พุทธปาฏิหาริย์ ๓,๕๐๐ อย่าง

พุทธปาฏิหาริย์ ๓,๕๐๐ อย่าง

 

 

     พุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ สังฆานุภาพ เป็นอานุภาพที่ไม่มีประมาณ เพราะเป็นอจินไตย อยู่เหนือวิสัยของผู้ที่ใจยังไม่หยุด จะเข้าใจได้ด้วยการนึกคิดด้นเดาเอาตามหลักตรรกวิทยา หรือศาสตร์ต่างๆ ที่มีอยู่ในโลกนี้ก็ไม่ได้ เพราะเป็นศาสตร์เฉพาะของผู้รู้แจ้งเท่านั้น ผู้ที่ทำจิตให้เลื่อมใสในพระรัตนตรัย มักจะประสบกับอานุภาพของพระรัตนตรัยอยู่เสมอ เจอแต่เรื่องอัศจรรย์จนกลายเป็นเรื่องปกติธรรมดา เพราะสิ่งอัศจรรย์จะเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา ถ้าหากใจเราหยุดนิ่งเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระรัตนตรัย เราก็จะมีความบริสุทธิ์ มีอานุภาพตามไปด้วย เพราะไม่มีสิ่งใดจะยิ่งใหญ่หรือเทียบเท่าพระรัตนตรัยได้

 

      พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน รัตนสูตรว่า

 

     “ยาวตา ภิกฺขเว สตฺตา อปทา วา ทฺวิปทา วา จตุปฺปทา วา พหุปฺปทา วา รูปิโน วา อรูปิโน วา สญฺญิโน วา อสญฺญิโน วา เนวสญฺญินาสญฺญิโน วา ตถาคโต เตสํ อคฺคมกฺขายติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ

 

     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลายมีประมาณเท่าใด ไม่มีเท้าก็ดี  ๒ เท้าก็ดี  ๔ เท้าก็ดี  มีเท้ามากก็ดี  มีรูปก็ดี  ไม่มีรูปก็ดี  มีสัญญาก็ดี  ไม่มีสัญญาก็ดี  มีสัญญาก็ไม่ใช่  ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่  พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า บัณฑิตกล่าวว่าเป็นยอดของสัตว์เหล่านั้น”

 

     พระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้า ได้แผ่ขยายไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลาย โดยไม่เลือกที่รักผลักที่ชัง พระองค์ทรงสร้างบารมีมา ๒๐ อสงไขยแสนมหากัป เพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้หลุดพ้นจากวังวนแห่งทุกข์ เข้าถึงความสุขในอายตนนิพพาน  เมื่อตรัสรู้แล้วทรงโปรดสรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่า ทั้งมนุษย์ เทวดา พรหม อรูปพรหม พระองค์สามารถสั่งสอนให้บรรลุธรรมได้หมด เพราะทรงเป็นสัพพัญญู ผู้หยั่งรู้ในทุกสิ่ง

 

     สมัยแรกๆ ในการนำประทีปแห่งธรรม ไปจุดความสว่างในใจของเหล่าเวไนยสัตว์ พระองค์ทรงใช้วิธีการสอนอยู่ ๓ อย่าง ที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ ๓ เพื่อลดทิฐิมานะผู้เห็นผิด ให้กลับมาสู่เส้นทางที่ถูกต้อง และยึดสัจธรรมที่เป็นสาระแก่นสาร ปาฏิหาริย์ทั้ง ๓ อย่างได้แก่ อิทธิปาฏิหาริย์ อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์  ดังนั้นพระองค์จึงเป็นบรมครูของมนุษย์และเทวา ที่ไม่มีใครจะยิ่งกว่า หรือเสมอเหมือนได้เลย

 

     ในครั้งที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ธรรมใหม่ๆ ทรงตั้งพระทัยว่าจะเสด็จไปโปรด พระเจ้าพิมพิสาร ที่แคว้นมคธ ระหว่างทาง พระพุทธองค์เสด็จถึงตำบลอุรุเวลาเสนานิคม ทรงแสดงอิทธิปาฏิหาริย์มากถึง ๓,๕๐๐ อย่าง เพื่อให้ชฎิลละความเห็นผิด ในวันแรกที่เสด็จไปถึง อุรุเวลกัสสปะให้พระองค์ไปพักในโรงไฟซึ่งมีพญานาคอยู่ พญานาคไม่พอใจจึงบังหวนควันใส่พระองค์ พระองค์บังหวนควันตอบ  เมื่อพญานาคสู้ไม่ได้ ก็พ่นไฟที่มีความร้อนแรงใส่ทันที แต่น่าอัศจรรย์ว่า ไฟไม่อาจระคายพระวรกายของพระองค์แม้เพียงน้อยนิด พระพุทธองค์บันดาลไฟต้านทานไว้ ไฟได้พวยพุ่งลุกโพลงท่วมโรงบูชาไฟ

