อานิสงส์ทำอัญชลีบูชา

อานิสงส์ทำอัญชลีบูชา

 

 

 

     การดำเนินชีวิตในแต่ละวัน เราต่างต้องเหน็ดเหนื่อยไปกับการทำมาหากิน อันเป็นกิจปกติของฆราวาส เรื่องของการศึกษาเล่าเรียน เรื่องครอบครัวและเรื่องต่างๆ อีกมากมาย โอกาสที่จะบำเพ็ญเพียรเพื่อมุ่งทำความบริสุทธิ์บริบูรณ์ให้บังเกิดขึ้นนั้น เป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง แต่ช่วงเวลาแห่งการทำใจหยุดใจนิ่งนี้ เป็นช่วงเวลาที่ทรงคุณค่า และก่อให้เกิดบุญกุศลมหาศาล การที่เราได้แบ่งเวลามาปฏิบัติธรรมนั้น ถือได้ว่า เราได้ใช้เวลาอย่างมีประโยชน์และมีคุณค่ามากที่สุด บุญบารมีของเราก็จะเพิ่มขึ้น ใหญ่โตขึ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง เต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ได้เข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิต

 

มีวาระแห่งภาษิตที่ปรากฏอยู่ใน นิปันนัญชลิกเถราปทาน ความว่า

 

     “เราเป็นไข้หนัก นั่งอยู่ที่โคนไม้ในป่าชัฏใหญ่ เป็นผู้ควรได้รับความกรุณาอย่างยิ่ง พระศาสดาพระนามว่า ติสสะ ทรงอนุเคราะห์เสด็จมาหาเรา เรานั้นนอนอยู่ ได้ประณมอัญชลีเหนือเศียรเกล้า เรามีจิตเลื่อมใส มีใจโสมนัส ถวายบังคมพระสัมพุทธเจ้าผู้สูงสุดกว่าสรรพสัตว์ แล้วได้ทำกาละ ณ ที่นั้น ในกัปที่ ๙๒ แต่กัปนี้ เราถวายบังคมพระพุทธเจ้าผู้อุดมบุรุษ ด้วยกรรมนั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งการถวายบังคม”

 

     ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เป็นทางมาแห่งมหานิสงส์อันไพศาล บัณฑิตทั้งหลายจะเห็นคุณค่าของการยังใจให้เลื่อมใสในบุคคลผู้เลิศ ไม่ปล่อยโอกาสอันดีงามให้ผ่านพ้นเลยไป ทำให้นักสร้างบารมีทั้งหลายในกาลก่อน ได้รับมหานิสงส์อันไม่มีประมาณ ดังเช่นพระอรหันตเถรเจ้าองค์นี้ ที่หลวงพ่อได้นำคำพูดของท่าน ซึ่งเปล่งออกมาด้วยความโสมนัส จากที่มองเห็นอานุภาพของบุญ ที่ตัวท่านเองได้สั่งสมเอาไว้นั้นเอง

 

     แม้การกระทำจะเป็นสิ่งดูเล็กน้อยก็จริง แต่ด้วยใจที่เลื่อมใสศรัทธา จึงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลย เป็นทางมาแห่งบุญอันยิ่งใหญ่ ประวัติการสร้างบุญของพระเถระรูปนี้ ซึ่งท่านมีนามว่า นิปันนัญชลิกเถระ  ในอดีตชาติพระเถระเอง ก็ได้บำเพ็ญบุญกุศลเอาไว้ในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ มาหลายพระองค์แล้ว แต่ว่าก็เป็นการสั่งสมบุญตามวาระโอกาสอำนวย ยังไม่เป็นที่ประทับใจท่านเองเท่าไหร่นัก

 

     * ท่านได้เวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร แล้วแต่ผลบุญและผลของบาป จะส่งผลไปให้บังเกิดเป็นอะไร จนกระทั่งมาถึงยุคของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่า ติสสะ  พระเถระก็ได้มีโอกาสเกิดมาสร้างบารมีในยุคนั้นอีก ได้ฟังธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า ที่พระองค์แสดงถึงโทษของการเวียนว่ายตายเกิดว่า ชีวิตในสังสารวัฏนี้เป็นทุกข์ ควรจะดำรงตนอยู่ด้วยความไม่ประมาท จึงจะรอดพ้นจากภัยในอบายภูมิได้

 

