึกสมาธิ : หน้า 55/64

นิษย์รับผิดชอบช่วยกันรักษาความสะอาด นิษย์ช่วยกันดูแลและเป็นระเบียบในที่ที่อยู่อาศัยร่วมกัน ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นของเทวดา ฯ ที่ตาของมนุษย์เราเห็นได้ ถ้าแก้ไขของหยาบที่เห็นได้ด้วยตา เร่งทำให้ดูไม่ได้ /. ห่วงไปแก้ไขของละเอียดอมไม่ได้ เพราะในลำดับถัดไปคือเรื่องการฝึกสมาธินั้น มีเรื่องที่ต้องแก้ไขจัดอุปสรรคของการฝึกใจคือวิตก ฯ ซึ่งเป็นสิ่งที่ละเอียดกว่า แต่ถ้าพยายามแก้ซัยยาบ ฯ ในระดับศีลธรรมในระดับมารยาทได้แล้ว การจะไปแก้ นิสัย ๔ ซึ่งเป็นปัญหาของการทำถึงอิ้วบ่มเป็นไปได้ ดังนั้นนั่งจะให้การฝึกสมาธิกว่าหนัก นิสัยของเราต้องพัฒนาไปด้วย ถ้าสัยิมแต่เดิมอย่างไรถ่างนั้น ไม่ได้พยายามแก้สัยต่าง ๆ ให้ดีขึ้น แม้จะเรียนรู้ธรรมได้มากเท่าใด ก็ยากที่จะฝึกสมาธิจะก้าวหน้า การนำธรรมมาแก่นิสัยเองในชีวิตประจำวันและปฏิบัติธรรมให้มีความก้าวหน้า ด้วยเป็นเรื่องที่สามารถทำไปพร้อมกันได้ เป็นเรื่องการฝึกใจควบคู่ไปกับการทำงานต่าง ๆ นิสัยที่เกิดขึ้นจากการทำงาน เช่น ความเป็นคนเจ้าถะ ความมั่งง่าย โดยเฉพาะ เมื่อต้องทำงานหนัก ฯ เร่ง ๆ แข่งขันเศรษฐกิจบ้าง แข่งขันเวลาบ้าง ยิงใครฝ่ายต้องรับผิดชอบ สูง แบกรับภาระของหมู่คณะฯ วามมาก งานก็มากมายไม่ค่อยทัน และพาให้ความมั่นเสียนอีก บางครั้ง การเร่งงานยิ่งเพาะโทษ ฯ และเพราะการกระทบกระทั่งกันเองเข้าไปอีกด้วย ผู้ที่เสียประโยชน์ คือ ตัวเราเองเท่านั้น ฯ หรือบางทีที่เลยทำงานลวก ฯ ขึ้นนั่นด้วย ถ้าปล่อยเอาไว้ ไม่ได้แก้ให้ตั้งแต่ต้น ปล่อยให้จนถึงนี้ติดเป็นนิสัยแล้วไปแก้ทีหลัง จะแก้ยาก ตรงกันข้ามถ้าเรารับภาระใดแล้ว ก็ทำงานนั้นด้วยกำลังและศีลปัญญาดี และระวัง คุมอารมณ์ รักษาใจให้แจ่มใส ระวังอย่าให้เกิดการกระทบกระทั่ง อย่านำงานที่หยาบลง ถ้าเราฝึกฝนตนเอง ยิ่งงานเร่งงานหนัก ยิ่งต้องละรายละเอียด ยิ่งรักใจให้อารมณ์มันคง งาน ก็ประสบผลดี สมาอาธิถีก้าวหน้า บุญบารมีเพิ่มพูน อย่างนี้จึงจะควรรับที่เป็นผู้ศึกษาธรรม และนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้จริง ผู้ที่ดำรงธรรมและปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมมัน บุคลิกลักษณะ อาการก็เรียบง่าย และการปฏิบัติตรของเขา จะเป็นที่ตั้งแห่งศรัทธาของผู้ที่พบเห็น น่าเข้าใกล้ เป็นผู้ควรแก่ การยอมรับนับถือ นำประพฤติฐานปฏิบัติตาม การปฏิบัติตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยการศึกษาธรรมและนำฝึกฝน บรมตนเอง แก้ไขตนเอง นำความรู้ที่ได้มาแก้ไขนิสัยให้ดีขึ้น และปฏิบัติธรรมสมาธิใจ หยุดใจนิ่ง ได้พบความสุขที่แท้จริง บรรลุธรรมภายใน จึงจะน่าได้ทำประโยชน์แก่จริง ให้เกิดขึ้นแก่ตนจากการศึกษาธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อ ๒,๐๐๐ กว่าปีที่แล้ว พระเจ้าอโคมาทราชทรงพระจากประเทศอินเดียมาเผยแผ พระพุทธศาสนายิ่งดินแดนสุวรรณภูมิ หลังจากข่าวสุวรรณภูมิเข้าใจพระพุทธศาสนต์แล้ว ก็มี ศรัทธาบูชาเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนิกชนตลอดไปในดินแดนสุวรรณภูมิ