วารสารอยู่ในบุญ : หน้า 78/80

อยู่ให้ ที่ปรึกษา พระมหาสมบุญ สมมาปุญโญ พระมหา ดร.สมชาย ฐานวุฑโฒ พระอารักษ์ ญาณารกโข พระสมุห์อำนวยศักดิ์ มุนิสกฺโก บรรณาธิการบริหาร พระสมบัติ รกฺขิตจิตโต กองบรรณาธิการ พระดร.สมศักดิ์ จนฺทสีโล, พระวิชิต ผาสุกวาโส, พระตรีเทพ ชินจุกุโร, พระสนิทวงศ์ วุฑฒิโส, พระกล้าณรงค์ ญาณวีโร, พระมหาจตุรงค์ จตฺตมโล พระสรพงษ์ สุทธสุทโธ, พระมหาเอก จนฺทูปโม พระสมบูรณ์ จิตฺตทนฺโต, พระธนรินทร์ สิริธโร, พระวีรพงษ์ สงฺขวํโส, พระคมกฤธิ์ คุตตวิโส พระทรงวุฒิ ชยวุฑโฒ ผศ.สุชีพ พะหูชนม์, ผศ.สุภาศิริ พะหูชนม์, วรวรรณ ถนอมพงษ์, วันชัย ภัทรโกมล, วินิช พันธุ์วิริยรัตน์, อุษา จันตะกา, กนกพร เทศนา, สุธิดา จินดากิจนุกูล, รัดเกล้า ลิ่วเฉลิมวงศ์, น้ำผึ้ง พุ่มมาลี, ระพีพรรณ ใจภักดี, พรพรหม ทิพยมนตรี บริบูรณ์ โนรีเวช, วริศรา เพชรวิภูษิต บรรณาธิการสารสนเทศ เปรมจิต จงเจียมใจ, รุ่งนภา วรรณุปถัมภ์ ฝ่ายภาพ ศูนย์ภาพนิ่ง ฝ่ายศิลปกรรม อพงศ์ ลีลพนัง, กองพุทธศิลป์ วัลลภ นิลถนอม, ชัยชนะ กิตติโสภาพันธุ์ ภัทรา ศรีวสุธา, ปัณณภัสร์ ไต้ธงชัย, ศุภวิชฐ์ เหล่าเลิศพงษ์, ชนกมณฐ์ รักษาเกียรติ พระ แสงงาม, ชูเดช อนุรักษ์ ฝ่ายโฆษณา ปราณี ชัยผดุง ๐-๖๗๗๑ - ๒๒๖๘ ฝ่ายสมาชิก อรุณี พลกลาง ๐-๑๓๐๖-๕๓๙๓ ผ่องศรี ทานาแซง ๐-๖๙๘๐-๐๙๗๒ โรงพิมพ์ บริษัท รุ่งศิลป์การพิมพ์ (๑๙๗๗) จำกัด วารสาร “อยู่ในบุญ” เป็นวารสารเพื่อการเผยแผ่ธรรมะ ในพระพุทธศาสนาเป็นรายเดือน มีวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้ ๑.เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจใน ธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเกิดกําลังใจในการปฏิบัติธรรม เพื่อเข้า ถึงธรรมะภายใน ๒.เพื่อปลูกฝังคุณธรรมแก่ประชาชนทุก เพศ ทุกวัย ทุกอาชีพและทุกระดับการศึกษา ต.เพื่อถ่ายทอดความรู้ในพระพุทธ ศาสนา ให้ง่ายแก่การนำไปใช้ให้เป็น ประโยชน์ในชีวิตประจำวัน ๔.เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนให้คนใน สังคมเป็นคนดีที่โลกต้องการ ๕.เพื่อเป็นสื่อกลางในการสืบทอดอายุ พระพุทธศาสนาให้เป็นที่พึ่งแก่ชาวโลกสืบไป จะทำอย่างไรเมื่อ.. ดี-ชั่ว รู้หมด แต่อดใจไม่ไหว “ดี-ชั่ว รู้หมด...แต่อดใจไม่ไหว” หมายถึง ก่อนที่เราจะคิด พูด ทำอะไรลงไป ทั้งๆ ที่เราก็รู้ว่า อะไรดี อะไรชั่ว แต่เราก็อดไม่ ได้ที่จะเผลอใจพลาดพลั้งไปทำความชั่ว เพราะมีสิ่งยั่วยุทำให้ใจ ของเราหวั่นไหว หรือแม้กระทั่งการทำความดีก็ตาม ทั้งๆ ที่เราก็ รู้ว่า ความดีเป็นสิ่งควรทำ แต่เราก็ไม่ยอมทำ หรือผัดผ่อนที่จะทำ ไปเรื่อยๆ จนไม่สามารถพัฒนาความดีนั้นให้เพิ่มขึ้น ... ซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะ เราขาดกำลังใจ คือ ใจของเรา มีกำลังไม่พอที่จะทัดทานต่อสิ่งไม่ดี และมีกำลังไม่พอที่จะผลักดัน ให้เกิดความดีในตัว ดังนั้น ผู้มีปัญญาทั้งหลาย จะใช้เทคนิคการสร้างกำลังใจ รักษากำลังใจ และเพิ่มพูนกำลังใจให้ตัวเอง โดยการนำใจไปสู่แหล่ง ของกำลังใจ เพื่อให้มีพลังที่จะต่อสู้กับการกระทำที่ไม่ดีในตัว อย่างองอาจเข้มแข็ง ซึ่งแหล่งกำเนิดกำลังใจที่ดีที่สุดนั้น ก็คือ ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ โดยนั่งสมาธิทุกวันไม่ให้ขาด และตลอดวัน เราควรจะผูกใจไว้กับที่สูง ซึ่งอาจทำโดยการนึกถึงพระสัมมา สัมพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ที่ศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดทั้งวัน เพราะการทำเช่นนี้จะทำให้เราไม่รู้สึกอยากทำความชั่ว และเมื่อนั้น ใจเราจะใสเป็นปกติ ซึ่งสภาพใจที่ใสนี่เอง จะทำให้เราไม่หวั่นไหว ต่อสิ่งยั่วยุได้ง่าย เพราะใจจะมีกระแสบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกพึง พอใจที่จะทำความดีอย่างอัตโนมัติ และมีกำลังใจในการพัฒนา ความดีในตัวเองอย่างยิ่งยวดนั่นเอง....