     พอท่านได้ฟังอย่างนั้นก็คิดขึ้นมาในใจว่า ต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งหลายล้วนมีสาเหตุมาจากกามทั้งนั้น เราควรระมัดระวังตัว ยกตนให้ออกจากกามทั้งหลายให้ได้ หากเราทำได้อย่างนี้ จึงจะสามารถอยู่อย่างมีความสุข ท่านมองเห็นโทษภัยในการอยู่ครองเรือนซึ่งมีทุกข์มาก จึงคิดต่อไปว่า การที่เรามีโอกาสได้พบพระศาสนา ก็นับเป็นความโชคดีอย่างใหญ่หลวง หากเราเติบโตขึ้นจะบวช  ท่านคิดอยู่อย่างนี้ไม่เคยขาดเลยแม้แต่วันเดียว

 

     จนกระทั่งท่านเจริญเติบโตขึ้น จึงขออนุญาตมารดาบิดาออกบรรพชาอุปสมบท ท่านทั้งสองก็ไม่ขัดข้อง จึงได้บวชเป็นภิกษุรูปหนึ่งในศาสนาของพระติสสะสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อบวชแล้วดำริในใจว่า จะทำอย่างไรดีหนอ เราจึงจะสามารถสลัดออกจากกองทุกข์อันใหญ่หลวงนี้ได้ จึงได้ตั้งใจบำเพ็ญรุกขมูลิกังคธุดงค์ คือ บำเพ็ญเพียรอยู่ในป่า โดยอาศัยอยู่ที่โคนไม้  ท่านทำอย่างเอาจริงเอาจัง ทำทั้งวันทั้งคืน ทั้งหลับทั้งตื่น ยืน เดิน นั่ง นอน มีใจปักมั่นอยู่ในธรรม อยู่กับการบำเพ็ญเพียร

 

     ถึงกระนั้นก็ตาม ภพชาตินั้นไม่ใช่ภพชาติสุดท้ายที่ท่านจะพ้นทุกข์ เพราะบารมีในตัวยังน้อยอยู่ จึงยังไม่สามารถทำใจหยุดใจนิ่งเข้าถึงธรรมได้ วันหนึ่ง หลังจากที่ตรากตรำมายาวนาน สังขารไม่อาจจะทนทานกับสภาวะความยากลำบากในป่าได้ ท่านก็ล้มป่วยลง สมัยนั้นการรักษาเยียวยาเป็นไปได้อย่างลำบาก อาการของท่านทรุดหนักยิ่งขึ้น ท่านถูกอาพาธบีบคั้นอย่างน่าเวทนา ไม่สามารถ ประคองใจ ประคองสติเอาไว้ได้  

 

     ในวันนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทอดพระเนตรเห็นท่านในข่ายแห่งพระญาณ จึงดำริว่า สาวกของเรานี้ ได้ตั้งใจทำความเพียรอย่างกลั่นกล้า จนเกิดอาพาธหนัก เธอไม่สามารถกระทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ในภพชาตินี้ แต่ก็จะบรรลุธรรมในภพเบื้องหน้า เธอจะถึงกาลสิ้นอายุขัยในวันนี้ แม้สมณธรรมที่เธอบำเพ็ญมา ก็ไม่สามารถประคองจิตของเธอให้สงบได้ หากเราปล่อยให้เธอทุรนทุรายด้วยพิษไข้อย่างไร้สติ บาปอกุศลจะได้ช่อง เอาเถิด เราควรที่จะไปอนุเคราะห์เธอ ให้เธอได้ไปสู่สุคติโลกสวรรค์ พอดำริอย่างนี้แล้ว พระบรมศาสดาเสด็จออกจากพระคันธกุฎี ไปปรากฏเบื้องหน้าพระเถระ

 

     ขณะนั้น สติของพระเถระกำลังเลอะเลือนเต็มทีเพราะพิษไข้ นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่โคนไม้นั้น ได้มองเห็นรัศมีสว่างไสวอยู่เบื้องหน้าคิดว่า นี่คงเป็นเวลาเช้าแล้ว จึงฝืนสังขาร ลืมตาที่พร่ามัวมองไปเบื้องหน้า ก็เห็นพระบรมศาสดาประทับยืนอยู่ตรงหน้า สติที่เลอะเลือนก็กลับคืนมาดังเดิม เกิดมหาปีติว่า นับเป็นบุญลาภของเราหนอที่พระศาสดาเสด็จมา พระองค์ทรงเปี่ยมด้วยพระมหากรุณาโดยแท้ แต่ท่านก็ไม่สามารถประคองสังขารลุกขึ้นได้ คิดเพียงว่า ตัวเรานี้ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นต้อนรับพระบรมศาสดาได้ มีเพียงมือทั้งสองข้างเท่านั้น จึงใช้สายตาทั้งคู่มองพระบรมศาสดาด้วยความปีติที่พระองค์เสด็จมาเยี่ยม หัวใจเต็มเปี่ยมด้วยความเลื่อมใส ท่านยกมือทั้งสองขึ้นประคองอัญชลีเหนือเศียร กระทำการนอบน้อมพระผู้มีพระภาคเจ้า