 

     รุ่งเช้า พวกชฎิลเห็นพระพุทธองค์จับพญานาคใส่ในบาตร ชฎิลเหล่านั้นเกิดความอัศจรรย์ใจ แต่ยังมีทิฏฐิว่า ถึงจะเก่งอย่างไรก็ไม่ได้เป็นพระอรหันต์เช่นตน คืนต่อมา ท้าวมหาราชทั้งสี่ เสด็จจากสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกามาเฝ้าพระองค์ จากนั้น พระอินทร์ ก็เสร็จลงมาทำให้บริเวณที่พักของพวกชฎิลสว่างไสวเหมือนเวลากลางวัน พวกชฎิลเกิดความอัศจรรย์ใจ พากันมาไต่ถามพระพุทธองค์ว่า ผู้ที่มาเยี่ยมพระองค์เป็นใคร ทำไมจึงมีรัศมีกายสว่างไสวเหลือเกิน  ครั้นรู้ความจริงแล้ว ก็ยังไม่ยอมละทิฏฐิอยู่ดี

 

     บางวันชฎิลมานิมนต์ให้พระพุทธองค์ไปฉันอาหาร พระองค์ทรงให้เหล่าชฎิลล่วงหน้าไปก่อน ส่วนพระองค์จะตามไปทีหลัง เมื่อชฎิลไปแล้ว พระองค์ได้เหาะไปเก็บผลหว้าซึ่งเป็นผลไม้ประจำชมพูทวีป จากนั้นเสด็จไปประทับนั่งรอก่อน บางครั้งพระองค์เสด็จเหาะไปเก็บดอกปาริฉัตรบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์มาให้เหล่าชฎิลดู ทำให้ชฎิลเกิดความอัศจรรย์ใจ แต่ก็ยังมีทิฐิมานะว่า ถึงอย่างไรสมณะนี้ก็ยังไม่ได้เป็นพระอรหันต์เช่นตน

 

     บางคราวเมื่อชฎิลจะบูชาไฟ ต้องช่วยกันหาฟืนมาผ่าให้เป็นกองๆ ถ้าฟืนท่อนใหญ่ผ่าไม่ได้  เมื่อไปขอความช่วยเหลือจากพระพุทธเจ้า ท่านก็ผ่าเพียงครั้งเดียวเท่านั้นได้ฟืนถึง ๕๐๐ ท่อน ครั้นถึงคราวจะก่อไฟ ไฟก็ไม่ติด  แต่เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสบอกว่า ให้จุดได้แล้ว ทันทีที่สิ้นพระสุรเสียงแห่งพระพุทธองค์ไฟก็ติดทั้ง ๕๐๐ กอง พร้อมๆ กัน  และเมื่อจะเลิกบูชาไฟ อยากจะดับก็ดับไม่ได้ ต้องมาขอร้องให้พระพุทธองค์ช่วย ท่านก็ดับไฟทั้ง ๕๐๐ กอง นั้นพร้อมกันเป็นอัศจรรย์ แต่พวกชฎิลก็ยังคงมีทิฐิมานะเช่นเดิม

 

     วันหนึ่ง เกิดพายุใหญ่ฝนตกหนัก ทำให้เกิดน้ำท่วมฉับพลัน เหลือเพียงบริเวณรอบๆ ที่พระพุทธเจ้าประทับเท่านั้น พระองค์เสด็จจงกรมไปมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฝ่ายชฎิลต่างคิดว่า สงสัยพระมหาสมณะคงถูกน้ำพัดไปแล้ว จึงพากันเอาเรือพายเที่ยวตามหาพระองค์ เมื่อไปถึงบริเวณที่พักของพระองค์ ต่างเกิดความอัศจรรย์ที่น้ำไม่ท่วมบริเวณนั้น พวกชฎิลได้ทูลเชิญให้พระองค์เสด็จขึ้นทรงเรือ พระพุทธองค์เสด็จเหาะขึ้นไปประทับนั่งบนเรือ ชฎิลต่างสรรเสริญว่า พระมหาสมณะนี้เป็นผู้มีฤทธานุภาพมากจริงหนอ นอกจากนี้พระองค์ยังทรงแสดงปาฏิหาริย์อย่างอื่นอีกมาก เพื่อให้เหล่าชฎิลเริ่มคลายทิฐิมานะ กลับมาเลื่อมใสพระองค์เพิ่มขึ้น

 

