พระธรรมปฐมกถา ภาค ๖ - ความขวนขวายและความเป็นอยู่ในมนุษย์
ประโยค - คำฉันพระธรรมปฐมกถา ภาค ๖ - หน้า 149
สบายนดีนะ มานุสเสส ในมนุษย์ ท. อถสุโภสุ
ผู้มีความขวนขวายหนา (เย มัย) อ. เรา ท.
เหล่าใจ อนุสุทฺ เป็นผู้ไม่มีความขวนขวาย
(อมุข) ย่อมเป็น (เตย มัย) อ. เรา ท.
…่าหากมีจิตใจที่คลุมเครือจะนำไปสู่การขัดเกลาตนเองและสังคมที่ดีขึ้น โดยเฉพาะในเรื่องการรักษาความสงบและการหลุดพ้นจากกิเลส ทั้งนี้ยังแสดงถึงอวิชชาและกรรมที่เป็นส่วนสำคัญในการกำหนดโชคชะตาของมนุษย์ การเข้าใจถึงความเป…