 

     เมื่อประณมอัญชลีบูชาเสร็จแล้ว พระเถระก็มรณภาพ ณ ที่ตรงนั้นเอง ด้วยอานุภาพความเลื่อมใสในวินาทีสุดท้ายที่เต็มเปี่ยมในดวงจิต ได้ส่งผลให้ไปเกิดในภพดุสิต เสวยสมบัติในดุสิตพิภพ แล้วเวียนไปเสวยสมบัติในกามาวจรสวรรค์ทั้ง ๖ ชั้น ด้วยอาการอย่างนี้ กลับไปกลับมา จนมาถึงในสมัยพุทธกาลนี้ ท่านได้มาบังเกิดในตระกูลแห่งหนึ่ง เจริญวัยแล้วมีเลื่อมใสในพระศาสดา ก็ออกบวช บำเพ็ญเพียรไม่นานนักก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์

 

     หลังจากที่ท่านได้บรรลุธรรมแล้ว ก็ได้ระลึกชาติย้อนไปดูอดีตการสร้างบารมีของตนก็พบว่า ที่ท่านมาถึงวันนี้ได้ ด้วยอานิสงส์แห่งการถวายบังคมพระบรมศาสดา ท่านจึงเปล่งอุทานด้วยความโสมนัสว่า 

 

     "เราเป็นไข้หนัก นั่งอยู่ที่โคนไม้ในป่าชัฏใหญ่ เป็นผู้ควรได้รับความกรุณาอย่างยิ่ง พระศาสดาพระนามว่า ติสสะ ทรงอนุเคราะห์เสด็จมาเยี่ยมเรา เรานั้นนอนอยู่ ได้ประณมอัญชลีเหนือเศียรเกล้า เรามีจิตเลื่อมใส มีใจโสมนัส ถวายบังคมพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้สูงสุดกว่าสรรพสัตว์ แล้วได้ทำกาละ ณ ที่นั้น

 

     ในกัปที่ ๙๒ แต่กัปนี้ หลังจากที่เราถวายบังคมพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยบุญนั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย  ในกัปที่ ๕ แต่กัปนี้ ยังได้เกิดเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ๕ ครั้ง มีพระนามว่า มหาสิขะ  คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา ๔ วิโมกข์ ๘ และอภิญญา ๖ เราทำให้แจ้งชัดแล้ว คำสอนของพระพุทธเจ้าเราได้ทำเสร็จแล้ว"

 

     เราจะเห็นว่า การอัญชลีบูชาด้วยมือทั้งสองข้างของเรานี้ มีอานิสงส์ อันยิ่งใหญ่ไพศาล กอปรกับดวงใจที่ตั้งมั่น มีพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์นั้น ส่งผลให้พบแต่ความสุขความสำเร็จในชีวิต ไม่ใช่เรื่องที่เราจะดูเบากันเลย ขอเพียงมีใจเลื่อมใสอย่างเต็มเปี่ยม ใช้มืออันเป็นมงคลทั้งสองข้าง ยกขึ้นเพื่อบูชาพระรัตนตรัย ยังใจให้น้อมระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นั่นคือ ทางมาแห่งมหาสมบัติใหญ่ ทั้งโลกุตตรสมบัติ และโลกิยสมบัติ ดังนั้น ทุกท่านควรใช้มืออันเป็นสิริมงคลของเรานี้ อัญชลีบูชาเนื้อนาบุญอันเลิศกันอย่างสม่ำเสมอ  เราจะได้สมปรารถนาดังที่พระอรหันตเถรเจ้าท่านได้สมปรารถนาแล้ว

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)

 

* มก. เล่ม ๗๑ หน้า ๓๐๗

 

 

http://goo.gl/96Wrp