     เมื่อแสดงปาฏิหาริย์หลายๆอย่างไปแล้ว พระองค์ทรงดำริว่า โมฆะบุรุษเหล่านี้ มัวคิดแต่ว่าตนเองเป็นพระอรหันต์ ไม่ได้ยอมรับความจริงเลย จึงตรัสว่า “ดูก่อนกัสสปะ ท่านไม่ใช่พระอรหันต์ ทั้งยังไม่พบทางที่จะเป็นพระอรหันต์ แม้ปฏิปทาของท่านที่จะไปสู่ความเป็นพระอรหันต์ก็ไม่มี ท่านอย่ามัวถือทิฐิมานะอยู่เลย ทิฏฐิของพวกท่านจะทำให้ท่าน และมหาชนไปสู่มหานรก ทนทุกข์ทรมานในอบายอีกนับภพนับชาติไม่ถ้วน”

 

     อุรุเวลกัสสปะได้ฟังดังนั้นเกิดความสังเวชสลดใจ เพราะรู้ว่าตนเองยังเป็นผู้มากไปด้วย ราคะ โทสะ โมหะอยู่ จึงซบศีรษะลงที่พระบาทของพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วทูลขอบวชเป็นสาวกของพระพุทธองค์  เมื่อน้องชายทั้งสองที่มีบริวารอยู่ทางตอนใต้ของแม่น้ำ รู้ว่าพี่ชายบวชแล้ว จึงพากันออกบวชตามด้วย

 

     จากนั้นพระบรมศาสดาได้ตรัสอาทิตตปริยายสูตรให้ภิกษุทั้ง ๑,๐๐๐ รูป ว่า เบญจกามคุณ ๕ คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ทั้งหลาย เป็นของร้อน ร้อนเพราะไฟ คือ ราคะ ไฟ คือ โทสะ และไฟ คือ โมหะ ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ความเศร้าโศก การพลัดพรากจากผู้เป็นที่รัก หรืออยู่ร่วมกับผู้ไม่เป็นที่รักก็เป็นของร้อน จึงควรละความยึดมั่นถือมั่นในสังขารร่างกายนี้ และยกใจขึ้นสู่นิพพาน

 

     ภิกษุทั้ง ๑,๐๐๐ รูป ได้ปล่อยใจไปตามกระแสพระธรรมเทศนา ดำเนินจิตเข้าไปในหนทางสายกลาง ได้รู้เห็นความเป็นจริงของสังขารร่างกายว่าเป็นของร้อน ร้อนเพราะกิเลสราคะ โทสะ โมหะแผดเผาอยู่ ทำให้เกิดความเบื่อหน่าย  เมื่อเบื่อหน่ายก็คลายความกำหนัด ความยึดมั่นถือมั่น  เมื่อคลายความถือมั่น จิตก็หลุดพ้น  ทันทีที่พระบรมศาสดาทรงแสดงพระธรรมเทศนาจบ ทุกท่านต่างได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์กันทั้งหมด

 

     เราจะเห็นได้ว่า กว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะทรงสั่งสอนใครคนใดคนหนึ่ง ให้เกิดความเลื่อมใส และตั้งใจลงมือปฏิบัติธรรมได้นั้น ต้องใช้กุศโลบายต่างๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นอิทธิปาฏิหาริย์ ให้เห็นถึงฤทธานุภาพอันไม่มีประมาณ หรืออาเทสนาปาฏิหาริย์ ดักใจผู้ฟัง แสดงธรรมอย่างพอเหมาะพอดีแก่จริตอัธยาศัยของผู้ฟัง ทำให้มีผู้บรรลุธรรมตามพระองค์นับไม่ถ้วน นอกจากนี้พระองค์ยังเป็นยอดนักเสียสละ หากรู้ว่าใครมีบารมีที่พร้อมจะเข้าถึงธรรม พระองค์จะเสด็จไปโปรดโดยไม่เห็นแก่ความยากลำบากแต่อย่างใด

 

     ฉะนั้น การที่พวกเราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ พบพระพุทธศาสนา มีจิตเลื่อมใสศรัทธาในพระรัตนตรัย เห็นคุณค่าและความสำคัญของการยึดพระรัตนตรัยเป็นสรณะ นับว่าเป็นผู้มีบุญลาภอันประเสริฐแล้ว แต่ชาวโลกอีกหลายพันล้านคน ยังไม่รู้ว่าอะไรคือที่พึ่งที่แท้จริงของชีวิต ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเกิดมาทำไม ตายแล้วจะไปไหน  ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของทุกท่าน ที่จะต้องไปทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตรผู้นำบุญ แนะนำให้เขามาสู่เส้นทางธรรม ให้มาสร้างบารมีเช่นเดียวกับพวกเรา เขาจะได้มีชีวิตที่ปลอดภัยไปทุกภพทุกชาติ

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

 

* มก. เรื่องชฎิล ๓ พี่น้อง เล่ม ๖ หน้า ๘๗

   

http://goo.gl/BN7Qp