ข้อความต้นฉบับในหน้า
“หวิดเละอยู่ข้างถนน” รอดพ้นเพราะบารมีหลวงปู่วัดปากน้ำ
อานุภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำภาษีเจริญ
พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร)
ครูผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย พระผู้ปราบมาร
“หวิดเละอยู่ข้างถนน” รอดพ้นเพราะบารมีหลวงปู่วัดปากน้ำ
เรียบเรียงจากรายการโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพ
อย่างสูงครับ
ผมชื่อ ณัฐวุฒิ บ้านประดิษฐ์ อายุ 24 ปี
เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยศรีปทุม ปีที่ 4 ผมเป็น
เด็กซิ่ง...อิงธรรมะครับ เพราะคุณพ่อพาผมเข้าวัด
พระธรรมกายตั้งแต่เด็กๆ แต่ด้วยความที่ผมอยู่ใน
วัยคะนอง หลุดโผ...ชอบใจอยู่บนท้องถนน ผมจึง
ชอบขับรถเร็ว ซึ่งผมก็รู้นะครับว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี แต่
คงจะเหมือนกับที่หลวงพ่อเคยสอนว่า “ดีชั่วรู้หมด
แต่อดใจไม่ไหว” หรือถ้าจะคิดอีกแง่ ก็คงเป็นเพราะ
วิบากกรรมปาณาติบาตจากอดีตชาติมาบีบคั้นให้
ผมชอบซิ่ง และด้วยเหตุนี้เองครับ ตลอดชีวิตของ
ผมจึงประสบอุบัติเหตุเพราะขับรถเร็วมามากถึง 5
ครั้ง เรียกได้ว่าผ่านการชนมาอย่างโชกโชน แต่โชค
ยังดีที่การชนในครั้งที่ผ่านๆมา เป็นการชนแบบไม่
หนักหนา ผมจึงไม่เจ็บ ทำให้ไม่เข็ด
ยกตัวอย่างเช่น มีครั้งหนึ่ง ผมกำลังขับ
รถยนต์ส่วนตัวไปหาเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเกษตร
ศาสตร์
โดยขับไปบนถนนงามวงศ์วานด้วย
ความเร็ว 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ขณะนั้นฝนกำลัง
ตกหนัก
รถของผมลื่นแหกโค้งพุ่งหลาวลงคลอง
หน้ามหาวิทยาลัยนั่นเอง แต่ผมไม่เป็นอะไรเลย
ครับ แต่ที่รู้สึกแย่ที่สุด คือ ผมสูญเสียความเท่ไป
มากที่สุดเท่าที่เคยสูญเสีย หลวงพ่อลองนึกภาพดูสิ
ครับว่า การที่นักซิ่งมาดแมนรูปหล่ออย่างผมต้อง
ตะกายขึ้นมาจากคลองเหม็นๆต่อหน้าสาวๆ
ตัว
เปียกม่อลอกมือแลก มันจะน่าอายสักขนาดไหน
dmc.ty
กัลฯ ณัฐวุฒิ บ้านประดิษฐ์
ตอนนั้นผมอยากจะเอาปี๊บคลุมหัวเลยครับ แต่จาก
ประสบการณ์ซึ่งท้ามฤตยูของผม มีอยู่ครั้งหนึ่งที่
เป็นอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต จนผมเกือบจะ
เอาชีวิตไม่รอดหากพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯไม่
ช่วยผมไว้ครับ กล่าวคือ ในวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.
2553 ซึ่งเป็นวันสิ้นปี ในตอนค่ำ ผมได้ขับรถไปรับ
เพื่อนเพื่อจะไปซื้ออะไหล่รถยนต์ด้วยกัน วันนั้นคุณ
แม่ของผมเกิดเป็นอะไรก็ไม่ทราบครับ ท่านสังหรณ์
ใจกลัวผมจะขับรถชนอีก จึงรีบสวดมนต์อ้อนวอน
ขอบารมีพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ให้คุ้มครองผม
ให้เดินทางปลอดภัยในครั้งนี้ด้วย
เนื่องจากผมกลัวจะไปไม่ทันนัด จึงใจร้อน
อยากไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว ผมขับรถด้วย