อานิสงส์ยกมือไหว้พระ : หน้า 10/33

อานิสงส์ยกมือไหว้พระ การปฏิบัติธรรม เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดใน ชีวิตของทุกๆ คน สันติสุขที่แท้จริงนั้นจะบังเกิดขึ้น ได้ ก็ด้วยการปฏิบัติธรรมเท่านั้น โดยน้อมนำเอาใจ ไปหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เพราะใน ศูนย์กลางกายกายของมนุษย์ทุกคนล้วนมีพระ ธรรมกายสิงสถิตอยู่ วิถีทางเข้าถึงกายธรรมได้นั้น ก็ต้องหมั่นทำใจหยุดใจนิ่ง จนกระทั่งใจละเอียด สามารถเข้ากลางของกลางได้ ได้เข้าถึงดวงปฐม มรรค เข้าถึงกายภายในตามลำดับ จนเข้าถึงพระ ธรรมกาย การดำเนินจิตเข้าสู่เส้นทางสายกลาง จึง มีความสำคัญอย่างยิ่ง เพราะจะทำให้มนุษย์ทุกคน หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะทั้งหลาย มีวาระแห่งภาษิตที่ปรากฏอยู่ใน รังสิสัญญูกเถรา ปทาน ความว่า ดุจ “เมื่อก่อน เราอาศัยอยู่ที่ภูเขาหิมพานต์ เรา นุ่งห่มหนังสัตว์ อยู่ในระหว่างภูเขา เราได้เห็นพระ สัมพุทธเจ้า ผู้มีพระฉวีวรรณดั่งทองคำ พระอาทิตย์แผดแสง เสด็จเข้าป่างามเหมือนพญา รังมีดอกบาน จึงยังจิตให้เลื่อมใสในพระรัศมี แล้ว นั่งกระโหย่งประนมอัญชลี ถวายบังคมแด่พระผู้มี พระภาคเจ้าพระนามว่า วิปัสสี ด้วยเศียรเกล้า ใน กัปที่ ๙๑ แต่กัปนี้ เราได้ทำกรรมใดในกาลนั้น ด้วย กรรมนั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งสัญญา ในพระรัศมี” เป็นคำกล่าวของพระ ถ้อยคำอุทานนี้ อรหันต์องค์หนึ่งในสมัยพุทธกาล ที่ท่านได้เปล่ง อุทานเอาไว้ ภายหลังจากที่ได้ย้อนอดีตของตัวท่าน เอง กลับไปดูชาติที่เกิดมาสร้างบุญ ทุกๆ คนต้องมี อดีต มีประวัติการเกิดมาครั้งแล้วครั้งเล่า ได้ถูก บันทึกไว้ในศูนย์กลางกายของพวกเราเองทุกๆ คน การที่เรากระทำอะไรไว้ ไม่ได้สูญหายไปไหนเลย หากเมื่อมีใจหยุดนิ่งได้สมบูรณ์ดีแล้ว ทำให้จะย้อน DMC กลับไปดูอีกเมื่อไรก็ทำได้ และหากมีอดีตที่สวยงาม เพราะการสร้างบุญ ก็จะบังเกิดแต่มหาปีติอันไม่มี ประมาณ ดังเช่นพระเถรเจ้าองค์นี้ ซึ่งมีนามว่า พระ รังสีสัญญูกเถระ * เพื่อ ในสมัยของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระนาม ว่า วิปัสสี ได้ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ยุคนี้ เป็นยุคที่นักสร้างบารมีทั้งหลายลงมาเกิด สร้างบุญกันมากมาย ในภพชาตินี้พระเถระได้เกิด ในตระกูลหนึ่ง ในช่วงแรกๆ ของชีวิต ท่านก็ได้ ดำเนินชีวิตไปตามปกติวิสัยของชาวโลกทั่วๆ ไป ท่านได้ศึกษาหาความรู้ในวัยศึกษา จนผ่านเข้าสู่ วัยครองเรือน มารดาบิดาจึงให้แต่งงานมีเหย้ามี เรือน เพื่อให้สืบทอดวงศ์สกุล หลังจากที่ครองเรือน ได้ไม่นานเท่าใดนัก ปัญหาต่างๆ ก็เริ่ม บังเกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องหน้าที่การงาน ครอบครัว ล้วนนำความ ทุกข์มาให้ทั้งสิ้น ไม่เป็นอิสระดังเดิม จึงคิดว่า ชีวิต ฆราวาสนี้มีแต่ความทุกข์ ทำอย่างไรหนอ เราจึงจะ